.................ช่วงที่ยังเป็นครูที่โรงเรียน (2516-2529)หัดผมเขียนกาพย์กลอน ได้ใช้นิทานต่าง ๆเป็นข้อมูล นิทานก้อมแบบเดอตี้โจ้ก ชอบมาก เขียนได้กว่า 30 เรื่อง นิทานอีสปก็เป็นอีกเรื่องที่นำมาใช้หัดเขียนและยังเก็บไว้อยู่ ส่วนพวกนิทานโจ้กลบทิ้งไปไม่กล้าเผยแพร่ อีสปเขียนแบบตามใจ แบบคนเล่านิทาน แรก ๆ ใช้กาพย์ยานี 11 แต่พอลองเขียนวรรคละหกคำอ่านเล่าเรื่องเพราะดี ก็เลยยึดวรรคละหกคำ แต่เค้าโครงยังเอาอย่างกาพย์ยานี อยู่ จะเรียกกลอนหกดีไหม ก็แล้วแต่จะเรียกครับ พยายามเขียนให้ได้ 100 เรื่อง จะได้ดูเป็นเรื่องเป็นราวหน่อย วันนี้หยิบมาตรวจทานแก้ไขสะกดการันต์ และแผนผังบางบทที่บกพร่อง แล้วนำโพส เผยแพร่ครับ
....................................ขุนทอง ศรีประจง
.....................................6 เมษายน 2561
| 50. มดง่ามกับจักจั่น | |||
| ยามเช้าหน้าฝนแจ่มใส | แดดได้ส่องแสงสดศรี | ||
| ฝนตกวันวานยังมี | ร่องรอยน้ำฝนฉ่ำเย็น | ||
| มดง่ามคึกคักขยัน | ชวนกันทำการลากเข็น | ||
| ข้าวเปลือกลำบากยากเย็น | ขนไปทำเป็นโกดัง | ||
| สะสมอาหารเก็บไว้ | ยามมีภัยแล้งภายหลัง | ||
| อดอยากยากแค้นระวัง | มีคลังอาหารสบายใจ | ||
| นับพันนับหมื่นชื่นจิต | ช่วยกิจทำการดีไฉน | ||
| ร้องรำทำเพลงเดินไป | มินานเสร็จได้สมควร | ||
| ยังมีจั๊กจั่นผอมโซ | โผเผผ่านมาน่าสรวล | ||
| มาขอข้าวกินมดชวน | พาทีมากมวลเจรจา | ||
| โอท่านจักจั่นผู้เจริญ | ยามเดินโซเซแลหา | ||
| อยากกินข้าวน้ำปูปลา | หน้าร้อนข้าวน้ำบริบูรณ์ | ||
| ตัวท่านไปทำอะไรอยู่ | มิรู้โอกาสสิ้นสูญ | ||
| ควรเก็บอาหารจำรูญ | เพิ่มพูนเก็บไว้เสบียง | ||
| จักจั่นตอบคำหน้าร้อน | เขาวอนให้ข้าส่งเสียง | ||
| ร้องเพลงเพราะพริ้งเพราะเพียง | เทพพรหมสำเนียงเพราะเพลิน | ||
| จนสิ้นหน้าร้อนยามฝน | ข้าวงอกจนสิ้นขัดเขิน | ||
| จักเก็บก็ยากเหลือเกิน | จำเดินมาวอนเมตตา | ||
| มดง่ามหัวร่อข้องจิต | ท่านคิดแต่เรื่องหรรษา | ||
| ร่ำร้องไม่รู้เวลา | หาข้าวหาน้ำไว้กิน | ||
| เมือหิวจักโทษใครเล่า | เพราะเจ้าสมควรติฉิน | ||
| ละเลยการงานใครยิน | มักสิ้นเมตตาปราณี | ||
| อันคนควรรู้จักกาล | ทำงานยามควรเสริมศรี | ||
| เรี่ยวแรงมากควรทำดี | สะสมไว้มีพลัง | ||
| หาทรัพย์ทำงานการกิจ | รู้คิดรู้หามนต์ขลัง | ||
| ยามเจ็บยามแก่ระวัง | อาศัยใช้ตั้งเติมตน | ||
| หากไม่สะสมสินทรัพย์ | จับจ่ายเกินตัวขัดสน | ||
| ภายหน้าอาภัพอับจน | มืดมนเภทภัยรุกลาม | ||
| 51. กะรอกเจาะมะพร้าว | |||
| ริมฝั่งลำธารแนวป่า | แปลกตาจนต้องไถ่ถาม | ||
| ฝั้งหนึ่งแมกไม้ไผ่ลาม | มืดมุงสัตว์ป่ามากมาย | ||
| อีกฝั่งดูปคล้ายสวน | มากมงลมะพร้าวหลากหลาย | ||
| ลูกดกเห็นแล้วน้ำลาย | กะรอกอีกฝั่งอยากกิน | ||
| ถาเราว่ายน้ำเป็นกัน | สวรรค์จักข้ามถึงถิ่น | ||
| ได้ลองมะพร้าวมากมวล | หัวหน้าแย้มสรวลชอบใจ | ||
| กะรอกว่ายน้ำลำบาก | ยุ่งยากลอยคอมิไหว | ||
| คงเอาแต่ดูดูไป | มันยากลำบากพวกเรา | ||
| อยู่มาวันหนึ่งมะพร้าว | ต้นยาวลูกดกดังเสา | ||
