.............อตีเต กาเล ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว(2522)มีวาสนาได้ไปเห็นโตเกียว โดยมูลนิธิ แจแปนฟาวเดชั่น ออกค่าใช้จ่ายให้คณะผู้จัดการศึกษาตั้งแต่ระดับกรมกองลงมาถึงผู้สอน กระผมไปในสถานะครูมัธยม กรมเลือกเอา 6 คน จากส่วนกลางบ้างภูมิภาคบ้าง ท่านสุเมธ กัปโก ผู้อำนวยการศรีสงครามวิทยา ส่งชื่อให้กรมและได้รับเลือกเป็นหนึ่งในคณะรวม 20 คน หัวหน้าท่านสะอาด พิมพ์สวัสดิ์ รองอธิบดี กรมสามัญศึกษา มีเวลา 22 วัน ช่วงเดือนพฤษภาคม-มิถุนายน 2522 มูลนิธิเป็นฝ่ายวางแผนจัดโปรแกรมการดูงานให้ ที่ ไปช่วงเวลาเดียวกันมีคณะจากมาเลเซีย สิงคโปร์ และจากไทย แยกย้ายกันไปคนละพื้นที่ แต่ให้กลับมาพบกันวันเลี้ยงส่งกลับบ้าน เนื่องจากเป็นการดูงานการศึกษา นอกจากจะดูความเจริญของบ้านเมืองเขาแล้ว ยังตั้งใจดูการศึกษาและบันทึกข้อมูลต่าง ๆที่คิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์ กลางคืนเพื่อน ๆ ไปเที่ยว เฝ้าห้องคนเดียวก็เหงา หยิบบันทึกมาเขียนกลอนเล่น ได้คำกลอนยืดยาว เพราะช่วงนั้นกำลังฝึกแต่งกลอนอยู่ด้วย กลับมาบ้านจึงเอามาปะติดปะต่อแต่งเสริมให้เป็นเรื่องเป็นราว และตั้งชื่อเรื่องว่า "โตเกียวแห่งความหลัง" ต้นฉบับตัวพิมพ์ดีดหายไปช่วงน้ำท่วมบ้าน ขณะเราอยู่โรงเรียน หนังสือเปียกเปื่อยไปจำนวนมาก ขนหนีน้ำไม่ทัน เหลือภาพสแกนในคอม เอาขึ้นเวบไซท์ไว้เป็นหน้า ๆ
..............วันหนึ่งอยากปรับปรุงแก้ไข มันต้องรื้อทั้งหมดเพื่อแก้ไขสำนวนบ้าง ตัดเนื้อหาที่เขียนแบบวัย รุ่นบ้าง จะทำได้ต้องคีย์ใหม่หมด ก็พยายามแกะอยู่เป็นปีกว่าจะจบเรื่อง เพราะอายุมาก ความอดทนมีน้อย วันนี้ 29 มีนาคม 2561 รื้อเสร็จ ความยาว 1600 บรรทัด จะตัดเป็น 4 เพจ ก็ยังยาวอยู่ ใครเข้ามาอ่านก็ต้องกัดฟันแหละถึงจะจบเพจ ภาพประกอบเดิมใช้ภาพในโปรแกรมเวอร์ดแทรกเป็นหน้า ๆ ไป แต่ตอนนี้คงตัดออก หาภาพจากกูเกิลมาใส่แทน เลือกเอาภาพที่เขาไม่หวง ที่เขาใช้โฆษณา ก็คงใช้ไม่กี่ภาพหรอกท่านที่สนใจข้อเขียนแบบกลอน จะแวะมาอ่านก็ขอบคุณครับ หายากแล้วคนอ่านบทกลอนยาว ๆขอให้ ได้สาระจากการอ่านตามสมควรครับ
............อ้อหน้านี้เป็น 1 เพจของเวบบลอคผมเอง เมนูเพจอยู่ด้านขวามือ คลิกอ่านได้ครับ ไม่ต้องรอผมเอาไปโพสยาก อยากอ่านเรื่องไหนคลิกดูได้เลย
ขุนทอง ศรีประจง
29 มีนาคม 2561
| ปฐมบทคณะไปดูงาน | |||
| ยี่สิบเจ็ดพฤษาภามหาดิถี | |||
| ศกสองสองต้องพรากจากนารี | จะได้หนีห่างนวลทำครวญมา | ||
| ราชการท่านบอกออกคำสั่ง | กรมแต่งตั้งดูงานการศึกษา | ||
| เมืองญี่ปุ่นครุ่นคิดอนิจจา | ต้องจำลาขวัญนุชสุดอาลัย | ||
| ก่อนเดินทางนัดกันมาครับครบ | ขอเข้าพบผู้ประธานท่านขานไข | ||
| รองสะอาดช่วยแถลงแจ้งความนัย | ทำฉันใดดูงานท่านแนะนำ | ||
| เสร็จประชุมที่กรมอารมณ์รื่น | กะเหรี่ยงตื่นตกใจใครก็ขำ | ||
| คนดอยไปเมืองนอกเขาบอกกรรม | กลัวจะทำขายหน้าน่าหนักใจ | ||
| ทูตญี่ปุ่นเลี้ยงส่งจำนงหมาย | เพื่อนบรรยายชี้แจงแถลงไข | ||
| จุดประสงค์แนะนำทำฉันใด | ยามท่านไปโตเกียวเที่ยวจงพอ | ||
| เลี้ยงเหล้ายาพาทีไมตรีจิต | หวานสนิทลิ้นทูตพูดเพราะหนอ | ||
| กะเหรี่ยงฟังชอบใจไม่รีรอ | ชักชอบพอของว่างช่างน่าลอง | ||
| พวกผู้ใหญ่คุยกันฉันไม่เกี่ยว | เอาแต่เที่ยวเดินลิ้มชิมสิ่งของ | ||
| ถึงเวลาอาหารคร้านจะมอง | อึดอัดท้องอิ่มเอมเปรมจริงเรา | ||
| ชมอาหารญี่ปุ่นวุ่นวายนัก | ชอบกินผักมากมีดีของเขา | ||
| ยำสลัดผัดปลาน่าหยิบเอา | ปลากุเลารสดีก็มีมา | ||
| สีแดงแดงแตงโมหรือไรนั่น | ใส่ปากพลันเอ๊ะอะไรให้กังขา | ||
| เคี้ยวนิ่มนิ่มแปลกใจให้สงกา | อะไรหนาลำบากยากกลืนลง | ||
| ถามสาวน้อยเขาว่าซาซิมิ | ยุ่งแล้วสิหลากจิตพิศวง | ||
| เขาเฉลยปลาดิบทำหน้าลง | สาวเธอส่งสาเกเทให้เลย | ||
| ปลาดิบคำเหล้าคลอพอกลืนได้ | อร่อยไหมสาวว่าวางท่าเฉย | ||
| สบายมากนวลน้องของมันเคย | มิอยากเอ่ยกลัวอ๊วกพวกจะฮา | ||
| เสร็จเรื่องกินแว่วเสียงจำเรียงบอก | เครื่องบินออกสิบโมงโล่งใจหนา | ||
| หากออกเช้าคงอาจพลาดเวลา | ด้วยเกรงว่ามิทันมันน่าอาย | ||
