| ชื่อโรงเรียนชิชิบูการเกษตร | ทั่วทุกเขตรู้การนานฉนำ | ||
| สิบเก้าปีเปลี่ยนเพิ่มเพียงเติมคำ | ต่อท้ายจำกันได้ ป่าไม้ นาม | ||
| ปีหนึ่งเก้าสี่แปดจนบัดนี้ | อีกทีอินดัสเทรียลเปลี่ยนครบสาม | ||
| เจริญเรื่อยรุดหน้ามาทุกยาม | ทั่วทุกคามเลื่องลือระบือไกล | ||
| ครูใหญ่ชื่อคาซือโอะโยชิดะ | รู้จังหวะว่างท่าน่าเลื่อมใส | ||
| บอกเปิดสอนเจ็ดอย่างต่างกันไป | สอนป่าไม้อาหารพวกงานยนต์ | ||
| กสิกรรมไฟฟ้าทอผ้าด้วย | การเรือนช่วยสอนให้หากใครสน | ||
| สมัครเรียนตามถนัดจัดทุกคน | ตามใจตนเลือกได้พอใจเรียน | ||
| จำนวนห้องบอกมีสี่สิบห้อง | ครูร้อยต้องช่วยการสอนอ่านเขียน | ||
| เด็กพันสองมิเบาเขาพากเพียร | จนวิงเวียนดูมากหลากเหลือเกิน | ||
| อุตส่าห์สอนเด็กดีมีระเบียบ | ยืนนั่งเรียบงามตาน่าสรรเสริญ | ||
| สะอาดห้องทั้งถนนหนทางเดิน | ดูแล้วเพลินมีระเบียบเรียบร้อยงาม | ||
| ถามหลักสูตรจัดไว้อย่างไรบ้าง | เขาอ่ยอ้างบอกมีถึงปีสาม | ||
| บังคับเรียนทุกห้องต้องเรียนตาม | เขาบอกนามาหมดจำจดเอา | ||
| เรียนภาษาญี่ปุ่นเป็นทุนก่อน | คณิตสอนจดจำคำของเขา | ||
| พละเรียนคล้ายกันกับบ้านเรา | อย่างละเก้าหน่วยกิตลองคิดดู | ||
| อังกฤษเก้าหน่วยกิตติดจะยาก | เรียนลำบากมิเบาดังเป่าหู | ||
| ออกเสียงยากเสียจริงยิ่งครับครู | พวกคุณหนูญี่ปุ่นบุญไม่ดี | ||
| เด็กลิ้นแข็งดัดยากลำบากหน่อย | ได้แต่คอยหัดไปไม่หน่ายหนี | ||
| สังคมอีกต้องเรียนพากเพียรมี | สิบหน่วยที่บังคับลำดับมา | ||
| ศิลป์เรียนสองวิทย์หกตกมิได้ | บังคับให้ทุกห้องต้องเรียนหนา | ||
| ห้าสิบหน่วยต้องผ่านด่านวิชา | ค่อยเลือกหาเรียนเอกเฉกใจตน | ||
| สี่สิบสามถึงสี่สิบแปดหน่วย | ถึงจะสวยจบไปไม่สับสน | ||
| ฟังจนเหนื่อนจนหน่ายคลายกังวล | เขาจัดคนพาดูครูทำการ | ||
| มิเอโกะครูสาวก้าวมาหา | เดินนำหน้าดีแท้แม่ตาหวาน | ||
| ไปดูเด็กกำลังนั่งทำงาน | คุณครูขานคำสั่งเด็กตั้งใจ | ||
| เย็บเสื้อคลุมน่าดูยูกาตะ | ห้อยระดะงามดีสีสดใส | ||
| กิโมโนสวยดีงามวิไล | เด็กทำได้ทุกอย่างช่างฝีมือ | ||
| เลยไปชมการเกษตรวิเศษยิ่ง | เขาทำจริงชมมาน่านับถือ | ||
| ทุนลงไปนับล้านงานฝึกปรือ | จังหวัดคือนายทุนอุดหนุนเงิน | ||
| ปลูกไม้ดอกบอนไซไม้ประดับ | งามระยับบุษบาน่าสรรเสริญ | ||
| งานไม้แคระเตี้ยต่ำทำกันเพลิน | สวยเหลือเกินเด็กขยันหมั่นพรวนดิน | ||
| ไร่องุ่นเชอรรี่ก็มีมาก | ออกลูกหลากแลระยับล้วนทรัพย์สิน | ||
| รสก็หวานนุ่มนวลชวนน่ากิน | อร่อยลิ้นลิ้มลองของเขาดี | ||
| ชมกรีนเฮ้าส์สร้างไว้ใหญ่โตยิ่ง | ปลูกหลายสิ่งมวลมากมีหลากสี | ||
| มะเขือเทศมะระสะตรอว์เบอรี่ | แตงร้านมีแฟงฟักผักกาดแดง | ||
| ผ่านเลยไปชมดูปศุสัตว์ | สาระพัดเป็ดไก่ใครแสวง | ||
| จักทดลองเลี้ยงไก่ไว้ฆ่าแกง | มีหลายแห่งเล้าไก่ให้ทดลอง | ||
| อยากเลี้ยงหมูมีหมูอยู่เต็มเล้า | ใครจะเอาครูชอบตอบสนอง | ||
| เลี้ยงโตแล้วขายไปได้เงินทอง | กำไรต้องจัดสรรแบ่งกันไป | ||
| อยากเลี้ยงวัวก็มีพันธุ์ดีด้วย | ล้วนแล้วสวยพันธุ์เนื้อเหลือจะไข | ||
| เขาทำจริงทุกอย่างต่างเมืองไทย | เราทำได้ลองเล่นมิเห็นจริง | ||
| บ้างเลี้ยงผึ้งตะลึงจ้องมองดูแปลก | เห็นเขาแยกผึ้งอยู่ล้วนผู้หญิง | ||
| เก็บน้ำหวานจากรวงผึ้งท้วงติง | มันรุมชิงจักต่อยมิน้อยเลย | ||
| เขามิกลัวมัวเก็บกันจนเสร็จ | มีทีเด็ดแท้จริงเห็นนิ่งเฉย | ||
| มิสนใจเก็บเอาเขาคงเคย | จนต้องเอ่ยคำชมสมร่ำเรียน | ||
| แล้วทำได้เก่งจริงทุกสิ่งสรรค์ | สัมฤทธิ์กันกิจการผ่านข้อเขียน | ||
| จบลองทำลำบากก็พากเพียร | มิอาเกียรณ์ย่อมเสร็จสำเร็จการ | ||
| เลาะไปชมอย่างอื่นมีดื่นดาด | เด็กสามารถพร้อมพรักสมัครสมาน | ||
| กลุ่มทอผ้าสีสวยด้วยชำนาญ | เหมือนโรงงานชั้นดีเลยทีเดียว | ||