| ค้อมลงทอดข้ามเอา | ค่อยค่อยต่ำลงทุกที | ||
| มินานปลายใบระพื้น | ชื่นใจกระรอกครานี้ | ||
| ปีนป่ายกิดกินสนุกที | หลายวันมะพร้าวแห้งลง | ||
| กระรอกดูดน้ำกินหมด | น้ำหนักลดเบาพิศวง | ||
| มันค่อยเงยยอดขึ้นตรง | กระรอกติดบนต้นมัน | ||
| จักข้ามคืนไปไฉนนี่ | เมื่อมีทุกข์เหตุแปรผัน | ||
| รวมตัวมาปรึกษากัน | จักแก้ปัญหาอย่างไร | ||
| ตาเฒ่าหัวหน้าที | แบบนี้คิดดูจริงไหม | ||
| มันโน้มยอดระพื้นไป | ฝั่งโน้นเพราะยอดหนักชล | ||
| พอเราดูดดื้มมันหมด | น้ำหนักลดลงฉงน | ||
| ยอดดีดเงยขึ้นข้างบน | เราต้องช่วยหนักคืนมัน | ||
| อมน้ำมากรอกทุกลูก | ดังผูกให้หนักพร้อมสรรพ์ | ||
| คงจักน้อมปลายอีกพลัน | มาเถิดลงมือทันใด | ||
| กะรอกน้อยใหญ่ปรีดา | พร้อมหน้าเติมน้ำเข้าไป | ||
| มะพร้าวหนักน้อมเร็วไว | จนใบระพื้นยืนดี | ||
| อันความพร้อมพรรคสมัครสมาน | ทำการยากง่ายตามวิถี | ||
| ย่อมเสร็จกันได้มากมี | สมัคคีกันไว้ดีนาย | ||
| 52. ม้ากับลา | |||
| พ่อค้ามีม้ากับลา | สินค้าต่างลาไปขาย | ||
| หนักหลังบรรทุกมากมาย | ส่วนม้าตัวเปล่าเดินไป | ||
| พ่อค้าหวังมันคงสุข | มิทุกข์ต่างหลังสงสัย | ||
| กลัวม้าซูบผอมรายได้ | ขายต่ำราคามิดี | ||
| ของหนักจึงตกแก่ลา | ฟันฝ่าไปตามวิถี | ||
| เหน็ดเหนื่อยวอนม้าจงมี | น้ำใจวานช่วยแบ่งเบา | ||
| ช่วยหน่อยหนาเพื่อนมันหนัก | ข้าชักขาสั่นใช่เขลา | ||
| ม้าบอกทุกหนักมิเอา | เจ็บป่วยเดี๋ยวด้อยราคา | ||
| จากนั้นมันก็เมินเฉย | มิเคยเหลียวแลเลยหนา | ||
| ปีนเขาหนักนักเจ้าลา | พลัดตกจากผาสิ้นใจ | ||
| เขาเลยขนเอาสินค้า | บรรทุกหลังม้าหนักไฉน | ||
| จำทนลากชักกันไป | ทำไมถึงต้องเป็นเรา | ||
| หากแม้กูช่วยลาบ้าง | ช่วยต่างยามป่ายปีนเขา | ||
| คงมิพลาดพลั้งหนักเบา | ควรช่วยลาด้วยเพื่อนกัน | ||
| อันคนมักเห็นแก่ตัว | มืดมัวด้วยเหตุโมหัน | ||
| คิดได้เมื่อทุกข์ตามทัน | มันสายเสียแล้วเชื่อตา | ||
| 53. แม่เนื้อกับนายพรานป่า | |||
| แม่เนื้ออยู่ในป่าใหญ่ | เที่ยวไปตามทุ่งเสาะหา | ||
| เลาะเล็มใบไม้เดินมา | ทุ่งหญ้าระบัดใบงาม | ||
| เพลินเล็มหญ้าอ่อนสนุก | ลืมทุกข์คืบคลานมาถาม | ||
| นายพรานถือหน้าติดตาม | แกะรอยยามนี้จวนตัว | ||
| จะวิ่งทุ่งโล่งโจ่งแจ้ง | ดังแสร้งให้ยิงน่าหัว | ||
| ฝีมือนายพรานน่ากลัว | เขาลือกันทั่วแม่นยำ | ||
| เหลือเห็นเพิงซุ้มเถาวัลย์ | ใบมันปกคลุมน่าขำ | ||
| คงพอหลบได้จดจำ | ค่อยค่อยหมอบทำคอยที | ||
| พรานป่าเห็นกวางลิบลิบ | หยิบหน้าไม้ถือรอรี | ||
| วิ่งมาหาดูตรงนี้ | ไม่มีหายไปอย่างไร | ||
| นายพรานถึงป่าลึกแล้ว | กวางแผ้วผ่องจิตแจ่มใส | ||
| นึกว่าตัวเองปลอดภัย | กัดกินใบไม้รอบตัว | ||
| สักครู่นายพรานย้อนกลับ | วับวับเลือนรางสลัว | ||
| มองเห็นกวางไพรพันพัว | มัวกินใบไม้ลืมตน | ||
| โก่งหน้ายิงกวางล้มตาย | เสียดายกวางไพรสับสน | ||
| ประมาทลืมตัวอับจน | มืดมนทำลายกำแพง | ||
| ใบไม้ปิดบังมันไว้ | กลับไปกัดกินกำแหง | ||
| ม่านกั้นเปิดเผยสำแดง | ดังแกล้งให้พรานเห็นเอง | ||
