โตเกียวแห่งความหลัง เพจ 4

ศูนย์ฝึกอบรมครู ของพวกเรายังดีที่มีจัด อบรมรัฐเร่งครูอยู่ทุกสาย ทั้งฟิสิกส์เคมีดีทุกราย แต่เสียดายอุปกรณ์สอนไม่มี โรงเรียนใหญ่เท่าที่ดูดีดอก แต่บ้านนอกจนไกลใครก็หนี อบรมมาลองอยู่ดูเอาซี อีกกี่ปีจะทำได้หรือไทยเรา ห้องภาษาเครื่องเสียงมีครันครบ ล้วนระบบสเตอริโอโก้ของเขา ลองสวมหูฟังเสียงสำเนียงเบา จดจำเอาสำเนียงเสียงคุณครู ฝึกเสร็ไปโรงเรียนเรียนสอนศิษย์ พูดอังกฤษฟังเพราะเสนาะหู อุปกรณ์ยกมาสาธิตดู ได้แต่ชูนิ้วให้ทำได้ดี เขาถามว่าที่บ้านจัดการสอน เก่งหรืออ่อนแค่ไหนใคร่อยากหนี นึกของเราตรงไหนไม่เข้าที เรียนสิบปีพูดฝรั่งฟังแล้วงง ยามอ่านคล่องเขียนแน่แต่ยามพูด เกร็งจนบูดปากบิดพิศวง พูดอังกฤษเสียงลาวเล่าตรงตรง แต่ก็คงโทษใครมิได้ดี อุปกรณ์คูรูเราไม่มีใช้ แค่ทำได้พาอ่านอย่าคลานหนี ครูสามคนสามอย่างต่างกันมี คงเหลือที่จดจำน่าช้ำใจ ดีที่ลิ้นเด็กไทยหัดได้ง่าย ฝึกสบายจดจำอ่านคำไหน อุปกรณ์หากมีดีกระไร เราทำได้ของดีหากมีเงิน ไปชมห้องคหกรรมทำอาหาร ล้วนนงคราญสันทัดมิขัดเขิน ฝึกเป็นครูกิจกรรมทำกันเพลิน เขาเจริญแม่บ้านการทำครัว ทำวิจัยวิเคราะห์เสาะหาค่า คิดอัตราสัดส่วนชวนเวียนหัว เลยไปห้องเสริมสวยชวนเมามัว การแต่งตัวตัดผ้าน่าชื่นชม ฝึกเย็บปักถักร้อยล้วนร้อยชั่ง พากันนั่งแต่ละนวลล้วนสวยสม อยากเป็นครูเสาะหาวิชาคม ถักไหมพรมก็มีดีจริงๆ เขาฝึกคนแบบนี้เข้าทีแน่ เป็นครูแท้สอนได้ทั้งชายหญิง   การศึกษาเจริญไวไม่ประวิง มีทุกสิ่งฝึกครูให้โรงงาน ห้องเทคโนอุตสาหกรรมเขาทำไว้ ครูช่างได้ฝึกฝนตนประสาน ใช้เครื่องมือฝึกตนจนชำนาญ ผู้เชี่ยวชาญแนะให้ได้ฝึกกัน ครูแนะแนวก็มีที่ให้ฝึก สมใจนึกทุกอย่างเขาสร้างสรรค์ ทุกสาขาพัฒนามาทุกวัน โรงเรียนนั้นสบายใจได้ครูดี ชมกันทั่วกลับมาพร้อมหน้าใหม่ เขาจัดให้สรุปความตามวิถี ได้ดูงานผ่านมาหลายราตรี ยังมีเหลืออะไรมิได้ดู ประชุมสรุปผลการดูงาน สัมมนาพี่น้องทั้งสองฝ่าย อภิปรายฟังเพราะเสนาะหู มิสงสัยคุยกันมือชั้นครู ได้ความรู้หลายอย่างกระจ่างใจ อยากเป็นครูต้องดูวุฒิบัตร เขตเขาจัดสอบยากลำบากไฉน ต้องเก่งจริงจึงผ่านการสอบไป เป็นครูได้ดังคิดจิตจำนง สอบบรรจุเขตไหนได้ทั้งหมด งานมิอดหากไครไฝ่ประสงค์ อยากเป็นครูคงได้ดังใจจง จะเลือกลงเขตไหนตามใจคุณ กิจการบริหารการศึกษา มีสภารอรับสนับสนุน นโยบายการศึกษาจัดหาทุน รัฐเจือจุนเกือบครึ่งได้พึ่งพา งบประมาณรัฐให้ได้เพียงครึ่ง อีกส่วนหนึ่งเขตนั้นจัดสรรหา รับผิดชอบช่วยกันผันเงินมา ฟังเขาเข้าทีดีเหมือนกัน ถามเงินเดือนครูได้อย่างไรบ้าง เขาเอ่ยอ้างอัตรานึกว่าฝัน 30000 บาทอย่างต่ำก็สำคัญ บ้านเราพันสองร้อยยังน้อยไป โบนัสว่าห้าเดือนเพื่อนเขาบอก มิมากดอกเเลี้ยงตัวผัวเมียไหว   ค่าครองชีพสวัสดิการงานอันใด รัฐจ่ายให้ช่วยครูก็ดูดี     หันมาดูครูเราไม่เข้าท่า ทำงานมาสิบสองเดือนเดือนมิเลือนหนี   สิบเอ็ดเดือนเอาไปเป็นไรมี เก็บภาษีเดือนหนึ่งมันถึงใจ ถามปัญหาผู้คนล้นโรงเรียน ต้องหมุนเวียนอย่างนี้มีบ้างไหม เขาบอกว่าน้อยมากหากพูดไป เพราะเราได้สร้างเสริมเพิ่มโรงเรียน ขยายครูขยายงานการศึกษา เด็กเกิดมาถึงวัยได้อ่านเขียน โอกาสดีมีมากหากพากเพียร มิจําเนียรนานนักจักสมปอง ถามใครบ้าจัดงานการศึกษา เขาตอบว่าหลายคณะตอบสนอง รัฐบาลคุมงานด้านกรมกอง อุดมต้องส่วนกลางสร้างสรรค์มา ไฮสกุลอาชีวะวางระดับ ส่วนกลางรับจัดงานการศึกษา เขตส่วนใหญ่จัดให้ปวงประชา