| จนเหนื่อยอ่อนค่อนวันพากันจาก | เวลาพรากห่างไปได้แลเหลียว | ||
| คุณครูสาวใจดีอย่าลืมเชียว | สาวโตเกียวอย่าเลือนเราเพื่อนครู | ||
| มิตรจิตรมิตรใจอาลัยยิ่ง | ชอบใจจริงตราตรึงคุณหนูหนู | ||
| ครูอาจารย์นักเรียนเวียนมองดู | พากันกรูมาส่งคงอาวรณ์ | ||
| เข้าที่พักศูนย์พัฒนาสตรีแห่งชาติ | |||
| คืนนี้พักที่ศูนย์สตรีชาติ | แลพิลาสตึกรามงามสลอน | ||
| งามดอกไว้ออกช่ออรชร | หอมขจรรวยรื่นชวนชื่นใจ | ||
| เขาจัดสวนสวยงามสนามหญ้า | แลสง่าสถานที่ดีไฉน | ||
| มีหอพักสำหรับพวกทรามวัย | ชวนกันไปเข้าพักตามหลักการ | ||
| เขาบอกกิจกรรมทำหลายอย่าง | จึงมาค้างตามเขาบอกเล่าขาน | ||
| ให้ความรู้พวกสตรีที่ทำงาน | พวกแม่บ้านทั้งหลายคลายกังวล | ||
| จัดประชุมสัมมนาทางอาชีพ | ผู้คนรีบจองไว้หากใครสน | ||
| หลายอาชีพหลายอย่างต่างกมล | จัดเพื่อชนหลายชั้นเลือกสรรเอา | ||
| การบันเทิงร้องเพลงบรรเลงขับ | กีฬากับดนตรีมิมีเหงา | ||
| มีทั้งสอนเต้นรำขำมิเบา | จัดผู้เฒ่าหัดฟ้อนเร่าร้อนดี | ||
| งามห้องพักทันสมัยใหญ่กว้างยิ่ง | แต่งงามจริงงามระยับสลับสี | ||
| ผนังห้องติดฝ้าเพดานมี | ผ้าลายมีประดับประดางามน่าดู | ||
| จัดให้พักสองคืนชักตื่นเต้น | คงได้เห็นวัยรุ่นพวกคุณหนู | ||
| เจอกันบ้างครานี้ทีของตู | จักได้รู้สาวสาวชาวนิปปอน | ||
| แต่เสียใจหายากลำบากหลาย | ล้วนแม่ม่ายเมียเขาเจ้าสมร | ||
| วัยคุณแม่ทั้งนั้นหนองามงอน | ยามบังอรมาชุมชุมนุมกัน | ||
| ได้เข้าพักหลับนอนทอดถอนจิต | หลับสนิทดวงใจกลับใฝ่ฝัน | ||
| คะนึงนวลพุ่มพวงดวงชีวัน | แม่จอมขว้ญป่านฉะนี้อยู่ที่ใด | ||
| อันหญิงอื่นหมื่นแสนมิแม้นเหมือน | เจ้าดวงเดือนชวนพะวงน่าหลงไหล | ||
| ยามพี่โศกซึมเศร้าเจ้ารู้ใจ | หนาวอบไออกอุ่นละมุนทรวง | ||
| ร้อนช่วยพัดสะบัดโบกคลายโรคร้อน | เสียตรงงอนยามขึ้งแลหึงหวง | ||
| ชอบกัดฟันยามฉันมีสาวควง | สงสัยป่วงจักหั่นฟันชีวี | ||
| เวลาโกรธดุด่าน่าหวาดเสัยว | ท่าขบเขี้ยวกัดฟันหวั่นนวลศรี | ||
| อารมณ์เสียน่ากลัวจริงนารี | ขอเธอมีสุขเกษมอย่าร้อนใจ | ||
| หกมิยอเช้ามาอากาศหนาว | พวกสาวสาวบ่นกันมิสงสัย | ||
| ไปหาทานข้าวเช้ากันว่องไว | เจอคิวได้ยืดยาวกันเสียจริง | ||
| เขาชอบยืนรอคิวกันจนแน่น | ครูเราแล่นต่อแถวแนวผู้หญิง | ||
| เรื่องระเบียบเขาดีมิแย่งชิง | มิเห็นวิ่งแย่งกันมันวุ่นวาย | ||
| มีอาหารผักปลานานาชนิด | แต่ว่าคิดแพงไปน่าใจหาย | ||
| บอกกาแฟขนมปังของพี่ชาย | คุณโฉมฉายแจ้งชี้สี่ร้อยเยน | ||
| เข็ดจริงเรื่องของแพงใช่แกล้งเล่า | มาบ้านเขาลองดูจึงรู้เห็น | ||
| มิน่าเขาจึงหัดประหยัดเป็น | แบบกินเล่นเผื่อหมาหาไม่มี | ||
| สองโมงแล้วเสร็จธุระจะไปต่อ | รถมารอนวลนางสำอางศรี | ||
| คุณครูสาวมารอจรลี | จะไปที่ฮาโตยาม่ากัน | ||
| เป็นหมู่บ้านดูไปมิใหญ่นัก | แต่คึกคักทุกอย่างเชิงสร้างสรรค์ | ||
| บ้านช่องสวยสะอาดยิ่งทุกสิ่งอัน | เขาสูงชันรายรอบขอบเขตคาม | ||
| งดงามจริงหนทางช่างดียิ่ง | รถราวิ่งสะดวกดีทีละสาม | ||
| ไปกลับก็หกเลนแค่เขตคาม | รถแล่นตามชอบใจไม่กีดแนว | ||
| โรงเรียนมัธยมที่ฮาโตยาม่า | |||
| ถึงโรงเรียนสง่างามยามเช้าเช้า | นักเรียนเขารอรับลำดับแถว | ||
| ล้วนน่ารักฉลาดดีเด็กมีแวว | ดังดวงแก้วเรียงระเบียบเรียบร้อยดี | ||
| ถือธงไทยโบกพัดสะบัดว่อน | ครูคงสอนนอบน้อมถ่อมเป็นศรี | ||
| คารวะจริงใจด้วยไมตรี | เราพลอยมีน้ำใจไม่น้อยเลย | ||
| เดินผ่านแถวรอรับยังคับอก | รู้เขายกยอมากยากนิ่งเฉย | ||
| ต้อนรับดีเกินไปก็ไม่เคย | ได้แต่เอ่ยขอบคุณอบอุ่นใจ | ||
| เป็นมอต้นตอนนี้ทีเขาจัด | ลือสันทัดจัดดีกว่าที่ไหน | ||
| ชิดหมู่บ้านอาคารดีงามวิไล | สี่ชั้นได้คุณครูรู้เพียงพอ | ||
| ยี่สิบครูต่อเด็กสามร้อยกว่า | เขานำพาจักไปที่ใดหนอ | ||
| ห้องประชุมมาถึงจึงมิรอ | ฟังว่าขอบรรยายร่ายยาวพลัน | ||