| เพราะตัวฉันขี้เซาเขารู้ทั่ว | ยามนอนมั่วค่อนคืนมักตื่นสาย | ||
| ยี่สิบเอ็ดพฤษภามิคลาคลาย | จักเป็นตายต้องตื่นจำฝืนใจ | ||
| แว่วระฆังกังวานขานหกทุ่ม | ชักจะกลุ้มงวยงงเฝ้าสงสัย | ||
| มันมิหลับยุ่งจังระวังระไว | กลัวพลาดไปอาจพลั้งนั่งเครื่องบิน | ||
| นานจริงจริงตีห้ากว่าจะเช้า | มันง่วงเหงาหนักหน่วงดังถ่วงหิน | ||
| ทั้งอาลัยลูกเมียเพลียจิตจินตน์ | ข้าวจะกินกลืนยากลำบากจริง | ||
| ถึงดอนเมืองก่อนใครแต่ไก่โห่ | มิโอ้เอ้หาดูหมู่ชายหญิง | ||
| พรรคพวกเรามิมาท่าประวิง | จำต้องนิ่งนั่งรอฝ่อหัวใจ | ||
| คิดถึงเมียคนดีของพี่เอ๋ย | โอ้ทรามเชยอยู่แห่งหนตำบลไหน | ||
| จะมาส่งพี่บ้างหรือย่างไร | เรียมอาลัยว้าเหว่อยู่เอกา | ||
| เคยดุด่าประจำค่ำแลเช้า | เวลาเมาเสียงตะวาดขลาดผวา | ||
| ยามเสียไพ่ไล่ออกจากพารา | โฉมยุพายังคะนึงถึงคนงาม | ||
| โอกาสจักไกลแล้วแก้วตาพี่ | ให้โศกีนึกไปใจวาบหวาม | ||
| ต่อแต่นี้ใครกล้ามาคุกคาม | ใครจักตามทุบตีกับพี่ชาย | ||
| สองโมงตรงเวลาแลหาเพื่อน | ตะวันเคลื่อนลอยฟ้านับว่าสาย | ||
| คอยจนเหงาเข้ามามีหนึ่งราย | เขาคือนายวิชัยคนใจดี | ||
| หล่อสมทรงองอาจจากธาตุพนม | ใครชอบชมรูปหล่อพอกับสีห์ | ||
| ชอบจรรจาหยอกเย้าเหล่านารี | แอบยวนยียั่วเย้าบ้างเอาใจ | ||
| เห็นหน้าเรายิ้มย่องฟันทองแลบ | เจ้าหนุ่มแสบมั่นคงมิสงสัย | ||
| แฟนมาส่งเสียด้วยมาอวยชัย | ดีกระไรแฟนเขาเราชักอาย | ||
| คุณไววิทย์งามขำเดินนำหน้า | ภริยาคู่ชีวีดีใจหลาย | ||
| มาส่งพ่ออีกคนคือลูกชาย | เดินเป็นสายเข้ามาท่าดอนเมือง | ||
| จากอรัญคุณชาญท่านมาด้วย | คุณสาวสวยสมวัยใส่เสื้อเหลือง | ||
| นั่นคุณนายมาส่งคงมิเคือง | งามประเทืองเทียมเทพธิดาจร | ||
| คนสดชื่นรื่นรมย์พี่สมหมาย | เห็นกรีดกรายน่าชมสมสมร | ||
| คุณลัดดาประทุมกลุ่มบังอร | สามงามงอนครบครันวันเดินทาง | ||
| รองสะอาดหัวหน้าท่านมาแล้ว | ยินเสียงแว่วมีธุระรีบสะสาง | ||
| น้ำหนักเกินระวังหนาค่าระวาง | ท่านพูดพลางเดินทักพรรคพวกเรา | ||
| อ.ถนอม อ.วิเชียร มาเป็นคู่ | มีหลายผู้มาส่งคงมิเหงา | ||
| เห็นล้อมหน้าล้อมหลังทั้งผู้เยาว์ | จะมาเอาของฝากจากอาจารย์ | ||
| รองวิรัชบัญญัติมาพร้อมหน้า | ทรงวุฒิพางามงอนเธออ่อนหวาน | ||
| น้องสาวครับเบาเบาเขารายงาน | หากนงคราญเธอรู้คงหูยาว | ||
| คุณสมัครเข้ามาอาจารย์ยิ่ง | ยุพาพริ้งพักตราหน้านวลขาว | ||
| ห้อมหน้าหลังดูเหมือนเดือนล้อมดาว | พอถึงคราวท่านจากมาฝากใจ | ||
| อาจารย์พินหน้ามนคนหนุ่มน้อย | มิใช่ย่อยชายตาน่าสงสัย | ||
| เห็นยิ้มย่องมองมาแลหาใคร | อ้อยิ้มให้สาวแอร์ท่านแน่จริง | ||
| อีกท่านหล่อบาดจิต อ.พิทยา | สุดสง่าสมสมัยถูกใจหญิง | ||
| สาวได้เห็นพึงใจใฝ่แอบอิง | จะลองชิงกับเขาไหมเยาวมาลย์ | ||
| นี่อีกเท่ห์ชวนชมท่านสมวงศ์ | จิตมั่นคงรักสนุกสุขสนาน | ||
| เป็นตากล้องแข็งขันชั้นอาจารย์ | ยามไหว้วานมิขัดน่าศรัทธา | ||
| อีกท่านเขตการุณนามบุญช่วย | เอื้ออำนวยกิจการงานศึกษา | ||
| ไปด้วยกันขยันดูรู้วิชชา | ชาวพาราชอบใจได้ติดตาม | ||
| คุณกำธรวอ่อนหวานขานเพราะยิ่ง | หล่อมากจริงเป็นเลขาสาวมาถาม | ||
| โสดเปล่าคะใคร่รู้ดูหุ่นงาม | โสดทุกยามตาหวานท่านรับคำ | ||
| สาวสาวเอ๋ยพึงฟังระวังไว้ | อย่าเผลอใจลืมตัวมัวถลำ | ||
| คนมาส่งเขาหึงพึงจดจำ | หากเผลอทำชายตาเดี๋ยวน่าดู | ||
| พร้อมแล้วครับยี่สิบพระหน่อนาถ | ระวังพลาดพลัดไปจำใส่หู | ||
| จักไปไหนอย่าเล่นเราเป็นครู | หนักเบาสู้เอาจริงอย่าทิ้งกัน | ||
| ท่านหัวหน้าแนะนำคำว่ากล่าว | บอกเรื่องราวควรทำจำพร้อมสรรพ์ | ||
| เสร็จชวนไปพักห้องคนสำคัญ | รออยู่นั่นนับนานสำราญดี | ||
| บรรดาพวกพี่น้องจ้องมาส่ง | มากอนงค์บ้างชายหลายวิถี | ||
| พวกชุดงามลวดลายล้วนนารี | มาส่งพี่ส่งพ่อออกันมา | ||
| กะเหรี่ยงเที่ยวเดินฟังนั่งมิติด | ชักหงุดหงิดเครื่องจักไปเมือไรหนา | ||
| กำลังปวดอยากไปใกล้เวลา | เหิรเวหาคงสนุกสุขสมใจ | ||
| กำลังเพลินเลาะเที่ยวคนเกี่ยวแขน | ดึงให้แล่นตามมาอย่าสังสัย | ||