มีเวลาได้เพียรเรียนอบรม การศึกษาบังคับระดับต้น เด็กทุกคนเรียนกันชั้นประถม หกปีครบจบมาน่าชื่นชม มัธยมต่อมีสามปีเชิญ หมดระดับบังคับที่เขาจัด เขตเร่งรัดเตรียมไว้ไม่ขาดเขิน บางเขตเขาสามารถอาจเจริญ จัดได้เกินกว่านี้มีมากมาย บ้างจัดมีอาชีวะคือเกษตร ที่ทางเขตจะดีมีหลากหลาย บ้างก็จะเพียงพอมอศอปลาย กำลังหลายจัดมหาวิทยาลัย เทศบาลทุกแห่งแข่งกันจัด ช่วยเร่งรัดการศึกษาอย่าสงสัย โรงเรียนเขตเทศบาลรับงานไป จัดการได้เหมาะสมน่าชมเชย เอกชนก็ดีมีส่วนจัด เป็นส่วนสัดสุดประเสริฐเขาเปิดเผย ภาคบังคับนับร้อยมิน้อยเลย เขาไม่เคยหวงห้ามความเจริญ ส่วนใหญ่มุ่งจัดหลังภาคบังคับ หลายระดับฟังว่าน่าสรรเสริญ เงินรัฐช่วยก็มีดีเหลือเกิน ฟังจนเพลินม่อยหลับคอพับไป ถามถึงเรื่องนักเรียนที่เพียรจบ ที่เคยพบว่างานการบ้างไหม เขาบอกว่าพูดยากลำบากใจ เด็กส่วนใหญ่เรียนจบก็พบงาน ก็มีบ้างพวกเขลาเอาทางชั่ว แบบเมามัวอบายมุขสนุกสนาน มิสนใจกิจกรรมหาทำงาน ดีแต่ผลาญเวลาไม่หากิน อีกพวกหนึ่งวิเศษลูกเศรษฐี เขามั่งมีสกุลรวยด้วยทรัพย์สิน เด็กสบายมากเลยจนเคยชิน พ่อแม่ยินยอมให้ได้สบาย   เรื่องงานหนักงานเบาเขาไม่ต้อง มีพวกพ้องญาติมิตรสนิทสหาย   มาทำแทนไม่ยากลำบากกาย มีมากมายใช่น้อยนับร้อยคน   ถามปัญหาทั่วไปอะไรบ้าง เขาเอ่ยอ้างเข้าใจไม่สับสน   คอรัปชั่นมีน้อยถ้อยยุบล เพราะเสียจนครูไทยใจไม่ดี   ดังเขารู้ว่าเรามีเอามาก พูดลำบากแม้นพบอยากหลบหนี   พวกคดโกงกินกันมันมากมี เขาช่วยชี้สาเหตุวิเศษจริง   ทุกคนมีรายได้คุ้มรายจ่าย กินอยู่ง่ายพอใจไม่สุงสิง   ตั้งสัตย์ซื่อถือธรรมคำพระติง ไม่ต้องวิ่งแยกทางห่างศีลธรรม   เป็นเมืองพุทธนึกอายน่าขายหน้า มินำพาเห็นชั่วมัวถลำ   หันหลังให้ศาสนาพาก่อกรรม มันน่าช้ำชอกใจกระไรเลย   ทั้งฆ่ากันฟันแทงแย่งเอาทรัพย์ ตำรวจจับยิ้มร่าทำท่าเฉย   เป็นข่าวใหญ่ดีใจยังไม่เคย สำนึกเลยหยาบใหญ่ในสันดาน   บ้างชอบลักคดโกงหาตรงยาก พูดซ้ำซากคอรัปชั่นมันอาจหาญ   เราไม่หมดสิ้นไปในวงการ ทุกกิจงานมีหมดรันทดใจ   ศีลกาเมเล่ห์ร้ายพวกชายชั่ว มักเมามัวกิจกามทรามไฉน   พวกขายตัวยังมีนี่กระไร แล้วทำไมมักง่ายน่าหน่ายคน   ศีลอีกข้อสัตย์ซื่อถือก็ยาก แสนลำบากกิจการงานสับสน ได้คนคดร่วมการงานชอบกล มันฉ้อฉลคดโกงยากวางใจ ศีลข้อห้าอาการหนักกว่าเพื่อน หลวงพ่อเตือนมันว่าอย่าสงสัย ฉันมิรับมิผิดศีลอันใด ขอรับไปสี่ข้อพออาจารย์ พวกเป็นพุทธเจ้าเล่ห์ก็มีมาก พูดลำบากเมืองพุทธสุดจะขาน อวดคนเขาใครจะเชื่อเบื่อเอาการ ปล่อยไปนานลำบากยากพัฒนา เมื่อไรเราชาวพุทธจักหยุดคิด รักษาจิตฝึกใจใฝ่ศึกษา ยึดศีลธรรมปฏิบัติพัฒนา นำเอามาฝึกตนพ้นบาปกรรม ทั้งครอบครัวอยู่เย็นแลเป็นสุข ห่างไกลทุกข์บาปไกลไม่ถลำ ส่งผลให้สังคมมีศีลธรรม ก็เพราะนำหลักศีลนำวินัย จะอวดอ้างถึงเรื่องเป็นเมืองพุทธ บริสุทธิ์กายจิตคิดสิ่งไหน ถูกทำนองคลองธรรมนำเราไป สังคมไทยวัฒนาสถาพร ยึดพระธรรมนำทางสว่างโลก จะสร่างโศกหากกระทำตามคำสอน บ้านสงบเมืองสงัดพิพัฒน์บวร บรรเทาร้อนเจริญจริงยิ่งยืนนาน กลับที่พักคืนมาที่พลาซ่า มิชักช้าท่านรองคอยจ้องขาน ผู้ว่าไซตามะเลี้ยงส่ง   มีเลี้ยงส่งชาวคณะมาดูงาน ผู้ว่าท่านเจ้าภาพที่ทราบมา จัดเลี้ยงที่ชั้นสามตามกำหนด ไปกันหมดคืนนั้นสุดหรรษา ให้เกียรติพวกคณะเราชาวพารา พอครบหน้านั่งลงล้อมวงกัน มีแนะนำกันบ้างอย่างรวบรัด ฟังไม่ชัดหรือใครให้นึกขัน ท่านผู้ใหญ่ในเขตมาครบครัน ร่วมสังสรรค์ล้วนสนุกทุกผู้คน