| โรงเรียนเราพัฒนามานานเนิ่น | จนเจริญทุกอย่างเชิงสร้างสรรค์ | ||
| อุปกรณ์มากมวลมีครบครัน | สาระพันทุกอย่างเราสร้างมา | ||
| โทรทัศน์ห้องส่งวงจรปิด | อีกห้องวิทย์ทันสมัยให้ศึกษา | ||
| ห้องดนตรีขับร้องห้องโภชนา | ห้องตัดผ้าจัดไว้ได้ฝึกปรือ | ||
| ห้องแนะแนวห้องสมุดประเสริฐ | ชั้นดีเลิศเร่งรัดจัดหนังสือ | ||
| ครบทุกอย่างดังเล่าคนเขาลือ | ญี่ปุ่นคือเศรษฐีมีเงินทอง | ||
| สระว่ายน้ำทันสมัยใหญ่โตยิ่ง | เขาทำจริงฝึกพละตอบสนอง | ||
| ส่วนกลางช่วยยกระดับประคับประคอง | ชาวบ้านจ้องช่วยกันพลันจำเริญ | ||
| เขาชอบเล่นเบสท์บอลสอนกันยิ่ง | คลั่งกันจริงแต่ว่าน่าสรรเสริญ | ||
| เด็กผู้ใหญ่ว่างงานสำราญเพลิน | ชอบเหลือเกินเล่นกันก็ขันดี | ||
| การขับร้องของเขาก็ก้าวหน้า | เด็กศึกษาสังคีตการดีดสี | ||
| ประสานเสียงน่าฉงนฟังดนตรี | เพราะเพียงมีคนธรรพ์มาบรรเลง | ||
| อุปกรณ์ครบมือเด็กถือเล่น | เห็นคุณครูตะลึงมองจ้องตาเป๋ง | ||
| ยังวัยรุ่นเสียงพลังชวนวังเวง | เธอร้องเพลงเพราะสดับศัพท์สำเนียง | ||
| มีครูสวยสอนดนตรีนี่ดีเลิศ | เด็กก็เกิดพลังใจได้ยินเสียง | ||
| ขยันฝึกตามคำครูจำเรียง | เพลงเพราะเพียงสรวงสวรรค์จำนรรจา | ||
| ชมตั้งนานชอบใจไม่อยากหนี | จนคุณพี่สมหมายกรายมาหา | ||
| ฉุดแขนบอกเหลืออดหมดเวลา | เพื่อนรอท่าพ่อคุณเขาฉุนเรา | ||
| ฝากไว้ก่อนคุณครูเสียงเสนาะ | เพลงครูเพราะจับใจได้คลายเหงา | ||
| เพราะดนตรีบรรเลงเพลงเบาเบา | ลาจากเจ้ามาแล้วแหละแก้วตา | ||
| ไปทางห้องอังกฤษคณิตศาสตร์ | เออประหลาดวุ่นวายย้ายทางไหน | ||
| เด็กห้อมหน้าล้อมหลังระวังระไว | เด็กอยากได้ที่ระลึกขอลายมือ | ||
| รองวิรัชท่านบุญช้วยด้วยไววิทย์ | เด็กปิดล้อมเขายืนยื่นหนังสือ | ||
| ยื่นสมุดให้เซ็นต์เห็นก็คือ | แฟนแฟนฮือตามล่าดาราดัง | ||
| ช่วยหน่อยค่ะด้วยค่ะลัดดาร้อง | มาซิน้องถึงคราวเป็นดาวหนัง | ||
| แจกลายมือหนูหนูดูซิยัง | มิช่วยมั่งหรือไรคนใจดำ | ||
| เด็กเป็นร้อยแจกให้ไหวหรือพี่ | ดูเขาซีมุงกันมันน่าขำ | ||
| วานคุณครูเขาช่วยด้วยเด็กจำ | ยอมห่างกรรมแยกย้ายค่อยหายไป | ||
| พวกดาราเหงื่อแตกกันเต็มหน้า | พี่ลัดดาร้องยี้พี่มิไหว | ||
| แดดก็ร้อนรุมกันยังกับไฟ | แถมตกใจยืนนานขาสั่นเทา | ||
| เด็กดีใจอยากดูครูต่างชาติ | มิอยากพลาดแย่งพบสบใจเขา | ||
| ร้องถามโน่นนี่นั่นขันมิเบา | คุณครูเราไม่รู้ดูแต่มือ | ||
| ชมจนทั่วทุกทางเขาช่างคิด | กระทำกิจงานศึกษาน่านับถือ | ||
| ระเบียบเคร่งเก่งวินัยได้ระบือ | แลเลื่องชื่อสะอาดกายสะอาดใจ | ||
| บริเวณสนามหญ้าหรือหน้าห้อง | ชวนยกย่อสะอาดดีมิหลงไหล | ||
| ฝึกกันมาเด็กเขาแต่เยาว์วัย | ฝึกวินัยน่าชมนิยมจริง | ||
| จนเวลาสมควรชวนลาจาก | ก็ลำบากน่าดูครูชายหญิง | ||
| เด็กเด็กเขาตามเราเฝ้าแย่งชิง | พากันวิ่งตามมาด้วยอาวรณ์ | ||
| คงอยากขอลายเซ็นต์เอ็นดูนัก | ลางามพักตร์คุณครูผู้สั่งสอน | ||
| ขอบพระคุณถึงคราจำลาจร | ขอส่งพรโชคชัยให้อยู่ดี | ||
| รถพาเราจากมาเวลาคล้อย | จากหนูน้อยวกวนตามวิถี | ||
| ล้วนขุนเขามากมายไพรพงพี | ร่มเย็นมีสบายตาน่าพิศชม | ||
| ศูนย์วิจัยการเกษตร | |||
| ไปชมศูนย์เกษตรเขตจังหวัด | ดูเขาจัดกิจกรรมทำเหมาะสม | ||
| ทั้งพืชไร่พืชสวนชวนนิยม | งานผสมสัตว์ใหญ่ขยายพันธุ์ | ||
| มีเลี้ยงหมูดูไก่ไล่เลี้ยงเป็ด | ผลสำเร็จเห็นแสดงเขาแข็งข้น | ||
| ช่างมานะทำจริงทุกสิ่งอัน | สาระพันเชี่ยวชาญการทดลอง | ||
| ศูนย์เขารวมชนฉลาดที่ปราดเปรื่อง | วิจัยเรื่องพืชพันธุ์กันทั้งผอง | ||
| วิจัยสัตว์คาดหวังสมดังปอง | สามารถมองอนาคตสดใสดี | ||
| ให้นักเรียนเกษตรทั่วเขตแคว้น | ศูนย์เป็นแดนอบรมสมศักดิ์ศรี | ||
| เด็กอบรมศึกษาห้าราตรี | จึงจักมีวุฒิบัตรจัดมอบไป | ||