| ทรงวุฒิเองบอกว่ามาดูใคร | เจอทรามวัยแม่แก้วโถแม่คุณ | ||
| ก็คุณแก้วกาญจนาเธอมาส่ง | หน้างอตรงลิ่วมาท่าจะฉุน | ||
| จึงพาทีทำบึ้งใยแม่คุณ | อ๋อเนื้ออุ่นหิวมาจนตาลาย | ||
| เวลาจักบินไปใยมิบอก | มันย้อนยอกคอยท่าจนว่าสาย | ||
| ข้าวมิกินกังวลจนวุ่นวาย | หิวแทบตายแล้วนี่มิดีเลย | ||
| กะเหรี่ยงดอยหัวร่อพอแล้วน้อง | ฟังแล้วท้องมันป่วนนวลจงเฉย | ||
| แต่เย็นวานตัวพี่ก็มิเคย | จะกินเลยมันอิ่มปริ่มเต็มทรวง | ||
| น้องรักพูดครานี้พี่หิวแล้ว | อยากกินแจ่วมีไหมอย่าได้หวง | ||
| เธอบอกมีดียิ่งสิ่งทั้งปวง | มิได้ลวงของกินถิ่นชาวดอย | ||
| กินข้าวเหนียวแจ่วบองกับน้องแก้ว | เยี่ยมจริงแล้วชอบใจไม่เหงาหงอย | ||
| พอยิ้มออกหยอกเอินเพลินตัวลอย | เวลาคล้อยสิบโมงลำโพงดัง | ||
| เดินทางโดยสวิสแอร์ | |||
| สวิสส์แอร์เอสอาร์สามศูนย์สี่ | จักจรลีรีบไปใคร่ฝากฝัง | ||
| จะฝากอกฝากใจให้ระวัง | อย่าได้พลั้งพลาดไปมิใคร่ดี | ||
| โอ้ไทเลนด์แดนสวรรค์ฉันลาก่อน | แล้วจักย้อนคืนกลับไม่ลับหนี | ||
| มุ่งโตเกียวเทียวเล่นหลายราตรี | โฉมยุพีลาแล้วแหละแก้วตา | ||
| น้องอยู่หลังอย่ากำสรดสลดโศก | ยามวิโยคว้าเหว่สิเนหา | ||
| จงอยู่ดีมีสุขทุกเวลา | เพียรรักษานวลลออรอพี่คืน | ||
| อีกมินานจักกลับมารับขวัญ | โถแจ่มจันทร์จำพรากยากจักฝืน | ||
| อันน้ำตาเจ้ากรรมก็กล้ำกลืน | มันเต็มตื้นลืมหยดหมดฝีมือ | ||
| โอ้น้องจ๋าอย่าหวงห่วงตัวพี่ | อย่าโศกีหมองหม่นคนเขาถือ | ||
| พี่รู้จักรักษาตัวรักษาชื่อ | จักให้ลือหนุ่มไทยในนิปปอน | ||
| เหงาจักเยี่ยมเยือนบาร์หาเที่ยวคลับ | คงระงับความคะนึงถึงสายสมร | ||
| เหนี่อยจักอาบอบนวดนวดบังอร | คงคลายร้อนนอกในให้สบาย | ||
| หากกินข้าวมิลงพะวงเจ้า | คงต้องเข้าภัตตาคารวานโฉมฉาย | ||
| อย่าห่วงเลยถองเหล้าเศร้าคงคลาย | คงมิวายถึงภัยยามไกลนาง | ||
| เครื่องละลิ่วลอยล่องพาท่องฟ้า | มันบินพาลับไปใจหมองหมาง | ||
| โอ้พ่อแก้วแม่แก้วอย่าปล่อยวาง | ช่วยลูกช้างทีหนาคราอับจน | ||
| ดี.ซี.สิบปลิวไปปานปุยนุ่น | มันพาหมุนไปมาน่าฉงน | ||
| เขาฉลาดปราดเปรื่องสร้างเครื่องยนต์ | บินเวหนจริงเจียวเชียวหนอเรา | ||
| เสียงแจ๋วแจ๋วหน้าหวานเธอขานบอก | หน้านวลวอกสาวแอร์ชวนแก้เหงา | ||
| งามสัดสวนสมทรงนะนงเยาว์ | จนลืมเมาเครื่องบินมัวยินดี | ||
| เธอมาแจกผ้าเย็นเลยเห็นหน้า | งามกานดายิ้มยวนนะนวลฉวี | ||
| บ้างแจกเหล้าแจกยาชวนพาที | เห็นแล้วมีน้ำจิตคิดเอ็นดู | ||
| หนึ่งอนงค์แนะนำเครื่องชูชีพ | ยามร้อนรีบปลอดภัยวางใจหนู | ||
| ตะลึงจ้องพูดจาน่าชื่นชู | เลยมิรู้ถ้อยคำเธอพร่ำวอน | ||
| อีกเครื่องช่วยหายใจเธอได้บอก | ปลดเปลื้อออกทำไฉนทรามวัยสอน | ||
| ทำอย่างนี้อย่างนีดีงามงอน | อกรอนรอนแทบขาดมันบาดใจ | ||
| ยามอาหารหวานตาเจ้ามาส่ง | ตะลึงหลงอิ่มเอมเปรมไฉน | ||
| เห้นหน้าน้องท้องอิ่มชิมสิ่งใด | จากทรามวัยอร่อยหมดรสเลิศดี | ||
| อยากเห้นวิวทิวทรรศน์คงงามยิ่ง | แท้ที่จริงมืดมัวสลัวสี | ||
| เครื่องบินสูงเกินไปไม่เข้าที | หมอกเมฆมีมืดมิดปิดสายตา | ||
| เลยต้องชมภายในอะไรนั่น | ตกแต่งกันงามมากยากสรรหา | ||
| พื้นปูพรมตลอดลำเขาทำมา | พอถึงพานั่งดูโก้หรูจริง | ||
| ที่นั่งแปดนับแถวแนวตลอด | สองร้อยยอดยามนั่งทั้งชายหญิง | ||
| ให้นั่งคละกันไปไม่ประวิง | แต่เขาติงเรื่องชั้นแยกกันเลย | ||
| แขกชั้นหนึ่งชั้นสองต้องต่างหาก | คนละฟากม่านกั้นกันเฉยเฉย | ||
| ทางส่วนหัวชั้นหนึ่งถึงมิเคย | เอ้อระเหยไปดูก็รู้กัน | ||
| ดูเงียบเหงาเขาอยู่หมู่คนแก่ | ล้วนแล้วแต่สำคัญชั้นเศรษฐี | ||
| ส่วนชั้นสองแสนสนุกทุกข์มิมี | เหล้านารีนานาชาติประหลาดใจ | ||
| แขกฝรั่งญี่ปุ่นอุ่นในอก | บ้างตลกโปกฮาอย่าสงสัย | ||
| มันครึกครื้นคลายเศร้าเหงาหทัย | พวกทรามวัยสาวแอร์หมั่นแลดู | ||
| อยากดื่มเบียร์อ๋อมีเชิญพี่สั่ง | เธอมินั่งดีกระไรใจแม่หนู | ||
| รีบจัดหาแสนสะดวกพวกคุณครู | อยากจักอยู่นานนานกับหวานใจ | ||
| เข้าห้องน้ำงามเหลือแต่เบื่อนัก | หาสลักเวียนวนจนสงสัย | ||