จัดอาหารแบบฝรั่งตั้งเต็มโต๊ะ ร้องโดโซะพร้อมสรรพมิสับสน กินกันไปคุยกันไปไร้กังวล อิ่มเสียจนเบื่อเหล้าหลายราตรี อิ่มแล้วมารำวงโค้งกันหน่อย กะเหรี่ยงคอยหาทางจะห่างหนี เพื่อนฉุดมืออย่าดื้อนะคนดี อย่าหลบซีรีบมาจะพารำ กว่าจะจบรายการก็นานอยู่ นึกอดสูอายกระไรให้นึกขำ ไม่เคยเต้นเคยจ้องร้องระบำ บังคับทำสิ้นท่าเลยบ้าเอา กลับมานอนค่อนคืนตื่นผวา อนิจจาอยู่เดียวมันเปลี่ยวเหงา คิดถึงบ้านคอยพะวงถึงนงเยาว์ ป่านนี้เจ้าคงละห้อยคอยพี่ยา จากบ้านมานานวันมิทันกลับ ใช่มาลับห่วงยุพินถวิลหา บางวันเศร้าเหงาใจได้สุรา  ไปเที่ยวมาแก้กลุ้มค่อยชุ่มมใจ รางวัลพบสบสาวผิวขาวผ่อง ให้หม่นหมองดวงจิตพิสมัย คิดถึงบ้านค่อยคลายระบายไป พอทนได้น้องยาอย่าอาวรณ์ วันที่เก้ามิถุนายนนกการ้อง ออกจากห้องหม่นใจให้ถอดถอน อูระวาลาแล้วมิแคล้วจร เคยมานอนสามคืนล้วนรื่นรมย์ กลับโตเกียววันนี้มีกำหนด นึกรันทดดวงใจให้ขื่นขม ก็จำใจจำลาคราระทม คนนำชมหัวร่อพ่อตัวดี จะกลับบ้านเมืองไทยใช่ไหมคะ โชคดีนะชายซนคนใจผี ชอบยั่วเย้าลวงสาวให้เปรมปรี เลี้ยงหนมฟรีหลายวันฉันเจ็บใจ สาวว่าใครกันแน่เล่าขอรับ มิทราบครับได้ฟังยังสงสัย มองทรงวุฒิทรงวุฒิมองวิชัย เอออะไรพวกนี้วุ่นดีจริง เสียงคุณพี่ลัดดาต่อว่าบ้าง พวกลิงค่างพอทีหนีผู้หญิง รถแล่นออกเราเฉยเขาเลยนิ่ง พี่เขากลิ้งกลอกตาท่าจะงง แวะชมมิวเซี่ยมประวัติศาสตร์ รถพาไปมิวเซี่ยมประวัติศาสตร์ งามประหลาดเหลือตาน่าพิศวง ของเก่าแก่ทั้งนั้นเป็นมั่นคง เรารีบตรงไปดูให้รู้ดี จำลองบ้านโบราณแบบญี่ปุ่น น่าอบอุ่นใช้หญ้านานาสี หนาสักศอกคงได้เป็นไรมี เขาว่านี้คือบ้านโบราณกาล หิมะหนาวก็อยู่ได้ไม่เดือดร้อน คนครั้งก่อนสร้างไว้เขาไขขาน เลยไปดูได้เห็นเป็นอาคาร งามตระหง่านสามชั้นไม่หวั่นใจ เดินหาชมดูเรื่องพวกเครื่องเขียน มือชั้นเซียนเสาะหามาแต่ไหน คนเก่าวาดงามดีศิวิไล ภาพป่าไม้ภูเขาเราชมเพลิน อีกภาพนกภาพลิงสิงห์สรรพสัตว์ สารพัดสรรหาน่าสรรเสริญ อนุรักษ์มากมีดีเหลือเกิน เขาชวนเชิญทางนี้มีให้ชม แวะไปอีกห้องหนึ่งตะลึงจ้อง ล้วนสิ่งของศิลปกรรมทำสวยสม ละเอียดอ่อนงามพิลึกนึกนิยม เขาตาคมซาบซึ้งถึงศิลป์กัน กะเหรี่ยงเราดูไปไม่รู้เรื่อง กลัวเขาเคืองแกล้งสนจนนึกขัน ตูสนใจซาบซึ้งตะลึงงัน ที่แท้ฉันแทบแย่รู้แก่ใจ อีกห้องหนึ่งแสดงเรื่องก่อนประวัติ งามเขาจัดเข้าที่ดีไฉน ดังบ้านเซียงของเราย่องเข้าไป ดีกระไรจัดเหมือนเตือนความจำ ครั้งก่อนเก่าเขาอยู่กันอย่างนั้น บ้านเรือนมันคร่ำคร่าจนน่าขำ ข้าวของใช้เก่าหลายจนลายดำ โบราณทำยังเหลือเมื่อมาดู ทั้งมีดพร้าหอกดาบภาพก่อนเก่า ยังเหลือเค้าชมได้ให้อดสู คนมาชมมากมายพวกคุณครู พาหนูหนูนักเรียนแวะเวียนชม เสร็จสรรพแล้วเลยไปในตลาด มิยอมพลาดบอนไซเขาสวยสม ล่ามเขาบอกว่าดีน่านิยม ชวนภิรมย์งามนักชอบใจ เข้าไปถึงตะลึงจ้องงามของเขา น่าหยิบเอาพืชพรรณสำคัญไฉน ต้นต่ำเตี้ยเต็มส่วนล้วนวิลัย ถามทำไมมันมากหลากหลายพันธุ์ ชมมิวเซียมบอนไซ    นี่บอนไซมิวเซียมเขาเตรียมไว้ อยากจะให้ได้ชมสมสุขสันต์ มากมิ่งไม้บอนไซสุดสำคัญ เขาว่ามันเลี้ยงยากลำบากเจริญ เป็นไม้สนส่วนใหญ่ทำไม้ดัด เขาไปตัดแซะเอาจากเขาเขิน เจ้าของบอกเล่นไม้มันเพลิดเพลิน ได้ทั้งเงินงามด้วยช่วยครอบครัว เพาะเมล็ดมีบ้างช่างลำบาก มันโตยากมีบ้างอย่างใช้หัว ให้อาหารหยุดปุ๋ยคุยน่ากลัว แทบเกลี้ยงตัววันละพันพืชมันกิน ยามจะตัดตกแต่งใช่แกล้งยก ดังตลกพูดไปจะได้สิน ยากลำบากทไปเหงื่อไหลริน