| ฉันใดใครเขาปกป้อง | อย่าปองทำร้ายข่มเหง | ||
| ผู้มีพระคุณยำเกรง | นักเลงไม่เบียนบีฑา | ||
| 54. แมลงวันกับไหน้ำผึ้ง | |||
| มีสาวผิวขาวสดใส | แบกไหน้ำผึ้งผ่านมา | ||
| หนุ่มหนุ่มร้องทักกานดา | ชายตากรุ้มกริ่มพิมพ์ใจ | ||
| ดีใจชายรักชายหลง | เดินตรงมิมองหนไหน | ||
| สะดุดท่อนฟืนทันใด | ไหหล่นตกแตกกระจาย | ||
| น้ำผึ้งนองพื้นไปทั่ว | สาวกลัวตกใจวิ่งหาย | ||
| แมงวันตอมกลิ่นมากมาย | วุ่นวายดูดดื่มกินเพลิน | ||
| น้ำผึ้งติดปีกติดขา | ไปมาก็ดูขัดเขิน | ||
| ที่สุดก็ตายยากเดิน | บังเอิญติดอยู่มากมาย | ||
| ที่แท้เพราะมันโลภมาก | ความอยากน้ำผึ้งเหลือหลาย | ||
| ลืมตัวลืมกลัวลืมตาย | วุ่นวายแต่การดื่มกิน | ||
| ประมาทเลินเล่อเผลอไผล | ภัยมามิเห็นโผผิน | ||
| เมามัวลืมตัวอาจิน | จนถึงดับดิ้นตกตาย | ||
| 55. แมวกับไก่ | |||
| แมวจับพ่อไก่อ้วนได้ | ตั้งใจจักกินหิวหาย | ||
| แต่เกรงเขาด่าวุ่นวาย | ว่าเป็นแมวอันธพาล | ||
| มันคิดเหตุผลให้ตน | จนต้องฆ่าไก่ไขขาน | ||
| เพราะเจ้ารบกวนชาวบ้าน | แกขันหนวกหูทุกวัน | ||
| ไก่เถียงเสียงฉันเพราะออก | เพียงบอกเวลาสร้างสรรค์ | ||
| ชาวบ้านรู้โมงยามกัน | เพราะฉันต่างหากนะเออ | ||
| ก็ใช่แกมีแรงขัน | เพราะนั่นกินอาหารเสมอ | ||
| ฉันเองก็เป็นเหมือนเธอ | ต้องกินไก่ก่อนจึงดี | ||
| ส่วนเรื่องบอกกาลเวลา | หาไก่ตัวอื่นแถวนี้ | ||
| ช่วยขับขานขันช่วยชี้ | บอกโมงบอกยามได้การ | ||
| แล้วมันก็กัดกินไก่ | สมใจตามเหตุที่ขาน | ||
| อันธรรมชาติคนพาล | ข้ออ้างมันมีมากมาย | ||
| อย่าคบร่วมมือร่วมกิจ | อย่าคิดคบหาเป็นสหาย | ||
| อยู่ห่างจักมิวุ่นวาย | สบายใจกว่ากันสัญญา | ||
| 56. แมวกับหนู | |||
| แมวแก่เรี่ยวแรงถดถอย | จับหนูได้น้อยนักหนา | ||
| อดอยากหลายวันเวลา | นึกหาอุบายคงดี | ||
| หากเรานอนนิ่งเหมือนตาย | มิยอมโยกย้ายหลีกหนี | ||
| เก็บเล็บดังสิ้นชีวี | คงมีหนูยอมมาดู | ||
| ตอนนั้นคงจับมันง่าย | อุบายวิธีจับหนู | ||
| ปัญญาเรามันชั้นครู | เสร็จตูแน่นอนพวกแก | ||
| มีหนูหัวหน้าเห็นเข้า | เฝ้าดูมันไม่แยแส | ||
| กลับร้องเรียกเพื่อนมาแล | นี่แน่หนูหนูพวกเรา | ||
| อ้ายนี่มิใช่กระต่าย | แต่มันตัวร้ายใช่เขลา | ||
| เข้าใกล้มันจะตะปบเอา | มันแมวเจ้าเล่ห์แสนกล | ||
| อันผู้มีสติปัญญา | รู้ทันท่าทีเห็นหน | ||
| มองออกอุบายแยบยล | มิค่อยเสียท่าง่ายดาย | ||
| สุวิชาโนภวังโหติ | อริยะสงฆ์ท่านส่องฉาย | ||
| ผู้รู้เรียนดีมากมาย | ย่อมเจริญแน่นอนสีกา | ||
| 57. ยายแก่กับหมอ | |||
| ยังมียายแก่คนหนึ่ง | ถึงคราวเคราะห์ร้ายถามหา | ||
| มีโรกรุกลามถึงตา | เป็นฝ้ามืดมัวลำเค็ญ | ||
| ยายวานลูกหลานพาไป | หมอใหญ่อยากรู้อยากเห็น | ||
| วานช่วยรักษายากเย็น | จักเซ่นเงินทองข้ามี | ||
| หมอตรวจดูก็รู้เหตุ | สังเกตมองเห็นวิถี | ||
| ตกลงรักษาหายดี | บ่งชี้ค่ายามันแพง | ||
| ยายบอกข้ามีสมบัติ | พอจัดให้ตามแถลง | ||
| ตกลงยายฉันจักแจง | แต่งยาไปดูทุกวัน | ||
| ยามหมอมาถึงที่บ้าน | ลานตาสมบัติพร้อมสรรพ | ||