| เข้าแล้วออกลำบากยากกระไร | พบปุ่มไฟกดเปิดประเสริฐดี | ||
| ประเดี๋ยวถึงฮ่องกงเครื่องลงจอด | คนขับยอดกัปตันมือชั้นผี | ||
| เดี๋ยวยินเสียงแจ๋วแจ๋ววจี | แวะตรงนี้ครึ่งชั่วโมงตรงเวลา | ||
| รถรับส่งพาไปที่ให้พัก | ประหลาดนักวิ่งได้ทั้งซ้ายขวา | ||
| ยามเดินหน้าถ้อยหลังทุกครั้งครา | รถไฟฟ้าเงียบสำเนียงเสียงตึงตัง | ||
| พบสาวด่านหวานตาหน้าผุดผ่อง | แต่พักตร์น้องดูบึ้งท่าขึงขัง | ||
| เธอจับมือล้วงกระเป๋าเราระวัง | แถมลูบหลังลูบใหล่เสียวใจจริง | ||
| ล้วงเอาเหรียญไฟแชคแยกใส่ถุง | จับแขนจูงเข้าห้องโถน้องหญิง | ||
| อย่าหยิกหยอกเล่นนาอย่าประวิง | กดยืนนิ่งเธอบอกทำกลอกตา | ||
| เล่นเอาสั่นงันงกตกใจตื่น | เจ้าทรามชื่นซุกซนซอกค้นหา | ||
| หมดหมดกันไม่เหลือเบื่อระอา | เจ้าเล่นคว้าซอกกายอับอายเธอ | ||
| ผ่านด่านเสร็จระเห็จเหาะเลาะชมของ | ล้วนน่ามองเพื่อยามาเสนอ | ||
| เดินชมสาวฮ่องกงคงเจอะเจอ | เราซิเซ่อซุ่มซ่ามถามเขาดู | ||
| นี่นวลน้องของระรึกมีที่ไหน | เรียมอยากได้สักอย่างบ้างคุณหนู | ||
| เธอส่ายหน้าไวไวคงไม่รู้ | ทำเจ้าชู้ถามเรื่อยเดินเอื่อยไป | ||
| สาวฮ่องกงทรวดทรงเธออ้อนแอ้น | แต่ว่าแก่นเหลือหลายร้ายไฉน | ||
| ฝากไว้ก่อนเถิดหนายอดยาใจ | จากทรามวัยอำลาทั้งอาวรณ์ | ||
| เขาเรียกแล้วแก้วตาจำลาจาก | ยามเราพรากพุ่มพวงดวงสมร | ||
| จบสบสุขแลเลิศเถิดบังอร | มิม้วยมรณ์อยากมาหานวลนาง | ||
| สาวนางฟ้าหน้าหวานเธอขานเรียก | ฟังคำเพรียกสดใสใจนึกหมาง | ||
| พะวงหน้าห่วงหลังยังมิจาง | คิดแล้วพลางเดินมาหาอนงค์ | ||
| เธอพาไปได้นั่งหลังห้องเครื่อง | ที่นั่งเยื้องพวกมวลนวลหงส์ | ||
| สาวแอร์เจ้างามสง่าล้วนอ่าองค์ | พรหมท่านคงเสกแสร้งแปลงนวลมา | ||
| เครื่องลอยลิ่วพาท่องฝ่าฟองเมฆ | แสนวิเวกวังเวงใจไฉนหนา | ||
| เครื่องหลายตันลอยไปในนภา | อนิจจาเหลือเชื่อเมื่อมาเจอ | ||
| คนสองร้อยลอยมาพร้อมหน้าหมด | ทั้งสาวสดหนุ่มฟ้อหล่อเสมอ | ||
| งามสูทใส่ชวนชมสมนามเกลอ | มันเลิศเลอชาวฟ้าเจียวหนาเรา | ||
| เห็นเมฆน้อยลอยพริ้วปลิวอยู่ล่าง | โลกกลับข้างหรือไรไร้ขุนเขา | ||
| เมฆเป็นทิวยาวยิ่งจริงดังเงา | ให้นึกเศร้าเสียดายไร้กัลยา | ||
| หากแม้นแม่นงเยาว์เจ้ามาด้วย | จะได้ช่วยชมกันสุขหรรษา | ||
| ยามที่จ้องมองดูหมู่นางฟ้า | โฉมยุพาอาจหึงตะบึงตะบอน | ||
| ขาดเนื้อเย็นเป็นประหนึ่งปลาได้น้ำ | มิชอกช้ำเท่าไรไกลสมร | ||
| มีนางฟ้ามากมายหลายบังอร | จะจากจรกี่วันมิหวันกลัว | ||
| ถึงโตเกียวงามตานาริตะ | เป็นระยะไฟระยับสลับสลัว | ||
| สองทุ่มแล้วไฟงามยามมืดมัว | เปิดไฟทั่วทุกทางสว่างดี | ||
| งามโตเกียวเทียวมาคราได้เห็น | เสียงเนื้อเย็นเตือนรัดเข็มขัดถี | ||
| เครื่องลงจอดเรียบร้อยคอยเพื่อนชี้ | กระเป๋ามีรับแล้วมารวมกัน | ||
| ผู้แทนมูลนิธิแจแปนรอรับ | |||
| ยามค่ำคืนเย็นยังกับหน้าหนาว | ฟาวเดชั่นเจแปนเขาขยัน | ||
| ดึกก็ยังส่งคนมารับพลัน | มิตรสัมพันธ์ปรีดาน่าชมเชย | ||
| คุณโตกิมัสสึมารับหน้า | เห็นทำท่าคล่องแคล่วแว่วคำเผย | ||
| จะพาไปที่พักเดียวนี้เลย | เงียบเสียงเอ่ยขึ้นรถอดชมกัน | ||
| ขึ้นทางลอยเลือนลางกลางอากาศ | มันประหลาดแปลกตาทั้งน่าขัน | ||
| สร้างสะพานให้ใช้สูงใหญ่ชัน | มีลดหลั่นเหลือคณางามน่าดู | ||
| สะพานลอยยาวเหยียดเบียดกันแน่น | ไฟก็แสนสว่างไสวให้อดสู | ||
| นึกถึงบ้านเลยบุรีที่บ้านครู | มันหดหู่ห่างกันนับพันวา | ||
| เมืองนี้ตึกแน่นขนัดช่างจัดสร้าง | แลสล้างทอดไปในเวหา | ||
| หลายสิบชั้นงดงามยามได้มา | ไฟงามตาโตเกียวน่าเที่ยวชม | ||
| ท่านหัวหน้ารับมอบค่าใช้จ่าย | คำนวณง่ายมูลนิธิว่าเหมาะสม | ||
| ยามดูงานพาหนะรถนิยม | มิต้องตรมจัดให้สะดวกสบาย | ||
| มูลนิธิญี่ปุ่นลงทุนจัด | ดูงานชัดแต่ละวันเขาขยาย | ||
| ดูที่ไหนพักที่ไหนไม่วุ่นวาย | อาหารคล้ายมีเลี้ยงหักออกไป | ||
| เหลือบางวันให้หาทานเองด้วย | เขาจัดช่วยเบี้ยงเลี้ยงมิสงสัย | ||
| คนละแสนเทียวครับก็รับไว้ | มินานได้มาถึงที่พักพลัน | ||
| พักที่ไคโอปลาซ่ากลางโตเกียว | |||