| เป็นส่วนหนึ่งถึงเรียนจบหลักสูตร | สามารถพูดสมบูรณ์ดีไฉน | ||
| มาอบรมห้าวันทุกคนไป | จึงจบได้อาชีวะเกษตรกรรม | ||
| ฟังบรรยายบอกมาว่าหลายเรื่อง | ฝึกซ่อมเครื่องจักรกลจนนึกขำ | ||
| จราจรฝึกสอบสอบประจำ | บัตรกระทำขับได้ใช้จักรกล | ||
| จัดหอพักนักเรียนหมุนเวียนอยู่ | ทดลองดูดีจริงยิ่งน่าสน | ||
| หากบ้านเราทำได้ไร้กังวล | คงได้คนเด็กดีมีฝีมือ | ||
| อำลาศูนย์แต่สายจนบ่ายคล้อย | ถามสาวน้อยจักไปที่ใดหรือ | ||
| กระดาษแฮนด์เมดราคาแพง | |||
| ล่ามเธอว่าโรงงานที่เล่าลือ | เขามีชื่อทำกระดาษประหลาดใจ | ||
| พอไปถึงตะลึงแลชะแง้หา | อยู่ไหนหนาคุณน้องเธอต้องไข | ||
| โน่นแน่ะค่ะเขาเชิญให้เดินไป | เป็นบ้านไม้ธรรมดาน่าแปลกจริง | ||
| แลข้างในได้เห็นกองกระดาษ | ประหลาดอยู่แลดูคู่ชายหญิง | ||
| มิพูดจาทำอะไรมิไหวติง | เขายังนิ่งนั่งก่อนมิร้อนรน | ||
| ครู่ใหญ่ค่อยเชิญเราเข้าชมได้ | ชักแปลกใจฟังว่าน่าฉงน | ||
| เอาเปลือกไม้ทุบทุบยุบยุ่ยจน | แหลกปี้ป่นเป็นผงคงพอดี | ||
| ผสมสารเสร็จได้เอาไปต้ม | ตามไปชมเป็นยางบ้างใส่สี | ||
| ตะแกรงตักเป็นแผ่นแสนเข้าที | เขาบอกมีโรงงานด้านปลายนา | ||
| เดินดูมีมากมายตั้งหลายอย่าง | พวกเขาช่างชำนาญงานหัตถา | ||
| ทำกระดาษเก่งจริงยิ่งราคา | แกบอกว่าแพงครับเขารับรอง | ||
| กระดาษดีมีชื่อระบือทั่ว | มิเคยกลัวขายยากลำบากของ | ||
| คุณภาพเยี่ยมเทียมผ้าเชิญมามอง | สัมผัสต้องจักเห็นเด่นครับคุณ | ||
| กระดาษนุ่มนิ่มดีสีก็สวย | เหนียวอีกด้วยรัฐรับสนับสนุน | ||
| ทำตุ๊กตาทำกระเป๋าไปเอาบุญ | ถือไปอุ่นหัวใจใส่เงินทอง | ||
| ผลิตเป็นของชำร่าวยด้วยกระดาษ | งามประหลาดแปลกดีมิมีสอง | ||
| คุณผู้หญิงเชิญครับเชิญจับจอง | หลายคนต้องควักกระเป๋าซื้อเขามา | ||
| กลับถึงศูนย์สตรีพอดีค่ำ | เขาบอกจำได้ไหมใครมาหา | ||
| กะเหรี่ยงงงใครตามหรืองามตา | ตามทวงค่าเรือนหอหนองามงอน | ||
| พอปะหน้าเป็นชายสบายหน่อย | เขามาคอยพบหน้าพาไปสอน | ||
| ประเพณีญี่ปุ่นคุณต้องจร | ไปบ้านก่อนจักเห็นเป็นฉันใด | ||
| เยี่ยมครอบครัวคุณครูชาวญี่ปุ่น | |||
| มาซาโอะคือนามตามเขาบอก | ทรงวุฒิหยอกครานี้ที่สงสัย | ||
| เมืองญี่ปุ่นคนรูอยู่อย่างไร | พวกเราไปยามเย็นคงเห็นกัน | ||
| แกขับรถมารับคำนับโค้ง | จนตูดโด่งมองไปให้นึกขัน | ||
| ประเพณีน้อมนบเขาครบครัน | เราก็พลันโค้งตอบนอบน้อบคืน | ||
| ได้เวลาสมควรมาชวนครับ | ได้แต่รับคำไปไม่อยากฝืน | ||
| แม้ว่าเหนื่อยอยากดูสู้กล้ำกลืน | ทำหน้ารื่นยิ้มไว้ครูไทยเรา | ||
| รถแล่นนานผ่านไปในหมู่บ้าน | แกชำนาญพูดฝรั่งฟังไม่เหงา | ||
| มีเมียแล้วลูกสองมิต้องเฝ้า | จับส่งเข้าโรงเรียนเขียนอ่านไป | ||
| ถึงบ้านเขาสาวงามคอมบังวะ | สวยจริงนะน้องสาวหรือไฉน | ||
| เจ้างามพักตร์นวลพริ้งจริงทรามวัย | คนอะไรดูงามนะทรามเชย | ||
| มาซาโอะเก็บรถไว้ได้ตามหลัง | พวกเรานังคุยกันมินานเลย | ||
| เพื่อนมาแนะคุณนายได้เปิดเผย | พิโธ่เอ๋ยโนกูจิแม่บ้านเธอ | ||
| นึกว่าน้องหัวเราะกันขำขำ | เขาแนะนำอีกคนนี่เสนอ | ||
| มาซามิคนนี้น้องผมเกลอ | บ่นอยากเจอพวกคุณมาหลายวัน | ||
| เรียนครูเอกอังกฤษอยากทักทาย | คุณครูชายไทแลนด์แสนสบสันต์ | ||
| คุณทรงวุฒิเขาคล่องชวนน้องพลัน | พูดคุยกันเฮฮาน่ายินดี | ||
| เลี้ยงอาหารแบบบ้านดูดียิ่ง | คุณผู้หญิงเข้าครัวตามวิถี | ||
| จัดสำรับรับรองคล่องดูดี | คุณสามีรับแขกแลกงานกัน | ||
| สักครู่พร้อมหน้าทานอาหาร | ต่างเบิกบานพึงใจได้สบสันต์ | ||
| ได้แลกเปลี่ยนพูจาสานสัมพันธุ | ไมตรีมั่นครูไทยกับนิปปอน | ||
| โต๊ะอาการตัวเตี้ยตั้งกลางห้อง | พี่กับน้องร่วมทานสายสมร | ||
| โนกูจิบริการบริกร | โอ้งามงอนยอดยิ่งเสียจริงเจียว | ||
| มาซาโอะบอกว่าธรรมเนียมเรา | มีแขกเขารับใช้ไม่ต้องเสียว | ||