เที่ยวพรวนดินรดน้ำอยู่ร่ำไป บ้างใช้ลวดบังคับรัดกับต้น ตัดกิ่งจนลมพัดสะบัดมิไหว เหลือแต่ต้นโตขี้นมิมีใบ บังคับไว้ว่างามถามราคา อายุมากต้นใหญ่ขายได้มาก แต่ว่ายากยิ่งนักจัดสรรหา ต้นละแสนหรือหมื่นชักตื่นตา ถามเขาว่าขายได้หรือไงคุณ ก็บอกว่าสบายมากมิยากดอก เราขายออกง่ายกำไรใครอุดหนุน ทั้งพ่อค้าชาวบ้านท่านการุณ มาเจือจุนซื้อไปไม่น้อยเลย ต่างประเทศสั่งไว้ได้ซื้อขาย มีมากมายหวงมากไม้ไว้เฉยเฉย ยังมิงามขายให้เราไม่เคย เลี้ยงจนเงยงอกงามตามทำนอง ที่แลเห็นดื่นดาษขนาดนี้ ล้วนแล้วมีคนเขาเป็นเจ้าของ ต้นละพันอย่างต่ำเขาจับจอง แพงดังทองเชียวหนาพฤกษาพรรณ คนชำนาญการใดทำได้เด่น ไม่ทำเล่นเอาการงานขยัน ย่อมสำเร็จผลิตผลสักหนึ่งวัน ค่าของมันพอเพียงเลี้ยงครอบครัว ลาบอนไซมิวเซียมเตรียมตัวกลับ รถมารับเร็วไวได้ยิ้มหัว คุณโชเฟอร์เก่งกระไรเพื่อนไม่กลัว เอาหนังมั่วโลกีย์มีให้ดู รถจะวิ่งถึงไหนไปชั่งรถ ดูสาวปลดเสื้อแสงแย่งคุณหนู ภาพคมชัดโฉมฉายเล่นชายชู้ เสียงดูดีออดอ้อนมันร้อนทรวง รถแล่นถึงโตเกียวเสียวใจวาบ เพื่อนปิดภาพวับไปใช่จะหวง เขาบอกกลัวตำรวจจะตรวจดวง หมวดทางหลวงจักจับไปปรับเอา ก็เสียดายไม่น้อยแม่ร้อยชั่ง เธอกำลังปลดผ้าอยู่หน้าเขา กำลังมันไม่เคลียร์เสียดายเรา เล่นมอมเมาไม่ครบจบกระบวน   ถึงโรงแรมพักผ่อนต่างนอนหลับ ท่านกำชับผู้ใดอย่าได้หวน   แอบไปเที่ยวเข้าบาร์หาเนื้อนวล เพราะจะกวนแต่เช้ารีบเข้านอน วันที่เก้าแสงทองสาดส่องฟ้า ตื่นขึ้นมาเหนื่อยใจให้ถอดถอน เขาจะพาไปดูเมืองหลวงเก่า ถึงเวลาแล้วหนอต้องจากจร จะได้รอนแรมเที่ยวเมืองเกียวโต สี่โมงเช้าขึ้นรถบทผายผัน ล้วนสุขสันต์คึกคักกันอักโข จะได้นั่งรถไฟสายไกโด ฟังเขาโม้สะดวกดายคล้ายเครื่องบิน รถซุปเปอร์เอ็กซ์เพรสวิเศษยิ่ง อยากเห็นจริงรองรับจ่ายทรัพย์สิน คงได้รถไฟตามได้ยิน ไปต่างถิ่นบริการท่านถึงใจ รถแล่นไวชั่วโมงละสองร้อย มิใช่น้อยเร็วจริงยิ่งไฉน จากกรุงเทพถึงเลยเราเคยไป คอยนับได้เก้าชั่วโมงถึงตรงมา ถ้าเป็นแบบซูเปอร์รถญี่ปุ่น คงหัวหมุนวิ่งไปไวจริงหนา สี่ชั่วโมงถึงแน่ของแท้นา ใช่แกล้งว่าคุยเล่นเห็นของจริง ศูนย์รถไฟควบคุมคอมพิวเตอร์ มันมีเซ่อเหมือนคนลืมแลหลิง ชอบปละปล่อยรถไฟให้มันวิ่ง ชนกันทิ้งทีละล้านคร้านจะตาย ขบวนรถคณานับครับหลายเครื่อง แต่ว่าเปลืองกระแสไฟใช้กันหลาย รถไฟฟ้าทั้งนั้นมันสบาย ควันก็หายไม่มีดีเหลือเกิน สถานีโตเกียวน่าเทียวท่อง เจอนวลน้องหลายคนจนชักเขิน มายืนคอยมากนักจนชักเพลิน ยามเจ้าเดินพริ้งพักตร์น่ารักงาม สาวมาเลสิงคโปร์โถคนสวย จักให้ช่วยไหมน้องบ้างร้องถาม   บางอนงค์ยิ้มย่องผ่องคนงาม หลายนงรามจิ้มลิ้มยิ้มมิเป็น ล้วนพวกครูดูงานเคยพานพบ นิเทศจบมูลนิธิที่แลเห็น สามคณะสามประเทศงามเนื้อเย็น แยกไปเข็นหอบกระเป๋าเดินเข้าไป พวกบุรุษยินดีปรีดานัก โชคดีนักหลายวันยังสงสัย สาวมาเลย์สิงคโปร์โถทรามวัย ดูงานไหนห่างหายมาหลายวัน ได้เวลารถออกเค้าบอกกล่าว พวกหนุ่มสาวรีบไปใจยังฝัน หอบข้าวของชนใคร ไฮ้ ดังพลัน แปลกจริงมันไม่สนคนโตเกียว ทั้งหญิงชายหลายหลากมากเหลือยิ่ง ก้มหน้าวิ่งว่องไวให้หวดเสียว หากใครชนตรงตรงคงหน้าเบี้ยว เราถูกเกี่ยวชนสาวหน้าขาวนวล ชนแล้วยิ้มขอโทษอย่าโกรธหนา เธอยิ้มร่านงรามทรามสงวน ขอบคุณค่ะทุกทีช่างยียวน ยังกับชวนให้ชนแม่คนงาม นั่งรถชั้นที่หนึ่งตะลึงจ้อง งดงามห้องแปลกใจจึงไต่ถาม หน้าต่างติดปิดกระจกตกใจยาม รถวิ่งตามไต่รางเปรี้ยงปร้างลง