| โรงแรมชื่อไคโอโอ้พลาซ่า | สุดสง่างดงามดังเทพสรรค์ | ||
| อยู่กลางเมืองโตเกียวนี่สำคัญ | เขานับชั้นสี่สิบเจ็ดสุดยอดเชียว | ||
| ลงรถมาสาวงามมาต้อนรับ | โค้งคำนับงามดีชุดสีเขียว | ||
| กิโมโนฉูดฉาดบาดตาเทียว | จนต้องเหลี่ยวบ่อยบ่อยคอยแอบมอง | ||
| งามรูปร่างอ่าองค์ทรงสง่า | งามท่วงท่าดูดีมิมีสอง | ||
| เข้าใจเลือกเหมาะควรนวลลออง | เจ้างามผ่องพิศพรรณดังจันทร์เพ็ญ | ||
| เพลินชมนานชอบใจในเสน่ห์ | นึกลังเลแปลกใจยามได้เห็น | ||
| อ.วิเชียรดึงแขนอย่ามัวเล่น | เข็นประเป๋ารีบหน่อยชักง่วงนอน | ||
| ถามสาวน้อยเธอว่าชั้นสามสิบ | พอกดลิฟท์เหิรไปใจรอนรอน | ||
| ยี่สิบห้าชั้นหยุดมิไปต่อ | ลงมารอถามหน่อยดวงสมร | ||
| สองรอบแล้วมิถึงเลยงามงอน | เธอให้ถอนออกมาเปลี่ยนลิฟท์กัน | ||
| เครื่องทางนี้หยุดไปทุกทุกที่ | สะดวกดีถึงช้าก็น่าขัน | ||
| ทางโน้นไวยี่สิบห้าพาไปพลัน | กดอีกชั้นดาดฟ้าน่าตกใจ | ||
| กว่าจะถึงสามสิบเสียเวลา | ขึ้นลงว่าหลายรอบยังสงสัย | ||
| มาคนเดียวคงยุ่งกว่าจะไป | ห้องพักได้ดึกดื่นเชียวหนอเรา | ||
| ดูเวลาสามทุ่มเท่านั้นแหละ | ก็ลองแกะจัดการด้านกระเป๋า | ||
| เก็บเสื้อผ้าใส่ตู้ดูมิเบา | มิง่วงเหงาสี่ทุ่มกลุ้มใจจริง | ||
| ผองเพื่อนมาชวนคุยจะลุยดะ | ไปเที่ยวนะจริงจริงอย่านิ่งเฉย | ||
| เที่ยวกินซ่ากันไหมให้คุ้นเคย | พ่อกระเทยห่างเมียอย่าเสียใจ | ||
| ไปปล่อยแก่ผู้หญิงเขายิ่งสวย | กระชุมกระชวยมั่นคงมิสงสัย | ||
| สาวญี่ปุ่นสวยดีนี่กระไร | แม่ทรามวัยนวลนิ่มยิ้มชวนมอง | ||
| กว่าจะกลับตีสามยามดึกดื่น | ได้กลับคืนพักผ่อนกันทั้งผอง | ||
| กะจะเที่ยวพรุ่งนี้มีเงินทอง | จะไปจองระบำโป้เมืองโตเกียว | ||
| ตื่นแต่เช้าสามโมงโก้งโค้งลุก | อาจารย์ปลุกตื่นมาขอบตาเขียว | ||
| นอนมิอิ่มผิดที่มีดีเชียว | หายหน้าเซียวอาบน้ำชื่นฉ่ำทรวง | ||
| ดูห้องน้ำงามเลิศประเสริฐยิ่ง | สะอาดจริงของใช้เขาไม่หวง | ||
| ผ้าหกผืนเขาหามาทั้งปวง | มิต้องทวงถามหายาสีฟัน | ||
| ทั้งแปรงด้วยจัดสรรวันละชุด | ชอบใจสุดดีแท้มิแปรผัน | ||
| มีดโกนหนวดก็ดีมีทุกวัน | กะเหรี่ยงนั้นจดจำเขาทำดี | ||
| อากาศหนาวน้ำอุ่นคุณได้อาบ | มันซ่านซาบชอบใจไม่อยากหนี | ||
| อยู่โรงแรมของเขามันเข้าที | ทั้งเครื่องสีโทรทัศน์จัดให้ชม | ||
| อีกเครื่องเสียงให้ฟังตั้งสรรพเสร็จ | ล้วนแล้วเด็ดแพงมากแต่หากสม | ||
| คืนพันแปดสุขีอภิรมย์ | สาวตาคมรับใช้ไฉไลงาม | ||
| แต่งตัวเสร็จระเหจเหาะเลาะทานข้าว | อาหารเช้าแบบฝรั่งฟังนึกขาม | ||
| มีกาแฟไข่แกล้มหมูแฮมตาม | หนูหนูถามอีกไหมคะบ๊ะชอบจริง | ||
| ยังมิอิ่มทั่วท้องจำต้องหยุด | มากนวลนุชทานหลายอายผู้หญิง | ||
| ทำเป็นอิ่มออกไปไม่ประวิง | เพื่อนผองนิ่งชวนกันผันผายไป | ||
| ชินจูกุย่านนี้ดูดีนัก | งามพร้อมพรักชมบ้านย่านไหนไหน | ||
| สะอาดตาน่าชมนิยมกระไร | สัญญาณไฟคนข้ามติดตามทาง | ||
| ผู้คนเดินมีระเบียบเรียบร้อยยิ่ง | รถก็วิ่งเร็วได้ไม่กีดขวาง | ||
| เคารพกฏกันดีที่ตรงกลาง | เป็นลานสร้างสวนประดับระยับตา | ||
| งามไม้ดอกออกช่อละออยิ่ง | สรรพสิ่งสีสันชวนหรรษา | ||
| แดงเขียวขาวผ่องผุดบุษบา | ลมพัดพาหอมรื่นสดชื่นทรวง | ||
| บ้างตกแต่งต้นไม้ได้ระเบียบ | แลดูเรียบงามจริงยิ่งเขาหวง | ||
| ใครเด็ดดมชมทิ้งคนทั้งปวง | จะทักท้วงดูหมิ่นสิ้นราคา | ||
| พวกขายของมากมายมีหลายสิ่ง | แต่แพงยิ่งพริกผักมวลภักษา | ||
| ก๋วยเตี๋ยวชามสามสิบหยิบเงินตรา | ข้าวผัดว่าห้าสิบหยิบไม่ลง | ||
| ห้าสิบบาทน้ำส้มสักหนึ่งขวด | เลยต้องชวดหลากจิตพิศวง | ||
| ญี่ปุ่นเขารวยกันเป็นมั่นคง | จึงดำรงอยูได้ใช้ของแพง | ||
| สับปะรดร้อยหนึ่งถึงได้ลิ้ม | อยากจักชิมมะเขือเมื่อแสวง | ||
| ลูกละบาทขาดตัวจะคว้าแตง | ควักใบแดงสามลูกปลูกขายกัน | ||
| กล้วยหอมว่าห้าสิบหยิบสองหวี | น้อยหน่าสี่ต่อผลจนใจฉัน | ||
| ส้มเขียวหวานต้องห้าน่าเบื่อมัน | กระหล่ำนั้นยี่สิบเชิญหยิบเอา | ||
| ซื้อมิไหวผ่านไปในตลาด | บรรยากาศเพลินใจได้คลายเหงา | ||
| ชมคนขายอ่าองค์ล้วนนงเยาว์ | ช่างพริ้งเพรากิโมโนโก้เหลือใจ | ||