| แบบนี้คงรักษากัน | นานครันจึงจักหายดี | ||
| ใส่ยาขากลับหยิบของ | เงินทองติดมือทุกที | ||
| สมบัติร่อยหรอมากมี | รักษาแบบนี้เนิ่นนาน | ||
| สมบัติหมดแล้วใส่ยา | รักษาให้หายกล่าวขาน | ||
| บัดนี้หายแล้วขอวาน | ท่านจ่ายค่ายาให้เรา | ||
| ยายเห็นสมบัติหมดเกลี้ยง | รู้เพียงหมอยาหยิบเอา | ||
| จึงบอกไม่จ่ายดอกเจ้า | เงินเราไม่มีให้ท่าน | ||
| หมอยาพิโรธด่ายาย | ใจร้ายจักไปฟ้องศาล | ||
| เขานัดยายไปให้การ | วานบอกเรื่องราวเป็นไป | ||
| ข้าแต่ศาลที่เคารพ | ข้าพบเคราะห์ร้ายไฉน | ||
| ก่อนนั้นตาดีเห็นไกล | ในบ้านสมบัติมากมาย | ||
| ต่อมาตามัวกลัวบอด | อยากรอดขอให้ตาหาย | ||
| ไปหาหมอมามากราย | ตายายก็ยังไม่ดี | ||
| คุณหมอคือคนรักษา | ใส่ยาตรงตามวิถี | ||
| บอกว่าตายายยังมี | หายแล้วชี้ให้มองดู | ||
| ข้ามองไปทั่วทั้งบ้าน | รำคาญมันน่าอดสู | ||
| เคยเห็นสมบัติเชิดชู | ไม่รู้ไม่เห็นแปลกตา | ||
| แบบนี้มันคงไม่หาย | จักให้จ่ายเงินนั่นหนา | ||
| หากมันหายดีไม่ว่า | ข้าคงเห็นแก้วเงินทอง | ||
| ศาลพิเคราะห์เหตุผล | รู้กลเป็นไปสิ่งของ | ||
| ตายายหายดีเห็นพ้อง | ต้องจ่ายค่ายาเขาไป | ||
| ส่วนหมอต้องทำจนจบ | ตายายมองพบสดใส | ||
| สมบัติเคยมีอย่างไร | ให้ยายมองดูรับรอง | ||
| จากนั้นค่อยมารับโทษ | ฐานโปรดลักเอาสิ่งของ | ||
| ตัดสินกันตามครรลอง | ทำนองทำดีได้ดี | ||
| ทำชั่วก็ต้องรับชั่ว | อย่ามัวโลภหลงวิถี | ||
| คนเห็นแก่ได้มากมี | ทำชั่วบาปกรรมลงทัณฑ์ | ||
| 58. ราชสีห์กับลาและหมาจิ้งจอก | |||
| ราชสีห์ลากับหมาจิ้งจอก | ร่วมกันออกล่าสบสันติ์ | ||
| ได้กวางหนึ่งตัวสำคัญ | แบ่งปันแบบไหนจึงดี | ||
| ราชสีห์บอกให้เจ้าลา | รีบมาจัดการอย่าหนี | ||
| ลาแบ่งสามกองพอดี | ขนาดสูสีตามควร | ||
| จึงบอกสีหะเชิญท่าน | ประธานเลือกก่อนสงวน | ||
| เป็นสิทธิ์ผู้ใหญ่บรบวร | ผู้น้อยตามหลังมิเป็นไร | ||
| ราชสีห์มิค่อยชอบนัก | มันมิรู้จักเป็นไฉน | ||
| หัวหน้าลูกน้องแบบใด | แบ่งให้เท่ากันมิสมควร | ||
| ตะปบลาน้อยย่อยยับ | ดับชีพหนึ่งศพแย้มสรวล | ||
| ถึงตาจิ้งจอกเชิญชวน | ช่วยแบ่งให้ทีจักรอ | ||
| จิ้งจอกเลือกแบ่งสองส่วน | หนึ่งล้วนเนื้อหนังนั่นหนอ | ||
| เหลือไว้นิดเดียวก็พอ | บอกว่าข้าขอนิดเดียว | ||
| ราชสีห์พอใจยิ้มร่า | เอ็งมีปัญญาฉลาดเฉลียว | ||
| ร่ำเรียนจากที่ไหนเชียว | รอบรู้ยุติธรรมชำนาญ | ||
| จิ้งจอกบอกว่าลานั่น | สำคัญยิ่งคนบอกขาน | ||
| ได้รู้แจกแจงควรการ | ประมาณพอเหมาะพอดี | ||
| เคราะห์กรรมลำเค็ญผู้คน | เล่ห์กลมากมวลวิถี | ||
| เรียนรู้ศึกษามากมี | จักได้ปัญญาชำนาญ | ||
| รู้เหตุรู้ผลกลไฉน | หนักไปหรือเบาสืบสาน | ||
| ยามสบปัญหาแผ้วพาน | แก้ไขมินานคลาคลาย | ||
| 59. ราชสีห์กับวัวสี่ตัว | |||
| จ้าวป่าคือราชสีห์ | มันมีพลังเหลือหลาย | ||
| จับเหยื่อสัตว์ป่ามากมาย | กลัวตายเมื่อพบหน้ามัน | ||
| คราหนึ่งพบกลุ่มวัวหนุ่ม | ชุมนุมสี่ตัวพร้อมสรรพ์ | ||
| แปลกดีไม่วิ่งหนีกัน | หันหน้าเตรียมพร้อมทุกตัว | ||