ล่ามหัวเราะบอกให้อย่าได้หวั่น รถมิสั่นวิ่งไปให้พิศวง ไม่เหมือนรถไทแลนด์แม่นมั่นคง ขอให้จงเชื่อใจรถไฟเรา ดูตกแต่งภายในวิไลยิ่ง ทุกสรรพสิ่งสดใสได้คลายเหงา เบาะสะอาดสวยยิ่งงามพริ้งเพรา มีกระเป๋าเก็บขยะไว้ประจำ พื้นสะอาดไร้คราบสกปรก มิมีรกลูกตานึกน่าขำ ถ้ามาขี่รถเราเขาคงทำ เหมือนผีอำรถขยะหรืออะไร ยามรถออกเหลือเชื่อเมื่อมานั่ง เงียบเสียงดังดูมันไม่สั่นไหว รถไฟความเร็วสูง เรื่องมันเงียบสำเนียงเสียงรถไฟ ฟังว่าใช้มอเตอร์เกลอเล่ามา รถวิ่งไวเวียนหัวน่ากลัวยิ่ง รวดเร็วจริงสองร้อยไม่น้อยหนา ระยะทางต่อชั่วโมงตรงเวลา ทางตั้งห้าร้อยกิโลจากโตเกียว สองชั่วโมงกับครึ่งก็ถึงแล้ว ค่อยผ่องแผ้วผ่อนคลายหายหวาดเสียว   ถึงเมืองหลวงโบราณนมนานเชียว ได้มาเที่ยวชื่นชมสมฤดี   พักเกียวโตโฮเทลแสนเย็นจิต ตั้งอยู่ติดกลางเมืองเยื้องวิถี เป็นศาลาว่าการงานเมืองมี ก็เข้าทีทางสะดวกแล้วพวกเรา พักชั้นห้าเสร็จสรรพกลับออกเที่ยว เพื่อนพาเลี้ยวทางไหนไปกับเขา สนุกเบียดสนุกชนคนไม่เบา มากมายเอาเหลือเกินคนเดินทาง เดินเที่ยวเหนื่อยกันนักพักทานข้าว แม่ค้าสาวเกาหลีไม่มีมั้ง เธอย้ำยวนชวนชมโฉมสอางค์ เชิญให้ย่างเข้าหาภัตตาคาร กินกับแกล้มเกาหลีดีไม่น้อย รสอร่อยถูกสตางค์ทั้งคาวหวาน ห้าสิบบาทรสดีมีนงคราญ เยาวมาลย์ชวนเชิญน่ายินดี คุยสนุกทุกอย่างต่างภาษา ยามพูดจาเชิญชวนนวลฉวี ลำบากมือนิดหน่อยไทยพาที เธอยังมีน้ำใจได้คุยกัน เสร็จอาหารทรงวุฒิชวนไปต่อ มาเถิดพ่อดูหนังยังนึกขัน ดูทำไมนึกสนุกอะไรมัน มาชวนฉันดูหนังชั่งกระไร เดินกันซักร้อยเมตรก็ถึงแล้ว มิต้องแถวคนน้อยคอยตรงไหน   เห็นคนเข้าตามหลังนั่งเร็วไว หนังฉายไปนานแล้วคนน้อยจัง   ที่แท้หนังผู้ใหญ่ชอบใจมาก มิลำบากนั่งเงียบโดนมนต์ขลัง   มีแบบนี้ด้วยหรือโดนจังงัง หนังมันดีตรึงตาพาติดใจ  สนุกกันหรรษาลาดูหนัง มีรอยชั่งชิดชมชักหลงใหล บ้างฉอเลาะชวนชมก็ดูไป อย่าบอกใครลืมบ้านลืมการงาน หนังจบต่างเลิกราพากันกลับ หนุ่มสาววับหายเกลี้ยงแปลกกานดา  กลับที่พักเถอครับจักหลับนอน ใจรุ่มร้อนร้อนหนังใหญ่สุมใจหนา จนรุ่งแจ้งแสงทองส่องเข้ามา… ยากนิทราวันใหม่ใจกังวล เพื่อนมาปลูกลุกขึ้นกันแต่เช้า เขาบอกให้เตรียมตัวอย่าสับสน มีโปรแกรมวันนี้นั่งรถยนต์ จะพายลเยือนเที่ยวเมืองเกียวโต เมืองหลวงเก่าของดีก็มีหลาย วัดมากมายก่อนกาลนานอักโข ก่อนคนคลั่งศาสนาหาพระโพธิ์. ใครอยากโตสร้างวัดจัดเป็นทาน แต่ละแห่งงดงามความวิจิตร ยามเพ่งพิศรื่นรมย์สมสถาน ส่องแสงธรรมสงบลื่นชวนชื่นบาน แสนสําราญมาเที่ยวหายเปลี่ยวทรวง แต่ละแห่งคล้ายกันเขาสรรค์สร้าง แลสล้างงามตาอารามหลวง ล้วนศาลาแบบเก๋งเพ่งพิศพวง ประชาช่วงชิงกันขยันชม แต่ละวัดสวยสวนก็ชวนเที่ยว แนวไพรเขียวสล้างช่างสวยสม   วัดใดสวยงามดีคนนิยม ไม่ระทมคนทำบุญอุ่นหัวใจ   คนมาเที่ยวชมสวนชวนไหว้พระ ถือธรรมะธรรมทานผ่านไปไหน เขาศรัทธามิขัดเรื่องปัจจัย วัดอยู่ได้มั่นคงดำรงนาน ฮิกาจิหนึ่งวัดที่จัดเที่ยว วัดโดดเดี่ยวจินกุบรรลุสถาน อีกหลายแห่งเรือนงามยามแลลาน แสนเบิกบานเยี่ยมชมอารมณ์ดี วังโชกุนสมัยก่อน ชมปราสาทนิจินี่ก็เลิศ สุดประเสริฐสรรพสิ่งยิ่งแสงสี วังโชกุนก่อนกาลเนิ่นนานปี เป็นแหล่งที่พักผ่อนหย่อนกายา ดูภายในตกแต่งงามวิจิตร ชวนให้พิศภาพเขียนเพียรเรขา   แลผนังดังหนึ่งถึงพนา งามพฤกษาน้ำตกวิหคจำเรียง ยามย่ำพื้นแปลกดีกว่าที่ไหน คนเดินไปแปลกนักจักยินเสียง นกกะเรียนร้องระงมไพเราะเพียง ยามจำเรียงทั้งฝูงกลางพนา