| ดีจริงหนาภรรยาเด็ดทีเดียว | น่าหวงเชียวแบบนี้ดีเหลือเกิน | ||
| มาซาโอะบอกวามาวันนี้ | นิมิตดีจึงจัดอย่าขัดเขิน | ||
| โนกูจิใจดีจัดซะเพลิน | ของบังเอิญมากมายอย่าเบื่อเลย | ||
| เธอบรรจงจัดเตรียมอย่างเต็มที่ | ลองฝีมือเธอดูครูอย่าเฉย | ||
| คุยกันไปทานไปให้เสบย | ยอดเยี่ยมเอ่ยบอกเพื่อนฝีมือนวล | ||
| ทั้งเหล้าเบียร์ไวน์ด้วยยกมาให้ | กับแกล้มได้ฝีมือทรามสงวน | ||
| เชิญเต็มที่มิต้องมีกระบวน | เพื่อเขาชวนตามสบายคลายกังวล | ||
| ได้ถามไถ่สุขทุกข์กันไปมา | ทราบเพื่อนยาลูกสองมิสับสน | ||
| ฝากบ้านยายละอ่อนค่อนข้างซน | เหลือสามคนอีกน้องรับรองครู | ||
| เพื่อนอาชีพเดียวกันเข้าใจง่าย | สบายครับทำนองมิต้องหรู | ||
| รับแบบนี้ดีเลิศประเสริฐดู | ขอเชิดชูน้ำใจมากไมตรี | ||
| ต่างพูดจาสบสันต์กันดึกดื่น | จนค่อนคืนมาส่งตามวิถี | ||
| เมาก็หลับจนแจ้งแสงทองมี | วันพรุ่งนี้ดูงานกันต่อไป | ||
| ดูการประถมศึกษา | |||
| วันที่เจ็ดมิถุนาเวลาเช้า | คณะเราพร้อมหน้ามิสงสัย | ||
| จักไปดูการประถมคงสมใจ | เขาบอกไว้ว่ามีดีเหลือเกิน | ||
| ยัทสุโอะยินชื่อระบืออ้าง | อาคารวางงามสง่าน่าสรรเสริญ | ||
| สนามหญ้าตกแต่งดูแล้วเพลิน | เขาชวนเชิญแวะเวียนจึงเพียรมา | ||
| มีนักเรียนเข้าแถวเป็นแนวรับ | เป็นระดับชายหญิงยิ่งหรรษา | ||
| เด็กจุ๋มจิ๋มน่ารักอิ่มพักตรา | เจ้าเริงร่ารอยยิ้มชวนอิ่มใจ | ||
| เขาเชิญรับรองคือห้องโถง | ได้สามโมงพอดีพาทีไข | ||
| สนทนากิจการงานกันไป | ก็เลยได้เรื่องราวตามกล่าวมา | ||
| นักเรียนชายสองร้อยมิน้อยนัก | งานครูหนักพอฟังไม่กังขา | ||
| ยี่สิบหกคาบครับหนึ่งสัปดาห์ | ก็เพราะว่ามีครูสิบสี่คน | ||
| อุปกรณ์การสอนทุกสรรพสิ่ง | ทำดีจริงจัดหาก็น่าสน | ||
| โทรทัศน์ก็ดีมิมีจน | มิต้องบ่นทุกห้องของเขามี | ||
| อุปกรณ์วิทยุเทปเหลือหลาก | จัดดีมากปรับแปลงงามแสงสี | ||
| ยามสอนศิษย์เด็กเขาเข้าใจดี | ชมทุกที่ทุกอย่างเขาสร้างกัน | ||
| เรื่องรักษาความสะอาดเขาอวดได้ | กำนดให้เด็กต่างช่วยสร้างสรรค์ | ||
| คนละสองรองเท้าเขาใช้มัน | คู่แรกนั้นใส่ตรงลงบ้านมา | ||
| อีกคู่หนึ่งสวมใส่เข้าในห้อง | ทุกคนต้องมีใช้ได้ซื้อหา | ||
| รองเท้าแตะสวยสดงดงามตา | ช่วยรักษาสะอาดประหลาดใจ | ||
| มีตู้ฝากรองเท้าเขาทำช่อง | ทุกคนต้องจำหนาอย่าไถล | ||
| มาจากบ้านถอดส่งเก็บเข้าไป | สวมคุ่ใหม่เข้าห้องจ้องแล้วงาม | ||
| อีกอย่างเขาทำดีเห้นมีรถ | ใช้สอนกฏบนถนนจนนึกขาม | ||
| ครูสอนให้กิจกรรมเด็กทำตาม | มิพูดพล่ามท่องเอาแบบเราเลย | ||
| ห้องดนตรีฟังว่าราคาแสน | มีออร์แกนดูสง่าโอ่อ่าเผย | ||
| สี่สิบเครื่องงดงามหนอทรามเชย | เธอเอื้อนเอ่ยสอนงานการดนตรี | ||
| ทั้งพวกขลุ่ยปี่ดำแลทรัมเปต | ล้วนแล้วเด็ดดีเกินเมินหน้าหนี | ||
| หันมาดูของเรามิเข้าที | มิเห็นมีอุปกรณ์มาสอนกัน | ||
| บ้านเราเองก็มีดนตรีศีกษา | มีตำราเล่มหนึ่งจึงนึกขัน | ||
| สอนเด็กเน้นท่องจำที่เห็นกัน | แต่เครื่องมันเป็นแบบไหนมิได้ดู | ||
| เรียนจบแล้วเล่นยังมิเป็นดอก | เล่นสอนหลอกเด็กได้อายอดสู | ||
| งบประมาณหายากลำบากครู | ใครจักชูช่วยเราเหล่าเด็กไทย | ||
| ที่มีเงินตั้งวงจำนงหมาย | ยากเหลือหลายฝึกคนฉงนไฉน | ||
| มีเครื่องมือนิดเดียวแห้งหี่ยวใจ | ฝึกส่วนใหญ่คงยากลำบากนาน | ||
| เด็กเจ็บป่วยมีครูช่วยดูให้ | รู้เอาใจงามงอนเธออ่อนหวาน | ||
| เก่งมิเบาเอาธุรพยาบาล | อยากจะวานมาด้วยช่วยเด็กไทย | ||
| ชมอีกอย่างจัดดีนี่ก็แปลก | อาหารแจกกลางวันพลันสงสัย | ||
| ถามคุณครูเขาแถลงจนแจ้งใจ | เด็กจ่ายให้สามร้อยมิน้อยเลย | ||
| กินอาหารมื้อเที่ยงแพงเพียงนี้ | ครูเขาชี้บอกให้ได้เปิดเผย | ||
| ทั้งกับข้าวแลขนมและนมเนย | เด็กมิเคยลำบากยากหามา | ||
| โรงงานทำเสร็จส่งตรงมาให้ | เขาจัดได้ดีมากอยากศึกษา | ||
| ทำฉันใดคงดีมีวิชา | กลับพาราจักเล่าให้เขาฟัง | ||
| โรงอาหารใช้ห้องเรียนเขาเพียรบอก | มิยากดอกหากครูสู้ขึงขัง | ||
| ช่วยกันจริงย่อมดีมีพลัง | ให้เด็กนั่งในห้องเชิญลองดู | ||
| ส่วนอาหารจัดหามาแต่บ้าน | ทั้งคาวหวานมากมายหลายคุณหนู | ||
| เอามากินด้วยกันสำคัญครู | พึงกินอยู่พร้อมกันทุกวันไป | ||
| ฟังเขาว่ามิยากลำบากนัก | ถ้าครูรักทำงานค่อยขานไข | ||
| เด็กคงร่วมมือเราครูชาวไทย | คงทำได้พร้อมพรักสามัคคี | ||
| ดุอนุบาลศึกษา อยู่ติดกัน | |||
| ชมกันทั่วแก้วตาหนูวาโกะ | ร้องโดะโซะเชิญมาอย่าเดินหนี | ||
| ไปชมตึกอนุบาลลูกหลานที | พวกเขามีให้ดูอยากรู้เชิญ | ||
| คาวาชิมานี้ดีหลายอย่าง | ช่วยกันสร้างสรรค์มาน่าสรรเสริญ | ||
| อนุบาลจัดไว้ได้เจริญ | ใช่บังเอิญเพราะมีผักชีโรย | ||
| เห็นเด็กน้อยหน้าตาดูน่ารัก | มิซูบพักตร์คล้ำผิวเพราะหิวโหย | ||
| ล้วนคึกคักแจ่มใสไม่มีโรย | เห็นเราโปรยยิ้มแฉ่งแย่งจับมือ | ||
| ชมอาคารสถานที่ที่มีอยู่ | แปดคุณครูบังอรสอนหนังสือ | ||
| ล้วนขยันงานเขาเล่าระบือ | จนมีชื่อว่าขยันกันทำงาน | ||
| อุปกรณ์การสอนมีครันครบ | ทุกระบบเสียงแสงเขาแจ้งขาน | ||
| ทั้งภาพนิ่งโทรทัศน์จัดเชิงชาญ | ครูชำนาญใช้คล่องทุกห้องไป | ||
| เรื่องระเบียบทุกยามงามเรียบร้อย | ฝึกแต่น้อยมั่นคงมิสงสัย | ||
| มิน่าเขาฟูเฟื่องเรื่องวินัย | ดูสิ่งใดงามตายามมายล | ||
| เด็กสองร้อยมิอึงคะนึงหู | ฟังคุณครโดยดีมิสับสน | ||
| บ้างเรียนร้องรำไปไม่อึงอล | บ้างฝึกฝนวาดเขียนเพียรแรเงา | ||
| เห็นแล้วน่าเอ็นดูคุณหนูน้อย | ถึงตัวจ้อยพากเพียนเรียนของเขา | ||
| คุณครูสั่งนั้งทำจดจำเอา | ตัวยังเยาว์แต่ขยันก็ขันดี | ||
| ฟังเขาว่าลูกยาพระอาทิตย์ | ยันกิจเก่งกระไรไม่เคยหนี | ||
| เพราะเขาหัดแต่เยาว์ดูเข้าที | ฝึกให้มีนิสสัยใฝ่ทำงาน | ||
| นึกถึงเด็กของเราใช่เขลาขลาด | เด็กฉลาดผู้ใหญ่ไม่กล่าวขาน | ||
| ปล่อยเด็กเล่นสนุกเขาครั้งเยาว์กาล | จนเนิ่นนานจับส่งไปโรงเรียน | ||
| ครูเคี่ยวเข็นคอยปลุกลุกไม่ขึ้น | จนชักมึนการสอนตอนอ่านเขียน | ||
| สอนระเบียบวินัยให้พวกเซียน | ถึงพากเพียรฝึกให้ก็ไม่ดี | ||
| จากโรงเรียนกลับบ้านใครสานต่อ | หวังคุณพ่อช่วยกันพลันห่างหนี | ||
| เด็กเกเรระรานพาลราวี | ครูไม่ดีกลับว่าน่าเจ็บใจ | ||
| จะฝึกเด็กได้ดีมีตัวอย่าง | ช่วยสรรสร้างแบบฉบับจับจุดไหน | ||
| หนึ่งพ่อแม่คอยสั่งระวังระไว | มิปล่อยให้เด็กออกเดินนอกทาง | ||
| ประพฤติดีทำชอบระบอบกิจ | ถือเป็นนิจศีลห้าอย่าเมินหมาง | ||
| เด็กทำซ่าสนใจอย่าปล่อยวาง | ช่วยสรรค์สร้างเด็กไทยให้เจริญ | ||
| สองโรงเรียนตั้งใจในหน้าที่ | ฝึกให้ดีเก่งฉลาดอย่าขาดเขิน | ||
| เด็กเกเรโง่เขลาเราต้องเชิญ | ให้แกเดินถูกทางอย่าวางใจ | ||
| เด็กฉลาดสนใจทำไมเล่า | เพราะพวกเขาไม่มีที่แก้ไข | ||
| เดินถูกแล้วมั่นคงจงปล่อยไป | แกเดินได้คุณครูดูให้ดี | ||
| สามสังคมคำนึงถึงเด็กด้วย | ยื่นมือช่วยเสกสร้างทางวิถี | ||
| สิ่งเสพติดอบายมุขทุกอย่างมี | ขจัดหนีอย่าเสริมเติมต่อมา | ||
| สื่อมวลชนอย่าเสริมเพิ่มคนชั่ว | คนมืดมัวโด่งดังจัดนักหนา | ||
| พาดหัวข่าวก็หนูดูงามตา | เห็นแล้วน่าลองทำมันช้ำทรวง | ||
| ข่าวข่มขืนย่ำยีบี้สวาท | ข่าวตลาดขายของน้องไม่หวง | ||
| ข่าวปล้นจี้เข่นฆ่าบ้าทั้งปวง | ข่าวหลอกลวงใบ้หวยซวยชาวไทย | ||
| ข่าวเจ็บป่วยสิ้นใจได้รดน้ำ | มันน่าช้ำชอบจิตคิดไฉน | ||
| สังคมช่างมอมเมาเราเกินไป | เรื่องจัญไรมีมากหลากเหลือเกิน | ||
| จะพึ่งวัดก็ยากลำบากนัก | เพราะท่านมักไม่ว่างบ้างห่างเหิน | ||
| ปีละครั้งอย่างยากลำบากเกิน | เข้าวัดเขินอายพระพระจะมอง | ||
| เลยนอกเรื่องเรื่องไปถึงไหนแล้ว | เสียงแจ๋วแจ๋วชื่นชอบตอบสนอง | ||
| สาวชวนกลับมาไวดังใจปอง | จะชวนท่องชมเกษตรในเขตคาม | ||