| อะริกะโตะโดะโซะเสียงหวานแว่ว | พบเราแล้วขานเพราะเสนาะไฉน | ||
| ของญี่ปุ่นผลิตมาน่าซื้อไป | พวกเครื่องไฟพัดลมชมมากมี | ||
| นาฬิกามากมายหลายยี่ห้อ | ถูกจริงหนอน่าซื้อหรือเครื่องสี | ||
| วิทยุโทรทัศน์จัดว่าดี | หนังโป้ที่วางขายมีก่ายกอง | ||
| เขาเสรีซื้อขายมิได้ว่า | เขิญทุกท่าคนชอบตอบสนอง | ||
| พวกละครปลุกใจมีให้ลอง | อยากจับจองเข้าชมเชิญสมใจ | ||
| หรือจะชอบรำเต้นเล่นเอวลาก | คลับบาร์มากเที่ยวกันมิหวาดไหว | ||
| เขามิห้ามมิหวงควงกันไป | ลองดูได้แต่ว่าราคาแพง | ||
| จะดูหนังแต่ละทีมีร้อยบาท | ละครชาร์ทสองร้อยค่อยเห็นแสง | ||
| วะวับแวมสาวศรีที่แสดง | กระเป๋าแห้งจ่ายกันให้มันมือ | ||
| จะหาสาวทรามวัยที่ใจถึง | แบบงามซึ้งฝันใฝ่อยู่ไหนหรือ | ||
| หายากหน่อยฟังเขาเล่าระบือ | อยากเช่าซื้อดูบ้างเป็นอย่างไร | ||
| เขาบอกว่าเลิกกันมานานนัก | แต่หากรักจริงแท้แน่ไฉน | ||
| มีเงินถึงมือถึงอย่าอึงไป | พอหาได้มิยากมีมากมาย | ||
| อยากจักเห็นคนสวยเดินนวยนาด | งามผุดผาดประโลมนักโฉมฉาย | ||
| มีมากนวลเหลือเกินเดินกรีดกราย | พิศแพรวพรายนวลละอองดังทองทา | ||
| วงพักตร์ผ่องเพียงพรรณพระจันทร์แจ่ม | งามแฉล้มชวนซึ้งคะนึงหา | ||
| องค์เอวอ่อนอ้อนแอ้นแสนโสภา | ยามไปมาแคล่วคล่องน้องคนงาม | ||
| สวยและเก่งกิจการเจ้าชาญนัก | โอน่ารักแช้มช้อยทีถ้อยถาม | ||
| คำก็หวานขานเพราะเสนาะความ | สวยทุกยามแย้มยิ้มช่างพริ้มเพรา | ||
| กะเหรี่ยงเห็นนึกคะนองดังกลองศึก | จนลืมนึกถึงบ้านคร้านจะเหงา | ||
| เพลินสนุกสบสันต์กันมิเบา | งามนงเยาว์ตะละนางสำอางองค์ | ||
| เขาปล่อยเที่ยวสนุกกันตะวันสาย | เพลางายกลับไวมิไหลหลง | ||
| ตามโครงการรีบมาเวลาตรง | สิบโมงคงพร้อมคณะจะเดินทาง | ||
| เยี่ยมสำนักงานมูลนิธิและกระทรวงศึกษา | |||
| คุณโตกิมัสสึมารอท่า | โคมิย่าว่องไวไม่เมินหมาง | ||
| จะไปชมมูลนิธิที่ศูนย์กลาง | แผนเขาวางไว้ครบจบโครงการ | ||
| วันแรกเข้าไปประชุมกลุ่มประถม | ชวนภิรมย์ไร้ทุกข์สนุกสนาน | ||
| เขาแจกแจงขานไขไปดูงาน | มีทุกด้านบอกกัน ณ ทันใด | ||
| ครูสยามเชิญไปไซตาม่า | เขาถามว่าอยากเที่ยวเกียวโตไหม | ||
| ทุกคนขานบอกรับครับควรไป | มีแจกให้เอกสารอ่านทุกคน | ||
| การศึกษาทุกเรื่องเมืองญี่ปุ่น | เขาออกทุนให้มาน่าฉงน | ||
| รีบอ่านดูเข้าใจไร้กังวล | มีบางคนสงสัยไต่ถามดู | ||
| การศึกษาเมืองนี้ทำดีแน่ | คงมิแพ้ชาติใดให้อดสู | ||
| อุปกรณ์พร้อมสรรพสำหรับครู | นักเรียนรู้รอบด้านการวิชชา | ||
| ชั้นสูงไปเจาะจงตรงถนัด | รักสัมผัสเรื่องใดใฝ่ศึกษา | ||
| ฝึกเชิงเชี่ยวชำนาญการนานา | ฟังเขาว่าม่อยหลับคอพับไป | ||
| เจ้าหน้าที่แจแปนเฟาเดชั่น | เขาแข็งขันรับเราเฝ้าสงสัย | ||
| บอกอย่างโน้นอย่างนี้ดีกระไร | ค่อยคลายใจลงมากมิยากเลย | ||
| คุยกันนานถึงคราอำลาจาก | ดูดีมากแปลกจริงจึงนิ่งเฉย | ||
| เจอโฮสท์บัสคนงามเป็นทรามเชย | อิจฉาเขยญี่ปุ่นเขาบุญพอ | ||
| เพราะสำเนียงเสียงหนูร้องโดะโซะ | สาวยูโกะร้องเชิญเพลินจริงหนอ | ||
| ช่างจิ้มลิ้มยิ้มยวนนวลลออ | มิรีรอขึ้นรถบทจร | ||
| เขามาส่งลงกันย่านกินซ่า | ชักเมื่อล้าเดินชมโฉมสมร | ||
| พวกระบำงามยวนล้วนบังอร | เลือกงามงอนสวยซึ้งตะลึงแล | ||
| สนใจร้านแมนชอปเพราะชอบมาก | หามิยากแปลกใจในกระแส | ||
| มีคนห้ามมิฟังตั้งใจแน่ | จะของแท้หรือเทียมมิเหนียมอาย | ||
| ตุ๊กตายางสาวรุ่นหุ่นเซกซี่ | ก็งามดีเหมือนคนฉงนฉงาย | ||
| แบบญี่ปุ่นแขกฝรั่งมีมากมาย | แปลกวางขายดาดดื่นชวนตื่นใจ | ||
| หนังสือโป้ทุกอย่างวางเชิญเลือก | สาวผิวเผือกผิวผ่องมองตรงไหน | ||
| แบบโฉ่งฉ่างวางท่าน่ากระไร | ติดป้ายไว้ร้อยบาทขายขาดตัว | ||
| ยิ่งแปลกหลายชายเทียมนี่เยี่ยมยอด | คงใช้สอดกดไฟเลยได้หัว | ||
| มันกระดุกกระดิกคลิกน่ากลัว | สั่นระรัวเกินไปได้แต่ดู | ||
| มีเทปเสียงหนุ่มสาวคราวพร่ำพรอด | สองสมกอดส่งเสียงสำเนียงหนู | ||
| สำเนียงหนุ่มโล้มเล้าเจ้าตราตรู | ยามเชิงชู้พิศวาทบาดถึงทรวง | ||
| ชุดสไลด์ก็งามวาบหวามจิต | สาวน่าชิดงามตาล้วนน่าหวง | ||