เป็นระบบป้องกันเขากันไว้ ใครคิดร้ายโชกุนลอบเข้าหา ยินเสียงรู้ป้องกันทันเวลา ก็เข้าท่าทำดีได้มีคุณ ยามออกงานมาเฝ้าพวกเจ้าแขวง จัดตำแหน่งเอาไว้ให้ลูกขุน เขาจะทำได้ดีมีรูปหุ่น เจ้าญี่ปุ่นออกงานการสำคัญ ชมกันทั่วมั่วเพลินจนเกินเที่ยง สาวจำเรียงรีบไปใคร่ผายผัน ไปที่อื่นอีกแล้วจะแคล้วกัน เดินเที่ยวยันจนเบื่อระอา กลับโรงแรมชำระสระสนาน ค่อยเบิกบานเพื่อนเราเข้ามาหา เจ้าทรงวุฒิวิชัยไล่กันมา เขาบอกว่านัดไว้อย่าได้เลือน   เขาจักชวนไปเที่ยวเมืองเกียวโต ลองไปโต้ราตรีคงดีเหมือน อยู่บ้านเราคลับบาร์อย่าแชเชือน ขัดใจเพื่อนเพลียมากลำบากใจ ปล่อยสองคนไปกันขอพักผ่อน เราหลับนอนรวดเดียวมิสงสัย มิรู้มันกลับมากันเมื่อใด แถมปลุกให้เราตื่นเช้าแปลกใจ ดูเขาเพาะเลี้ยงไข่มุก กำหนดวันสิบสองมิถุนา ดูการค้าไข่มุกสุกสดใส ล้วนสวยสดงดงามถามเขาไป ทำไฉนเสาะหามามากมาย มุกเลี้ยงเอาเขาว่าน่าประหลาด ช่างสามารถเกินคนชนทั้งหลาย จับหอยมาใส่เหยื่อเพื่อระบาย เดี๋ยวจะกลายเป็นไข่ให้เก็บเอา ปล่อยลงน้ำเลี้ยงไว้จนได้ที่ วันคืนดีไข่สวยรวยพวกเขา เก็บมาขายใช่ว่าราคาเยา อย่างพวกเราคงได้แค่ไปชม เที่ยวเดินดูผู้ชายสบายจิต สาวน่าพิศนวลนางช่างสวยสม คงมาจากสวรรค์ชั้นอินทร์พรหม งามตาคมผิวผ่องดั่งทองทา พอสมควรชวนกันอำลาจาก ถึงยามพรากกลับอึ้งคนึงหา จำจากแล้วน้องนุชบุษบา โฉมยุพาชุดเขียวสาวเกียวโต กลับรถไฟมาพลันในวันนั้น ตามอวดกันเที่ยวสนุกเป็นสุโข รวดเร็วจริงรถไฟสายไคโด บัดเดี๋ยวโผล่ถึงถิ่นดินแดนเดิม กลับโตเกียวและเลี้ยงส่ง ถึงโตเกียวเที่ยวมานึกว่าเหนื่อย ไปต่อเรื่อยๆผู้ใดใคร่อยากเสริม ยังไม่พอกินซ่าพาไปเติม ยากจะเพิ่มอันใดเชิญให้พอ ที่สิบสามทันใจไวจริงหนา ตื่นขึ้นมาตกใจไฉนหนอ วันสุดท้ายอยากชวนนวลลออ ไปเที่ยวต่อสายใยในโตเกียว ตั้งแต่เช้าจนค่ำย่ำกินซ่า ใช้เงินตราหมดไปหลายใบเขียว ใบละหมื่นเงินเยนใช่เล่นเชียว พากันเที่ยวสุดเหวี่ยงไม่เกี่ยงกัน มิอยากเล่าเจ็บใจเที่ยวไม่ทั่ว เพื่อนพาลกลัวคลาดเวลาพาสุขสรรค์ เขาจัดเลี้ยงส่งสนุกกว่าทุกวัน จัดบนชั้นสี่สิบเจ็ดเสร็จสรรพงาน มีผู้ใหญ่หลายฝ่ายทั้งชายหญิง จัดใหญ่จริงสบสุขสนุกสนาน แบบฝรั่งรวบรัดเขาจัดการ เสร็จสราญสั่งลาด้วยอะไร สิงคโปร์มาเลย์ก็มาด้วย ต่างก็ช่วยบรรเลงเพลงสมัย เพลงโบราณมีมาว่ากันไป ล่วงเลยได้สองยามจำต้องลา มูลนิธิญี่ปุ่นให้ทนมา เจตนาใคร่ประสานการสัมพันธ์ ครูญี่ปุ่นครูไทยให้รู้จัก ต่างสมัครพบพานสมานฉันท์ ต่างรักใครไมตรีดีต่อกัน เพราะครูนั้นมีธรรมประจำใจ ขออำลาล่ามสาวพราวโฉมฉาย ทั้งล่ามางชายโคมิยากจะหาไหน เพื่อนพาเที่ยวเกียวโตโผเผไป เที่ยวคลับได้เจอนางสำอางนวล ล่ามโยโกะแก้วตาขอลากลับ ยากได้กลับคืนพบสบสงวน หัวหน้าโตกิมัสสึเพื่อนเคยชวน จัดขบวนดูงานค่าอนันต์ มาซาโอะเพื่อนยาเขาลาแล้ว ทั้งน้องแก้วคุณนายจำผายผัน ยามห่างไกลยังคนึงถึงทุกวัน เคยสบสันร่วมสนุกสุขฤดี มาซามิกานดาขอลาแล้ว ขอน้องแก้วยืนยงเถิดนงศรี เคราะห์เข็นโศกโรคร้ายอย่าราวี ชื่นชีวีอย่าเศร้าและเหงาทรวง อูอิโนะโตกิมัสสึ โอซามิน้ำใจช่างใหญ่หลวง พาตะลุยทั่วแคว้นแดนทั้งปวง ทีมล่ามห่วงอาลัยมากไมตรี ถึงกำหนดมิถุนาอำลาจาก สิบสี่พรากกันไกลให้หมองศรี นาริตะพร้อมกันเช้าทันที ผู้คนมีมากมายหมายสั่งลา ตามกำหนดเก้าโมงเครื่องบินออก สาวน้อยบอกเช็คของกล่องกันหนา สาวแจแปนแอร์ไลน์ให้ตรวจตรา เธอบอกว่าเรียบร้อยค่อยคลายใจ โบกมือพร่ำอำลาซาโยนาระ โชคดีค่ะเสียงสั่งยังสงสัย รูปงามด้วยหนออนงค์มาส่งใคร ยามห่างไกลอุตส่าห์มาส่งกัน โชคดีน้องนวลนางสำอางพัก เจ้าน่ารักยิ้มยวนยามสรวลสันต์ มาส่งเราคงดีมีสัมพันธ์ จะคงมั่นเหนียวแน่นหวงแหนเธอ ได้เวลาคนสวยมาช่วยบอก เครื่องจะออกตอนเช้าเขาเสนอ ล่วงสามโมงโล่งใจคงได้เจอ งามเสมอสาวแอร์ของแจแปน บินกลับ นั่งโบอิ้งทันใจว่องไวยิ่ง มันวิ่งขึ้นฟ้าไปหาแถน ลอยลิบเมฆพาไกลไปห่างแดน นิปปอนแคว้นเคยมานึกอาวรณ์ ลาแล้วหนอโตเกียวเคยเที่ยวท่อง ลานวลน้องคนงามทรามสมร ลาพรรคพวกเพื่อนพ้องจำต้องจร ไม่ม้วยมรณ์จะมาเยือนเพื่อนอีกครา เครื่องบินสูงจนปรับระดับได้ เห็นทรามวัยทำท่าแปลกจริงหนา แนะนำเครื่องชูชีพช่วยชีวา ยามพลาดท่าเครื่องตกตลกจริง ถ้ามันตกลงไปไม่รอดหรอก ยังจะหลอกกันได้ใจผู้หญิง เธอพูดไปดูไปไม่ประวิง มีหลายสิ่งชวนดูเขารู้กัน คนเขาจ้องแลดูแม่หนูดอก ดังไข่ปอกผิวนวลชวนนึกฝัน เธอสาธิตเรียบร้อยค่อยกลับพลัน เสียงเครื่องมันหึ่งหึ่งเพียงเบาเบา มินานเห็นสาวน้อยเดินลอยหน้า เข็นรถมาแจกอะไรโฉมเฉลา รถอาหารเครื่องดื่มเชิญบอกเรา นวลน้องเขาจัดให้แจกฟรีฟรี กะเหรี่ยงไม่เคยเจอชักเพ้อใหญ่ ลองสั่งได้หลายอย่างนะนวงศรี กล่องอาหารกล่องเบียร์น้ำก็มี อิ่มพอดีชักง่วงหน่วงหนังตา ล่วงเลยนานเท่าไรลืมไหลหลง แวะฮ่องกงอย่าลืมเตรียมตัวหนา สิบสามหน่อสองนางสำอางตา กะเหรี่ยงว่าย่อมได้เป็นไรมี ผ่านด่านตรวจเสร็จแล้วยืนรออยู่ อีกสักครูรถโรงแรมริมวิถี แวะเที่ยวชอปฮ่องกงสองคืน ชื่อบางกอกโฮเทลก็แปลกดี มิรอรีขึ้นรถบทจร พนักงานโรงแรมพูดไทยด้วย ช่วยคลายเครียดดีจริงมิ่งสมร อาหารไทยมีค่ะฟังงามงอน แนะนำตอนจะไปเที่ยวเดี๋ยวกลับมา สอบถามบ๋อยบริการนำพาเที่ยว สักครู่เดียวเขาบอกจองได้หนา สามที่ครับสองโมงตรงเวลา ทัวร์แจ้งว่ามารับเที่ยวฮ่องกง นักท่องเที่ยวหลายชาติประหลาดนัก ต่างก็พักตามโรงแรมมิลืมหลง ทัวร์เขาจัดเต็มรถก็มุ่งตรง จุดแรกคงโกลเดนบาล์มเป็นโรงงาน ไกด์นำเที่ยวพูดฝรั่งสำเนียงตี๋ สนุกดีมิค่อยรู้ดูแต่สาร พวกโบชัวร์ดูไปพอได้การ ดูโอราฬนามโอว์บุญโฮ้วมี ผลิตยาหม่องตราเสือเก่งเหลือหลาย ส่งไปขายบ้านเรามากนวลศรี ทาถูดมพบพานมานานปี ทุกวันนี้ยังใช้ได้ถูทา ใกล้โรงงานสวนหย่อมจัดงามยิ่ง ผู้คนวิ่งเบียดไปใคร่แลหา สวนแบบจีนงดงามตระการตา จัดเป็นป่าขุนเขาลำเนาไพร มากมวลหมู่บุษบานานาชนิด ประทับจิตเบ่งบานสราญไฉน งามน้ำตกนกร้องต้องหทัย ดังเที่ยวไปชมวนาน่ายินดี ดูถ้าใหญ่เล็กเคียงเรียงลดหลั่น หลายเชิงชั้นงดงามตามวิถี ดังไปเยือนวงกฏเทพคีรี ล่ามชวนชี้ให้ชมภิรมย์ใจ เชิญขึ้นรถจักไปที่ไหนต่อ รถมุดท่อขนาดยักษ์จักมุ่งไหน อุโมงลอดโผล่ฝั่งนั่นยังไง เขาบอกให้อะเบอร์ดีนงามรีบชม เห็นแต่เรือเต็มอ่าวราวภาพเขียน รถแล่นเวียนวนขุนเขาก็งามสม  หลากสีสันเต็มหาดสาวตาคม เขากางร่มนอนเล่นริมหาดทราย รถเราแค่วิ่งผ่านมิยอมหยุด บอกรีบรุดเร่งไปน่าใจหาย เขาอวดชุดชั้นในแทบตาลาย ก็เสียดายแวบเดียวก็ห่างมา รถมาส่งโรงแรมได้พักผ่อน หายเหนื่อยจรชมตลาดปรารถนา อยากได้พวกของฝากหากกานดา ยามพบหน้ามอบให้ปลอดภัยดี ได้เสื้อผ้าอาภรณ์ก็หลายชุด มิยอมหยุดแปลกใจในวิถี ชมตลาดฮ่องกงคงมากมี แปลกเดินที่เยาวราชหรืออย่างไร บางแม่ค้าพูดสยามถามดีด้วย พวกอาหมวยเก่งจริงนะแขไข พวกบางกอกมาบ่อยค่อยชินไง เลยทักได้นิดหน่อยน่ะคะคุณ ได้ชุดเก่งเจ้าเหน่งแลชุดนก ตุ๊กตายกหนึ่งชุดได้อุดหนุน อีกรถรางหนึ่งกล่องของเด็กบุญ ครบแล้วอุ่นหัวใจได้กลับคืน