| พวกมันหันหน้าสี่ทิศ | ท้ายชิดโผล่เพียงส่วนหัว | ||
| ระแวดระวังมิกลัว | จ้าวป่าจำต้องหลีกไป | ||
| หลายคราช่วยกันดังนี้ | ราชสีห์หมดทางแก้ไข | ||
| เลยอยู่กันรอดปลอดภัย | ร่วมมือร่วมใจกันดี | ||
| อยู่มาวันหนึ่งเกิดเรื่อง | เคืองกันเพราะราชสีห์ | ||
| เจอเราหลบไปทุกที | มันกลัวใครแน่นะเออ | ||
| ต่างบอกมันกลัวฉันเอง | มันเกรงพลังฉันเสมอ | ||
| เขาแหลมอีกด้วยถ้าเจอ | ฉันขวิดพุงทะลุแน่นอน | ||
| มิมีใครยอมเชื่อใคร | จำแยกทางไปทอดถอน | ||
| ต่างตัวต่างออกเดินจร | ลำพังตัวเดียวสะดวกใจ | ||
| จ้าวปาจึงสบโอกาส | มิพลาดง่ายดายไฉน | ||
| จับวัวตัวเดียวกลางไพร | ไม่ช้าหมดสิ้นทุกตัว | ||
| อันความร่วมแรงรวมใจ | ยิ่งใหญ่พลังถ้วนทั่ว | ||
| อุปสรรคหักหาญไม่กลัว | ฟันฝ่าไปได้ง่ายดาย | ||
| ยามใดเห็นแปลกแตกต่าง | แยกข้างแยกพวกแยกสาย | ||
| อ่อนแรงเกราะพลังพังทลาย | ย่อมง่ายย่อยยับอัปรีย์ | ||
| 60. ราชสีห์กับหนู | |||
| อดีตกาลนานมา | ราชาแห่งไพรราชสีห์ | ||
| รูปร่างกำยำล่ำพี | ยินดีพักผ่อนหลับนอน | ||
| แลดูเถื่อนถ้ำอำไพ | เร้นลับอยู่ในสิงขร | ||
| หินงอกหินย้อยอรชร | แง่งอนเงื่อนง้ำชวนชม | ||
| หอมกลิ่นบุปผามาลัย | เอื้องไพรลำดวนฉุนฉม | ||
| สุคันธ์จันจวงลอยลม | จิตจมจนเคลิ้มหลับไป | ||
| มินานสะดุ้งผวา | แลหาด้วยเหตุไฉน | ||
| ตะปบหนูน้อยทันได | ใยเอ็งเหยียบย่ำตัวกู | ||
| ข้าคือเจ้าแห่งราวป่า | เอ็งมาหมิ่นเกียรติอดสู | ||
| จะไปจะมาไม่ดู | เหยียบหัวย่ำหูมิเกรงเลย | ||
| จะกินมิพอยาไส้ | จะไล่โมโหมิเหย | ||
| จำจักบี้บดชดเชย | หายแค้นเอ็งเอ๋ยจงตาย | ||
| หนูน้อยออดอ้อนสิงโต | อย่าเคืองโมโหมากหลาย | ||
| ข้าน้อยผิดพลั้งวุ่นวาย | ซุกซนมักง่ายล่วงเกิน | ||
| อภัยข้าน้อยปล่อยเถิด | ประเสริฐควรค่าสรรเสริญ | ||
| เป็นบุญเป็นคุณจำเริญ | จักเชิญเทอดไว้บูชา | ||
| หากท่านมีกิจน้อยใหญ่ | จะขอรับใช้เรียกหา | ||
| แทนคุณที่ท่านเมตตา | ขอให้สัญญาลูกผู้ชาย | ||
| ขำก๊ากเจ้าหนูตัวจ้อย | ตัวน้อยคุยโตเหลือหลาย | ||
| เอ็งหรือจักช่วยผ่อนคลาย | ปัญหาให้หายคุยโต | ||
| เอาเถอะข้าไม่ถือสา | รีบไปเดียวข้าโมโห | ||
| เปลี่ยนใจกินหนูพุงโร | อย่ามัวโยเยรีบไป | ||
| หนูน้อยขอบคุณขอบคุณ | หมุนตัววิ่งเร็วไฉน | ||
| เกือบตายซะแล้วปลอดภัย | โชคดีเขาปล่อยเป็นบุญ | ||
| หลายวันเวลาผ่านไป | ปัจจัยแห่งป่าเกื้อหนุน | ||
| ส่ำสัตว์ร่มเย็นเป็นคุณ | อบอุ่นถ้วนหน้าสุขสบาย | ||
| จวบจนวันหนึ่งพรานป่า | เข้ามาวางบ่วงซ่อนสาย | ||
| ดักเนื้อเก้งกวางกลับกลาย | เจ้านายราชสีห์ติดไป | ||
| ด้วยพละกำลังยังเหลือ | เมื่อดิ้นสุดแรงสงสัย | ||
| มิหลุดมิขาดเหตุใด | บ่วงบาศใยเหนียวเหลือเกิน | ||
| มันรัดเจ็บปวดครวญคราง | หมดทางนึกไปให้เขิน | ||
| ราชาแห่งป่าสง่าเดิน | ติดบ่วงดำเนินดังใด | ||
| หนูน้อยผ่านมายินเสียง | เพียงเพราะอยากรู้เหตุไฉน | ||
| เสียงดังโครมครามเร็วไว | วิ่งมาแอบใกล้มองดู | ||
| ที่แท้สัตว์ใหญ่ติดบ่วง | ดวงตาเบิกโพลงอ้ายหนู | ||
| ที่แท้ท่านนายของตู | รู้กิจควรทำลงมือ | ||