| ทั้งฝรั่งนิโกรภาพทั้งปวง | มันเด็ดดวงพิศวาทชวนบาดใจ | ||
| พวกเทปหนังยังยอดแลเยี่ยมกว่า | หนุ่มมันคว้าหยิกทึ้งดีงนวลไข | ||
| การแสดงหญิงชายหลายทรามวัย | รักกันไปมิอายร้ายเหลือเกิน | ||
| นี่ก็ขายชอบใจใครใคร่ซื้อ | เขามิถือตามสบายไม่ต้องเขิน | ||
| ใครชอบซื้อเลือกหาถ้ามีเงิน | คงได้เพลินสบใจได้ของดี | ||
| อยากไปดูรถไฟวิ่งใต้พื้น | สนใจตื่นชวนกันขมันขมี | ||
| ครบห้าคนรีบไปไม่รอรี | มาทั้งทีลองดูให้รู้จริง | ||
| อุโมงลงตรงช่องปล่องที่สี่ | คนแน่นดีเบียดกายทั้งชายหญิง | ||
| อย่ารีบร้อนเขาเตือนเพื่อนมันติง | แกอย่าวิ่งลงเชียวเดี๋ยวหลงกัน | ||
| ถึงด้านล่างใหญ่โตโก้เอามาก | ผู้คนหลากล้นหลามงามสีสัน | ||
| แต่งกันพราวสาวงามชวนงงงัน | สาวสวรรค์หรือไรจึงได้งาม | ||
| แน่นขนัดเต็มอุโมงห้องโถงใหญ่ | เงียบนักไซร้ชักฉงนจนอยากถาม | ||
| ยินแต่เสียงรองเท้ารีบก้าวตาม | แม่นงรามเสื้อแดงจำแจ้งใจ | ||
| กลัวจักหลงตรงไปไหนถึงที่ | เขาเดินรี่รุกรนจนสงสัย | ||
| จะตามวัวตามกวางหรือย่างไร | เหตุไฉนรีบพลันกันเหลือเกิน | ||
| แถวหนุ่มสาวยาวเหยียดเบียดกันแน่น | เห็นเราแหงนมองหน้าทำท่าเขิน | ||
| กะเหรี่ยงมาแลคนดูจนเพลิน | เขาดุ่มเดินไปดูค่อยรู้กัน | ||
| ซื้อตั๋วต้องหยอดเหรียญมันเพียรสร้าง | คนเขาช่างมานะทั้งขยัน | ||
| หยอดเหรียญเกินทอนให้ได้สำคัญ | เครื่องหลายอันนับสิบหยิบหยอดเอา | ||
| ได้ตั๋วแล้วชวนกันไปชั้นล่าง | แลเห็นรางรถไฟใต้ดินเขา | ||
| สถานีใหญ่โตโก้มิเบา | ที่บ้านเราคงยากหากจะทำ | ||
| รถไปมาเวียนวนคนละช่อง | เห็นมีสองทางแยกแปลกนึกขำ | ||
| รถบ้านเรารางเดียวเสียวประจำ | วีรกรรมชนบ่อยมิค่อยดี | ||
| เดี๋ยวมีข่าวตกรางกันบ้างละ | ชอบประทะเรียบร้อยคอยเผาผี | ||
| ใช้รางเดียวรถไฟไม่เข้าที | ถ้าหากมีสองรางจะห่างภัย | ||
| รถเขามากหลากขบวนชวนกันนั่ง | แต่ก็ยังแน่นมากคนหลากไหล | ||
| ผู้คนหลายเหลือล้นเลยจนใจ | แย่งกันไปคับตู้ดังหมูซอง | ||
| เบียดเข้าไปหญิงชายเขาไม่ว่า | โฉมยุพาใจดีมิมีสอง | ||
| เธอมิถือมิสนคนจะมอง | จะแตะต้องตรงไหนให้พอดี | ||
| กะเหรี่ยงเราเข้าใจรีบไวว่อง | หน้าหลังน้องนวลนางสำอางศรี | ||
| โดนเขาเบียดเกือแบนแสนโสกี | รู้อย่างนี้มาทุกวันมันคงเพลิน | ||
| ปรับอากาศสดชื่นระรื่นจิต | ยืนใกล้ชิดกานดาก็น่าเขิน | ||
| อกอุ่นอ่อนแอบข้างช่างบังเอิญ | เขายังเชิญให้ยืนกลืนน้ำลาย | ||
| หอมกลิ่นสาวรายรินประทิ่นพอก | ผิวไข่ปอกชวนชมนักโฉมฉาย | ||
| มิอยากมองน้องแก้วแล้วเสียดาย | มันวุ่นวายกวนใจไฉนเรา | ||
| นึกขึ้นมาคราใดเจ็บใจยิ่ง | พบสาวพริ้งใคร่ถามคนงามเขา | ||
| มิกล้าพูดดังเช่นหมาเห็นเงา | ดีแต่เฝ้าแอบมองจ้องตาแล | ||
| ยามสบตาเธอยิ้มงามพริ้มพักตร์ | เลยต้องหักห้ามใจไม่แยแส | ||
| พูดรู้เรื่องคงดีกว่านี้แน่ | เจ้างามแท้งามกระบวนชวนตะลึง | ||
| ชินจูกุไปมาหากินซ่า | นับเวลาครู่เดียวก็เทียวถึง | ||
| ยามจะลงสาวน้อยช่วยคอยดึง | จนพี่ซึ้งใจเจ้าสาวโตเกียว | ||
| เห็นเราเซ่อเธอช่วยด้วยใจซ้ำ | ทั้งแนะนำทางไปไฟสีเขียว | ||
| ข้ามไปได้เลยหนาอย่าช้าเทียว | มิต้องเหลียวแลหลังตั้งตาเดิน | ||
| จราจรโตเกียวเดี๋ยวนี้แปลก | ทุกอย่างแยกผ่านมาน่าสรรเสริญ | ||
| สัญญาณรถสัญญาณคนตั้งจนเพลิน | งามเหลือเกินเป็นระเบียบเรียบร้อยดี | ||
| เที่ยวชมทั่วทั้งตลาดสะอาดยิ่ง | แต่งงามจริงไฟมากแลหลากสี | ||
| ดังสวรรค์ชั้นฟ้ายามราตรี | เหล่าเทพีกรีดกรายย้ายไปมา | ||
| กลับโรงแรมเดินมาถึงห้าทุ่ม | มันชุ่มฉ่ำชื่นใจได้หรรษา | ||
| ลืมหลับนอนค่อนคืนฝืนข่มตา | หลับนิทราฝันหวานสำราญใจ | ||
| ยี่สิบเก้าพอคอเขารอแล้ว | ยูโกะแจ้วจำเรียงเสียงสดใส | ||
| สามโมงแล้วนะคะจะรีบไป | พบผู้ใหญ่ที่กระทรวงทบวงการ | ||
| รถพาลิ่วแล่นมาหาช้าไม่ | สักครู่ได้มาถึงจึงไขขาน | ||
| ตึกอันใดใหญ่โตจนตาลาน | ที่ทำงานทันสมัยใหญ่เหลือเกิน | ||
| พนักงานเงียบเสียงสำเนียงพูด | มิหน้าบูดเบิกบานขานมิเขิน | ||
| เสียงคะขาคุณค้าเขาชวนเชิญ | พวกเราเดินตามต้อยร้อยชั่งนำ | ||