| รถพาวิ่งเวียนวนจนมาถึง | งามตะลึงดีอะไรจึงไปถาม | ||
| นี่บ้านใครชวนซึ้งตะลึงงาม | เขาบอกนามกิมูระจะมาดู | ||
| เยี่ยมบ้านชาวนาตัวอย่าง | |||
| บ้าน 2 หลังสวยสดงามงดยิ่ง | สรรพสิ่งการเกษตรวิเศษหรู | ||
| อาชีพแกชาวนามือชั้นครู | เพราะรอบรู้ทำได้ดังใจปอง | ||
| มีรถไถรถดำนาสารพัด | ที่ดินจัดสรรดีมิมีสอง | ||
| ทำนาเก่งชำนาญการทดลอง | ปลูกฟักทองแตงไทยได้สบาย | ||
| พืชเมืองร้อนทุกอย่างอเนกอนันต์ | Green House กันลมหนาวยาวเหลือหลาย | ||
| สิบเอเคอร์เนื้อที่มีมากมาย | สองลูกชายช่วยการงานท้องนา | ||
| ร้อยละยี่สิบเอเคอร์เกลอปลูกข้าว | เป็นแนวยาวเพาะพันธุ์ช่างสรรหา | ||
| ข้าวพันธุ์ดีสีเขียวงดงามตา | เขาบอกว่าใช้เครื่องเรื่องว่านดำ | ||
| จะเก็บเกี่ยวนวดข้าวใช้เครื่องจักร | มีพร้อมพรักทุกอย่างช่างน่าขำ | ||
| ชาวนาเขาเชี่ยวชาญงานประจำ | รู้จักทำพัฒนาอาชีพตน | ||
| รัฐก็ช่วยส่งเสริมเพิ่มผลผลิต | ทั้งช่วยคิดราคาน่าฉงน | ||
| ส่วนขาวเรานั้นหนาอย่ากังวล | ทั้งยากจนเจียนตายวายชีวา | ||
| ใครมาพบเพียงคำเขาพร่ำบอก | ชอบพูดหลอกสำคัญกันนักหนา | ||
| เป็นกระดูกสันหลังตั้งชาติมา | อนิจจาสมเพชเกษตรไทย | ||
| เชิญเชิญช่วยคนช่วยเขารวยหมด | ชาวนาอดนึกไปให้ทอดถอน | ||
| คนปลูกข้าวกินแกลบแทบม้วยมรณ์ | คนขายนอนตีพุงยุ่งนับเงิน | ||
| ชาวบ้านขายสอบหนึ่งถึงร้อยบาท | เขาขายขาดกำไรได้ผิวเผิน | ||
| ซักสอง เท่าเทียวหนอก็เหลือเกิน | สนุกเพลินนับสตางค์ช่างง่ายดี | ||
| เขารวย เงินขายข้าวเป็นเจ้าสัว | ชาวนาตัวอย่างคล้ำดำมิดหมี | ||
| อยู่กลางนามืดมัวชั่วตาปี | เชื่อชาตินี้อย่าหวังนั่งสบาย | ||
| นี่ไงโรงงานผลิตอาหารให้โรงเรียน | |||
| เขาเชิญไปเที่ยวชมโรงอาหาร | เสียงอ่อนหวานวาโกะโอ้โฉมฉาย | ||
| เธอนำหน้าชวนเชิญเดินกรีดกราย | พวกเราย้ายตามหลังช่างถูกใจ | ||
| เจอโฉมงามทรามสวาทงามบาดจิต | ถามมิ่งมิตรยิ้มย่องผุดผ่องใส | ||
| คนงานเขานิ่มนวลล้วนทรามวัย | เขาใส่ใจทำงานชำนาญจริง | ||
| ดูโรงงานโอราฬโอ่อ่านัก | เห็นประจักษ์ได้รู้ล้วนผู้หญิง | ||
| เขาจัดการจนคล่องไม่ต้องติ่ง | เสร็จแล้วชิงส่งไปให้โรงเรียน | ||
| สอบถามว่าทำได้อย่างไรครับ | คนตอบรับเนื้อเย็นเป็นเสมียน | ||
| บอกว่าเงินน้อยมากหากเราเพียร | ก็จวนเจียนขาดทุนแหละคุณครู | ||
| เก็บคนกินทั้งผองสองพันห้า | มิเลือกหน้าเลือกชื่อหรือคุณหนู | ||
| เป็นอาจารย์ภารโรงไม่ดู | เมื่อกินอยู่เก็บเอาเท่าเทียมกัน | ||
| ห้าโรงเรียนรับส่งคงดีอยู่ | เราก็รู้งานมากหากขยัน | ||
| ทุกคนสู้อยู่ไปได้ทุกวัน | ผลงานนั้นรับรองต้องถูกใจ | ||
| หลักการทำสิ่งของต้องสะอาด | ทำให้ปราศสารพิษคิดสงสัย | ||
| ต้องวิเคราะห์ตรวจสอบทุกสิ่งไป | เห็นปลอดภัยจึงประกอบระบอบงาน | ||
| โภชนาของเขาเข้าทีอยู่ | งานที่ดูคหกรรมทำอาหาร | ||
| ทำถูกหลักโภชนาวิชชาการ | น่าคิดอ่านทำบ้างทางบ้านเรา | ||
| เก็บเงินเพียงเล็กน้อยเดือนร้อยบาท | คงมิขาดทุนหนักควักกระเป๋า | ||
| เพราะของถูกผลิตมาราคาเยา | แต่ต้องเอาคุณค่าอาหารดี | ||
| ให้ดูต่อสหกรณ์การเกษตร | ได้รู้เลศเก่งนักสมศักดิ์ศรี | ||
| เขาทำถูกหลักการมานานปี | กิจการมีหลายอย่างแตกต่างกัน | ||
| ให้เงินกู้ชาวนาหาสิ่งของ | มาทดลองกิจการงานสร้างสรรค์ | ||
| ให้ก้าวหน้าการงานล้วนสำคัญ | ชาวนานั้นอุ่นใจไร้กังวล | ||
| มิมีรถเครื่องมือคือเรื่องเล็ก | เขาจ่ายเช็คให้มาน่าฉงน | ||
| ไปหาซื้อเร็วไวได้เครื่องกล | พวกเครื่องยนต์เขาว่าราคาเยา | ||
| หากผลิตผลออกมาราคาตก | ก็หนักอกสหกรณ์ร้อนพวกเขา | ||
| หาทางแก้ปัญหาใช่ว่าเบา | ราคาเอาไปประกันให้ทันกาล | ||
| ผลิตผลขายขาดทุนมิมีดอก | พวกเขาบอกชาวนาน่าสงสาร | ||
| ต้องช่วยกันสนับสนุนจุนเจือจาน | ช่วยคิดอ่านพัฒนาให้ถาวร | ||