วันถัดมาพร้อมหน้าพาบินกลับ ได้ลาลับฮ่องกงคงยากฝืน หมดเวลาต้องกลับจำกล้ำกลืน ทำหน้าชื่นเสียดายลัดฟ้ามา มุ่งดอนเมืองมินานก็พลันถึง ยังตรึงจิตคิดไปวาสนา สรุปย่อ ๆ ไปดูงานหลายวันนับเวลา การศึกษาเรื่องราวชาวนิปปอน ระบบสามหกหกสี่สองสอง ก็สอดคล้องเหมือนเราที่เขาสอน อนุบาลสามปีจบหนึ่งตอน ประถมป้อนหกปีพอดีกัน มัธยมก็หกถึงจักจบ จากนั้นพบชั้นสูงเขาสร้างสรรค์ สายอาชีพหลากหลายสายสามัญ ล้วนสำคัญจัดให้ได้เชี่ยวชาญ เรื่องระเบียบวินัยสอนให้หมด เก่งเรื่องกฏระเบียบรู้ครูประสาน อบรมให้กันมาอนุบาล ประถมสานมัธยมอบรมมี อีกชุมชนสังคมนิยมช่วย ต่างอำนวยลูกหลานผ่านวิถี ได้เป็นเด็กมีวินัยน้ำใจดี เป็นตัวชี้สร้างวินัยได้งดงาม โรงเรียนเขาอุปกรณ์สื่อพร้อมมาก มิลำบากชุมชนมักไถ่ถาม จัดหาทุนเสริมให้ได้ติดตาม ช่วยทุกยามสมาคมผู้ปกครอง เขาเห็นความสำคัญโรงเรียนมาก เพราะลำบากสอนเด็กจึงสนอง จัดหาช่วยอุปกรณ์และเงินทอง มิรอร้องเรียกหามากันเอง ผ่านชุมชนนักเรียนเขาไปเที่ยว หลายกลุ่มเชียวคงสนุกดูครื้นเครง ล่ามบอกว่ามิใช่แบบนักเลง นั่นเสียงเพลงไปศึกษาตามสนใจ มุ่งโรงงานเยือนฟาร์มตามอยากรู้ เขามีครูไปด้วยอย่าสงสัย ศึกษานอกสถานที่นั่นยังไง โรงเรียนให้จัดกันตามสมควร ยามรถแล่นลัดเลาะตามป่าเขา งามร่มเงาป่าสนเขาสงวน ฟังว่าปลูกเพื่อใช้เป็นกระบวน เขาชักชวนสัมปทานทำป่ากัน ปลูกแล้วตัดไปใช้ไม้ก็หมด ปลูกทดแทนมาใหม่ได้เสกสรรค์ แปลงสุดท้ายตัดไปก็สำคัญ แปลงแรกมันโตได้ทดแทนมี นึกถึงบ้านของเรามิเข้าท่า ไม้หมดป่าโรงเลื่อยตามวิถี หายเลิกไปหมดไม้มันไม่ดี ได้แบบนี้ป่าไม่หมดน่าชื่นชม ประชาชนเห็นค่าป่างามงด มิต้องหมดไพรพนาพาขื่นขม กลับไปบ้านบานใจในอกตรม ขุ่นอารมณ์บ้านเราน่าเศร้าใจ ก็บ้านคนเมืองคนเหมือนกันนี่ แตกต่างมีมากมายเป็นไฉน บ้านเขาที่มิมากหากวิไล จัดสรรได้เป็นระเบียบเรียบร้อยงาม งามบ้านช่องห้องหองามสง่า แลมรรคามีระเบียบเคยไถ่ถาม ล่ามบอกว่าธรรมเนียมสังเกตตาม ยามยลย่านชุมชนสะอาดตา เศษกระดาษพลาสติคหาดูยาก ประหลาดมากบ้านฉันมิต้องหา ลมมันพัดปลิวว่อนกระจายมา ขนาดผ้าขี้ริ้วยังได้เจอ ถึงดอนเมืองแยกย้ายกันไปหมด บ้างมีรถมารับกลับเสนอ ท่านกำธรร้องทักไปไหนเธอ มานี่เกลอหมอชิตไปส่งเอง ขอบพระคุณท่านช่วยอำนวยให้ มีน้ำใจถึงแล้วชักโหวงเหวง เหลือตัวเราคนเดียวให้นึกเกรง คนรถเร่งเรียกมาอย่าช้าที รถเขียวหวานเร่งกันนั่นแน่นอน มันพาจรไปเลยตามวิถี วันพรุ่งเจ็ดโมงเช้าถึงพอดี นั่งหลับซีเหนื่อยมากยากอะไร จบแล้วเนาะเลาะเที่ยวหลายวันแล้ว เสียงแม่แก้วแลลูกพ่ออยู่ไหน พอพบหน้ากอดกันมันดีใจ หนูอยากได้ของฝากไม่ยากเลย เต็มกระเป๋าเสื้อผ้าของน้องนก ตุ๋กตายกให้หมูเห็นเฉยเฉย พี่จะหยิบไม่ยอมหวงเช่นเคย คุณเหน่งเผยได้ของเล่นกับชุดงาม คุณแม่ได้เสื้อผ้าชอบใจแล้ว ล้วนผ่องแผ้วเกษมสันต์เสียงไต่ถาม  สนุกไหมดีไหมทุกโมงยาม บอกเล่าตามจำได้ให้ฟังกัน จบเรื่องเทียวดูงานการศึกษา กลับคืนมาจดจำงานพร้อมสรรพ์ ทำรายงานนำเสนอหัวหน้าพลัน ที่สำคัญต้องเล่าเพื่อนเขาฟัง ขอหยุดลงปลงไว้นัยอักษร เขียนบทกลอนพลั้งพลาดบาทบทไหน เพราะพลั้งเผลอลืมหลงจงอภัย ขีดเขียนไว้เพราะชอบระบอบกลอน มิประสงค์หน้าใหญ่อวดใครดอก ไปเมืองนอกบันทึกตรึกอักษร เพียงหัดแต่งเขียนสนุกทุกวรรคตอน สำนวนอ่อนพยายามอีกยังไกล สาธุคุณบุญกุศลแต่หนหลัง ช่วยต่อตั้งบารมีอสงไขย จงเจริญวรรณศิลป์ก้าวต่อไป พึงพบได้ศิริสวัสดิ์พิพัฒน์เอยฯ