| ถึงที่ห้องพร้อมสรรพสำหรับกล่าว | คุณสาวสาวน่าชมล้วนคมขำ | ||
| เดินแจกนมน้ำชากาแฟดำ | พวกเธอทำเป็นระเบียบเรียบร้อยดี | ||
| ถึงเวลาพูดงานการศึกษา | เจริญมาเรืองรุ่งทั้งกรุงศรี | ||
| การศึกษาก้าวหน้าชั่วตาปี | ทำอย่างนี้อย่างนั้นเขาสรรมา | ||
| เล่าให้ฟังแต่ต้นจนบัดนี้ | ศึกษาดีเหตุใดไร้กังขา | ||
| เขาบอกต้องทำถูกทุกเวลา | จะก้าวหน้าทุกสิ่งจริงของมัน | ||
| ผู้ใหญ่เขาเอาธุระมิปละปล่อย | เป็นผู้น้อยคอยช่วยด้วยแข็งขัน | ||
| ทั้งซื่อตรงต่องานการทุกอัน | คอรัปชั่นคือไฟอย่าได้มี | ||
| ทุกคนซื่อกันหมดมิคดเคี้ยว | มิยากเชียวเจริญไวไม่ห่างหนี | ||
| ประเทศชาติพึงเจริญเกินว่าดี | อายแล้วซีหรือว่าแกล้งด่าเรา | ||
| ฟังบรรยายกันมาเวลาบ่าย | จึงค่อยย้ายอำลามาจากเขา | ||
| ไปชมวังจักรพรรดิเพลินมิเบา | เกินจักเล่าความงามยามได้เยือน | ||
| สนสลวยสวยซึ้งตราตรึงจิต | ชวนให้พิศเพลินใจหาใดเหมือน | ||
| ก่อกำแพงล้อมวังดังจักเตือน | ศัตรูเคลื่อนชิดยากลำบากภัย | ||
| คูคลองน้ำลึกล้ำเหลือประหลาด | น้ำสะอาดแลดูคูคลองใส | ||
| มิมีเน่าเขียวเหลืองอย่างเมืองใคร | รักษาได้สะอาดดีน่านิยม | ||
| งามบัวบานเข้มขาบเอิบอาบจิต | หอมสนิทรวยรินกลิ่นฉุนฉม | ||
| บุปผชาติดาดดาน่ารื่นรมย์ | งามดังพรหมแดนสวรรค์สรรค์รุจี | ||
| มวลกุหลาบบานชื่นระรื่นนัก | แลน่ารักผกากรองสลับสี | ||
| ซากุระแลหามิเห็นมี | ล่ามเขาชี้ใช่กาลมันผ่านมา | ||
| มากมายจริงอุทยานงามสะพรั่ง | ดอกไม้ตั้งแลหลากมากจริงหนา | ||
| ทั้งจูมจีดอกบานตระการตา | ลมโชยมาหอมรื่นชวนชื่นใจ | ||
| คะนึงนวลอยู่บ้านพาลหู่นัก | นวลน้องจักลำบากมากไฉน | ||
| พ่อมิอยู่ลูกสามหนักทรามวัย | เจ้าทนได้หวังเราเข้าดูงาน | ||
| เพื่อนพาเพลินเดินชมสมใจอยาก | ค่อยลาจากไปต่อพ่อคุณขาน | ||
| วัดซินโต เมจิ | |||
| เข้าชมวัดชินโตโอ้แลลาน | คนพลุกพล่านหลั่งไหลไปชมกัน | ||
| อุทยานใหญ่กว้างกลางโตเกียว | พฤกษ์ไพรเขียวเพลินตาพาสุขสันต์ | ||
| ซุ้มประตูตระหง่านด่านสำคัญ | นับอนันต์คนไหลเข้าไปดู | ||
| ทางวกวนคดเคี้ยวเลี้ยวซ้ายขวา | บุษบาสองข้างช่างงามหรู | ||
| ขนาดบัวแลลานบานเต็มคู | ล่ามคุณหนูบอกมาจะพาเดิน | ||
| แลอารามเรียงรายตามสายป่า | บรรณศาลาร่มเงาริมเขาเขิน | ||
| บริเวณสถานที่ดีงามเกิน | ทำให้เพลินชอบใจยามได้มา | ||
| วัดเมจิคือนามตามเธอบอก | งามทุกซอกตรอกทางช่างสรรหา | ||
| ไม้ประดับสวนหย่อมย่อมฤๅชา | ใครพบมาบอกเยี่ยมเทียมเมืองแมน | ||
| บัสโฮสท์สาวบอกให้เชิญไหว้พระ | ดีครับจะลองไหว้ดีใจแสน | ||
| เหรียญร้อยเยนโยนไปเสื่อรำแพน | นึกพระแทนพระเจ้าเราเข้าใจ | ||
| ขอคุณพระติรัตน์ขจัดโศก | ยามทุกข์โรคปวดอุราน่าสงสัย | ||
| พบคนสวยทุกครั้งดังหทัย | จักรุมไหม้มิสมอารมณ์ปอง | ||
| เสร็จไหว้พระเพลินชมดมบุปผา | หอมกลิ่นมารวยรื่นชื่นทั้งผอง | ||
| ยิ่งชอบใจพวกพธูหนูเนื้อทอง | มาเมียงมองไหว้กันน่าชื่นชม | ||
| เที่ยวสบายจากสายจนบ่ายคล้อย | พวกล่ามน้อยพาเดินเพลินใจสม | ||
| อีกกี่ชาติวาสนาจะพาภิรมย์ | นึกระทมยามพรากจักจากไป | ||
| จวนสายัณห์ตะวันรอนอ่อนอับแสง | ชักอ่อนแรงเมื่อยหล้าท่ามิไหว | ||
| เขาพากลับพักผ่อนหย่อนหทัย | แสนถูกใจนำหน้าพาพวกจร | ||
| วันรุ่งขึ้นสามสิบพฤษภา | สองสองว่านับศกสายสมร | ||
| ล่ามกับโฮสท์คนสวยสองงามงอน | เจอทุกตอนขึ้นรถเที่ยวท่องกัน | ||
| อีกสองชายเป็นล่ามสามครันครบ | ยิงมิจบกิจกรรมจะทำสรรพ์ | ||
| เขาถามไถ่วานนี้ทานค่ำนั้น | ยังสุขสันต์ดีไหมครับคุณครู | ||
| ก็ดีครับร้านใกล้โรงแรมพัก | อยากรู้จักลองไปได้เจอหนู | ||
| คุยกับเธอเมื่อยมือกันน่าดู | จนได้รู้ขี้เหร่เน่ความหมายดี | ||
| พูดทีไรสาวเสิร์พยิ้มแก้มปริ | บางคนริโอฮาโหยะยามราตรี | ||
| สาวขำกลิ้งผิดกาลแต่ก็มี | น้ำใจที่บริการสบายใจ | ||
| อร่อยมากอาหารแพงนิดหน่อย | วันนี้ค่อยอารมณ์เย็นจักไปไหน | ||
| เปิดรายการดูงานค่อยจำไว้ | จะพาไปดูงานด้านโตเกียว |
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น