| ปลูกข้าวจ้าวเสร็จสรรพกลับดินใหม่ | เอารถไถปุ๋ยเพิ่มเติมเขาสอน | ||
| ปลูกสาลีออกช่ออรชร | บ้างแบ่งตอนปลูกผักพวกฟักแฟง | ||
| เขามีพันธุ์มีปุ๋ยใช่คุยเปล่า | ชาวนาเขาล้วนขยันทั้งขันแข็ง | ||
| พืชผักเต็มไร่นาราคาแพง | คุ้มค่าแรงลงทุนอุ่นหัวใจ | ||
| ชลประทานก็ดีมีระบบ | ส่งน้ำครบทุกถิ่นดินแดนไหน | ||
| ต้องการน้ำทำนามาเร็วไว | เปิดก๊อกไหลอย่างนี้ดีเหลือเกิน | ||
| ชาวนาไทยกี่ปีจะมีครบ | มีแต่พบหน้าแล้งแห้งขาดเขิน | ||
| ชลประทานดูเหมือนสร้างเขื่อนเพลิน | แต่บังเอิญลืมน้ำให้ทำนา | ||
| อยู่ติดเขื่อนข้าวแห้งแล้งตายหมด | มันเหลืออดพวกเราเฝ้ากังขา | ||
| น้ำเขื่อนมากจนใจไร้ปัญญา | สูบน้ำมาใส่ข้าวเศร้าใจจริง | ||
| พอสมควรจวนค่ำจำลาจาก | มิลำบากอันใดได้ผู้หญิง | ||
| นำพาเที่ยวชวนชมสมใจลิง | ล่ามเธอชิงบอกเล่าจึงเข้าใจ | ||
| คืนนี้กลับอูระวาไซตาม่า | พักพลาซ่าโฮเทลเห็นดีไหม | ||
| พวกเราบอกร้อนแน่แย่ทรามวัย | แอร์ทำไมไม่เห็นมันเย็นเลย | ||
| เธอบอกเขาซ่อมเสร็จอย่าเอ็ดค่ะ | ตกลงนะว่าไงอย่าได้เฉย | ||
| พวกเราตกลงกันของมันเคย | แล้วจะเอ่ยให้มากยากทำไม | ||
| ต้องตามเธอคนสวยด้วยแหละน้อง | จะพาท่องเมืองแมนแดนถิ่นไหน | ||
| ยินดีครับแน่ชัดมิขัดใจ | เพียงทรามวัยบอกมาพากันตาม | ||
| ใครไม่รู้บอกมาว่าอย่างนี้ | ล่ามคนดีเงียบเสียงสำเนียงถาม | ||
| ตกลงคืนนี้นอนพลาซ่านาม | เมื่อถึงยามเข้าพักชักเข้าใจ | ||
| พวกชอบเที่ยวเอาจริงมินิ่งดอก | พากันออกสำรวจซอกซอยไหน | ||
| ส่วนตัวเราเหน็ดเหนื่อยนิอยากไป | เที่ยวอะไรก็มิสมอารมณ์ปอง | ||
| กลับมานอนหยอดตู้ดูทีวี | ในห้องมีชักชอบตอบสนอง | ||
| ชั่วโมงละสิบบาทมิพลาดลอง | เหรียญตกร่องเครื่องเดินเพลินชมกัน | ||
| จนดึกดื่นค่อนคืนเพื่อนเขากลับ | กะเหรียงหลับไร้ทุกข์แสนสุขสันต์ | ||
| จนรุ่งสางแปดมิยอพอเปลี่ยนวัน | ตื่นแล้วพลันลงมาหากาแฟ | ||
| ได้หนูแฮมไข่ดาวกับเบคอน | เพื่อนตื่นนอนตามไปไม่แยแส | ||
| ใครใคร่กินอันใดได้กาแฟ | เขาว่าแย่กระเหรี่ยงน้อยไม่คอยกัน | ||
| สามโมงเช้าพบกันครันครบหน้า | รีบพาขึ้นบนรถบทผายผัน | ||
| ศูนย์ฝึกอบรมคนอยากเป็นครู | |||
| ไปเยี่ยมศูนย์ศึกษาสุดสำคัญ | สถาบันฝึกฝนคนเป็นครู | ||
| ญี่ปุ่นแบ่งแขวงเขตประเทศเขา | นับเอาว่าสี่สิบเจ็ดเขตสวยหรู | ||
| พรีเฟคเจอคือนามตามฟังดู | เขามีผู้ว่าการด้านปกครอง | ||
| สภาการศึกษาผู้ว่าตั้ง | ห้าคนนั่งคุมการงานสนอง | ||
| สี่ปีเลิกรากันตามครรลอง | ไม่ต้องไล่กันดอกเขาออกไป | ||
| ที่ศูนย์นี้จัดงานการศึกษา | สัมมนากิจการเขาขานไข | ||
| อบรมครูทุกสาขามาวิจัย | ฝึกฝนให้เชี่ยวชาญงานของตน | ||
| ครูดนตรีก็มีที่ห้องแลป | จัดเป็นแบบลองใช้ให้ฝึกฝน | ||
| อุปกรณ์ครบมือถือทุกคน | เสียงอึ่งอลเขาเล่นตื่นเต้นดี | ||
| ผู้ฝึกบอกคุณครูบรรจุใหม่ | ศูนย์ฝึกให้หญิงชายไม่หน่ายหนี | ||
| จึงจะให้เป็นคนสอนดนตรี | ครูเขามีประสิทธิ์ภาพได้ทราบกัน | ||
| คล้ายของเราจริงหนาอย่าหัวร่อ | พวกเราพอสอนดนตรีเห็นทีขัน | ||
| คนสอนไม่เคยเรียนมาสักอัน | พอถึงวันจับสอนร้อนรุ่มใจ | ||
| สอนดนตรีศึกษาตามหลักสูตร | จนหน้าบูดอุปกรณ์สอนอยู่ไหน | ||
| หัวหน้าบอกใช้ชอล์คก่อนยังไง | วาดภาพไปเด็กอ่านขานบทเรียน | ||
| ครูไม่ต้องอบรมให้ลำบาก | สอนมิยากดนตรีที่ขีดเขียน | ||
| อ่านแล้วท่องมากๆเด็กพากเพียร | ได้เป็นเซียนจดจำเราทำกัน | ||
| ครูเคมีชีวะที่สอนวิทย์ | ประสิทธิภาพการสอนเชิงสร้างสรรค์ | ||
| ทำเครื่องมือที่เห็นเป็นทุกอัน | ล้วนสำคัญฝึกไว้ได้เชี่ยวชาญ | ||
| ทดลองได้เพลิดเพลินมิเขินขัด | ดูสันทัดครูสุขสนุกสนาน | ||
| ดูคร่ำเคร่งทดลองจนคลั่งงาน | วิชาการทำดีมีมากมาย |
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น