| เข้าไปบอกท่านขอรับ | ช่วยจับตึงเชือกยึดถือ | ||
| มั่นไว้จักช่วยให้ลือ | ไว้ชื่อหนูน้อยฟันคม | ||
| กัดแทะเกลียวเชือกไวว่อง | หลายร่องจำเพาะเหมาะสม | ||
| บ่วงขาดราชสีห์ชื่นชม | นิยมหนูน้อยขอบใจ | ||
| อันคนตัวเล็กมีคุณ | อุดหนุนควรค่ายิ่งไฉน | ||
| รูปชั่วตัวดำถมไป | ปัญญาใหญ่ยิ่งควรการ | ||
| ผู้น้อยผู้ใหญ่ไม่ต่าง | รู้ช่างชั้นเชิงอาจหาญ | ||
| ช่ำชองช่างเชียวชำนาญ | ร่วมงานร่วมการวางใจ | ||
| 61. ราชสีห์กับหมาจิ้งจอก | |||
| ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว | ยายแก้วเล่านิทานขานไข | ||
| อีสปมีเรื่องสอนใจ | จำไว้เป็นคติเตือนตน | ||
| มีหมาจิ้งจอกตัวหนึ่ง | มันพึ่งหลงทางสับสน | ||
| ขึ้นเขาวนเวียนวกวน | จวบจนเข้าเขตอันตราย | ||
| ป่าลึกเขตราชสีห์ | พอดีพบเข้าใจหาย | ||
| มันหมอบกับพื้นกลัวตาย | มิวายเหลือบตาแอบมอง | ||
| ราชสีห์เดินผ่านไปเฉย | มิเคยชายตาสนอง | ||
| ออกเดินถัดมาริมคลอง | เจอตัวที่สองตกใจ | ||
| ครานี้ลองยืนนิ่งนิ่ง | เออจริงชักหายสงสัย | ||
| จ้าวป่ามียศเกริกไกร | ไม่สนสัตว์เล็กอย่างเรา | ||
| ราชสีห์ผ่านไปอีกที | ครานี้จักมิขลาดเขลา | ||
| ออกเดินต่อมาเห็นเงา | เจ้าป่าสง่างามยืนมอง | ||
| จิ้งจอกเดินเข้าไปหา | ราชาแห่งสัตว์ทั้งผอง | ||
| ทักทายถามไถ่ทดลอง | จ้าวป่ายิ้มให้ใจดี | ||
| บอกทางจากป่าดงดิบ | ไกลลิบตรงไปวิถี | ||
| ยอดเขาลูกโน้นแหละมี | เพื่อนบ้านเจ้าอยู่มากมาย | ||
| อันความกล้าหาญอดทน | ตริตรองเหตุผลสืบสาย | ||
| เรื่องยากเรื่องยุ่งอาจคลาย | เป็นง่ายเพราะสติยังดี | ||
| 62. ราชสีห์ชันสูตรลมหายใจ | |||
| สิวห์โตท่านผู้เป็นใหญ่ | อยู่กลางพงไพรวิถี | ||
| วันหนึ่งอยากรู้คดี | ลีลาแห่งลมหายใจ | ||
| ตัวเองมิเคยทราบกลิ่น | ยากสิ้นมันเป็นไฉน | ||
| จำเป็นจำต้องท่องไป | ถามใครเขาวานบอกดู | ||
| รุ่งขึ้นออกเดินชมป่า | ผ่านมาทักแกะนี่หนู | ||
| ข้าเองหายใจใคร่รู้ | บอกตูกลิ่นเป็นยังไง | ||
| แกะน้อยหวาดกลัวตัวสั่น | ตัวมันงุนงงสงสัย | ||
| เดินมาดมดูใกล้ใกล้ | บอกไปว่าเหม็นเหลือเกิน | ||
| ราชสีห์พอฟังก็โกรธ | กล่าวโทษแกะไปไม่เขิน | ||
| จับกินเสียแล้วออกเดิน | บังเอิญพบหมาหนึ่งตัว | ||
| ร้องถามนี่คุณหมาป่า | ข้ามีคำถามชวนหัว | ||
| กลิ่นลมหายใจดีชั่ว | อย่ากลัวบอกข้าหน่อยซี | ||
| หมาป่าก็ตื่นตกใจ | กลัวภัยยากจักหลบหนี | ||
| ดมดมแล้วบอกทันที | หอมหวนดีนักราชา | ||
| ราชสีห์รู้มันโกหก | ตกลงจับกินอีกหนา | ||
| ผ่านไปจิ้งจอกเดินมา | ถามหากลิ่นลมหายใจ | ||
| จิ้งจอกดมดูครู่หนึ่ง | จึงทำท่าจามสงสัย | ||
| ข้าเป็นหวัดแรงเกินไป | มิได้กลิ่นเอาเสียเลย | ||
| เชิญท่านไปข้างหน้าเถิด | ประเสริฐคงมีคนเผย | ||
| ราชสีห์มิได้เอื้อนเอ่ย | ตามเคยมันเดินผ่านไป | ||
| รับมือกับคนเป็นพาล | รู้การระวังแบบไหน | ||
| จึงจักอยู่รอดปลอดภัย | เรียกได้ความฉลาดปัญญา | ||
| 63. ลากับไก่และราชสีห์ | |||
| ชาวไร่เลี้ยงลากับไก่ | รักใคร่กันดีนักหนา | ||
| ยามเช้ามักเดินเล็มหญ้า | ไก่เดินตามลาประจำ | ||
| วันหนึ่งมีราชสีห์ | พอดีผ่านมามันขำ | ||
| เห็นลาชักหิวแล้วกรรม | มันทำหมอบหมอบคลานคลาน | ||
| ไก่เหลือบมาเห็นจ้าวป่า | ทำท่าคงนึกว่าหวาน | ||
| ลาโง่ไม้รู้ภัยพาล | รีบขานขับขันเตือนไป | ||
| ราชสีห์ยินเสียงตระหนก | ยกหัวยืนเสียงจากไหน | ||
| ฤาว่าจักมีเภทภัย | จำใจวิ่งหลบทันที | ||
| ฝ่ายลาทันเห็นจ้าวป่า | อ้ายบ้าเห็นตูวิ่งหนี | ||
| ขาดคุณสมบัติผู้ดี | ต้องตีมันกลัวลนลาน | ||
| ลากวดราชสีห์จนทัน | แต่มันหยุดรอไขขาน | ||
| ลาโง่เอ็งมันแสนพาล | ควรเป็นอาหารคงดี | ||
| โดนกัดเป็นอาหารเช้า | นึกว่าเขากลัวหลบหนี | ||
| เพราะโง่ปัญญาไม่มี | เสียทีอวดเก่งเกินการ | ||
| อันคนขลาดเขลามีชัย | มีใจฮึกเหิมอาจหาญ | ||
| นึกว่าตนเองชำนาญ | เลยพาลประมาทร่ำไป | ||
| ถึงคราวมีกิจสำคัญ | ฝ่าฟันก็มิอาจไหว | ||
| มักต้องพ่ายแพ้เพาะภัย | อย่าได้เอาอย่างแบบมัน | ||
| 64. ลากับจิ้งหรีด | |||
| ลาโง่ตัวหนึ่งในป่า | เล็มหญ้ายามเช้าสุขสันต์ | ||
| อากาศเย็นเย็นสำคัญ | นี่นันหรีดหริ่งเรไร | ||
| เพราะพริ้งจี้งหรีดกรีดเสียง | เพียงพิณบรรเลงสงสัย | ||
| ตัวมันเล็กเล็กทำไม | ไพเราะยามร้องระงม | ||
| เจ้าลาเดินตรงไปหา | เพื่อนยาเพลงเพราะเหมาะสม | ||
| ร้องได้ไพเราะน่าชม | อบรมฝึกมาอย่างไร | ||
| จิ้งหรีดฟังคำขบขัน | ลามันมิรู้ฤๅไฉน | ||
| เสียงร้องส่ำสัตว์พงไพร | ย่อมไม่เหมือนกันธรรมดา | ||
| จำจักล้อเล่นเจ้าโง่ | พิโถเพื่อนใยเสาะหา | ||
| อยากรู้ดูด้วยปัญญา | เช้ามาข้าดื่มอันใด | ||
| น้ำค้างดูดดื่มชื่นจิต | ยามคิดปลอดโปร่งโล่งไฉน | ||
| ยามร้องเพราะพริ้งเพลงไพร | นี่ไงข้าทำมานาน | ||
| เจ้าลาดีใจเหลือหลาย | ขอบคุณมากมายไขขาน | ||
| ข้าจักฝึกฝนมินาน | ได้การสำเนียงคงดี | ||
| เลิกกัดกินหญ้าเด็ดขาด | ประหลาดเห็นหญ้าหลีกหนี | ||
| เที่ยวดูดน้ำค้างมวลมี | รูปร่างอ้วนพีกลับกลาย | ||
| ซูบผอมเสียงร้องแหบแหบ | แบบขาดเรี่ยวแรงเสียหาย | ||
| เสียงเปลี่ยนดีใจงมงาย | ที่สุดล้มตายจากไป | ||
| อันความโง่เขาเบาความ | ยามทำสิ่งสุดวิสัย | ||
| หลงผิดทำผิดเป็นภัย | พึงใช้ปัญญาไตร่ตรอง | ||
| 65. ลากับรูปเคารพ | |||
| ล่าต่างตัวหนึ่งโชคดี | มีโอกาสร่วมขบวนฉลอง | ||
| เขาจับแต่งงามดังทอง | หลังตั้งเทวรูปจักรี | ||
| ขบวนแห่ไปรอบเมือง | ธงทิวแดงเหลืองหลากสี | ||
| เพราะพริ้งแตรสังข์ดนตรี | เจ้าลามีความภูมิใจ | ||
| เดินผ่านผู้คนเคารพ | บ้างจบนอบน้อมดีไฉน | ||
| มันหยุดผงกหัวเรื่อยไป | ทำให้ชักช้าห่างขบวน | ||
| เจ้าของมองดูรู้เลศ | เพราะเหตุลาบ้าน่าสรวล | ||
| หวดตีลาบ้องอย่ากวน | เขาไหว้เทวรูปหรอกแก | ||
| รีบไปให้ทันกระบวนเขา | อย่าเมาลืมตนนี่แส้ | ||
| จักหวดให้ตื่นดีแน่ | รีบไปอ้ายบ้าลืมตน | ||
| ผู้มีหัวโขนอำนาจ | มักอาจลืมตัวสับสน | ||
| เห็นเขาเคารพเหลือล้น | นับถือทำให้มัวเมา | ||
| แท้จริงเพียงเพราะยศศักดิ์ | เขารักอำนาจอย่าเขลา | ||
| วันใดมันหมดตัวเรา | ก็เพียงตัวตนสำคัญ | ||
| 66. ลากับหมาจิ้งจอก | |||
| มีลากับหมาจิ้งจอก | บอกว่ารักใคร่ใฝ่ฝัน | ||
| อยากเป็นเพื่อนเกลอแก่กัน | ใจมั่นเพื่อนตัวเพื่อนตาย | ||
| ยามทุกข์ก็ทุกข์ทั้งดู่ | ดูแลเปลื้องทุกข์สหาย | ||
| ยามสุขสุขสองมิคลาย | สัญญามั่นหมายดิบดี | ||
| สองสหายท่องไปด้วยกัน | สัมพันธ์ผูกไว้ไม่หนี | ||
| ดูแลแก่กันมากมี | ไมตรีปกติธรรมดา | ||
| จวบจนเกิดเรื่องไม่ดี | พบราชสีห์ขวัญผวา | ||
| จะหลบไม่ทันมันมา | จิ้งจอกพาทีเพื่อนตาย | ||
| พ่อแพะเพื่อนยากมีภัย | หยุดไว้รอก่อนสหาย | ||
| ข้าจักไปขอผ่อนคลาย | หมายไว้คงไม่ยากเย็น | ||
| มันวิ่งไปหาราชสีห์ | พาทีบอกความตามเห็น | ||
| ข้าจักหลอกลาเป็นเป็น | มาเซ่นแก่ท่านงายดาย | ||
| ขอเพียงท่านให้สัญญา | ปล่อยข้าละโทษฉิบหาย | ||
| ขอเว้นอย่าให้ถึงตาย | เจ้านายได้โปรดเมตตา | ||
| ราชสีห์ตกลงตรองตรึก | พลางนึกนี่มันเป็นหมา | ||
| เจ้าคิดเจ้าเล่ห์นานา | ชาวป่าเขารู้สันดาน | ||
| จิ้งจอกกลับมาหลอกเพื่อน | ทำเหมือนเรียบร้อยไขขาน | ||
| ราชสีห์มิใช่คนพาล | ไหว้วานยกโทษโปรดเรา | ||
| หลอกลาเดินไปติดหล่ม | จมโคลนติดอยู่เพราะเขลา | ||
| จิ้งจอกกลับไปบอกเอา | ลาโง่งี่เง่าติดโคลน | ||
| เชิญท่านไปกินมันเถิด | ประเสริฐมันคิดจักโผน | ||
| หลบไปราชสีห์กระโจน | ตะปบมันโยนตกตาย | ||
| จัดการกินจิ้งจอกก่อน | ค่อยย้อนกินลาไม่สาย | ||
| สองเพื่อนสิ้นชีพวางวาย | เพราะหมายเอาตัวรอดเอง | ||
| มีเพื่อนชั่วช้าหน่ายหนี | อัปรีย์หาเรื่องข่มเหง | ||
| ความชั่วมันมิยำเกรง | มีเพื่อนนักเลงบาปกรรม | ||
| 67. ลิงกับคนทอดแห | |||
| ยังมีนักเลงทอดแห | ลอยแพทอดอยู่กลางน้ำ | ||
| ปลาชุมทอดแหแล้วดำ | ได้ปลาแก้มช้ำแก้มนวล | ||
| ปลากดปลาหลดปลาไหล | ทอดแหเหวี่ยงไปเสสรวล | ||
| ปลาติดขึ้นมาเป็นพรวน | ยวนใจให้ทอดเนิ่นนาน | ||
| ฝั่งน้ำเห็นมีต้นหว้า | หน้านี้ลูกมันสุกหวาน | ||
| พวกลิงสุดแสนเบิกบาน | พบพานลูกหว้าชอบใจ | ||
| จ่าฝูงแลเห็นตาเฒ่า | มันเบาปัญญาสงสัย | ||
| ตาแก่นี่ทำอันใด | เหวี่ยงไปจมน้ำเป็นแพ | ||
| กระโดดลงไปดำมุด | ที่สุดจับปลาจากแห | ||
| มันน่าสนุกของแก | อยากลองดูแน่สักคราว | ||
| ตาแก่ทอดแหเหนื่อยนัก | หยุดพักพอดีลูกสาว | ||
| มาเชิญให้รู้เรื่องราว | ข่าวว่าอยากได้สตางค์ | ||
| กลับไปที่พักสักครู่ | ไม่อยู่มิมีคนขวาง | ||
| เจ้าลิงแลเห็นช่องทาง | ลงมากางแหเหวี่ยงดู | ||
| แหพันหัวหางชักยุ่ง | พันคุงจากหัวแลหู | ||
| อีลุงตุงนังนักตู | เสียรู้ตกน้ำสิ้นใจ | ||
| อันคนมิรู้ประมาณ | ทำการเกินตัวไฉน | ||
| มักเกิดมีเหตุเภทภัย | สังวรสำราญชาญเชาวน์ | ||
| 68. ลูกแกะหลงฝูงกับหมาป่า | |||
| แกะน้อยเล็มหญ้าเพลิดเพลิน | เดินพลัดหลงฝูงกลางเขา | ||
| ลัดเลาะร่มไม้บังเงา | ยังเยาว์แต่มิตกใจ | ||
| ยินเสียงแกะร้องแว่วมา | ดูท่าคงห่างสงสัย | ||
| หากมุ่งทิศทางนี้ไซร้ | คงได้เจอฝูงแน่นอน | ||
| เคราะห์ร้ายมันพบหมาป่า | หมดท่าเย็นไว้พ่อสอน | ||
| จึงออกปากไหว้วิงวอน | โอ้ท่านผู้เกรียงไกร | ||
| เคราะห์กรรมตามทันข้าแล้ว | มิแคล้วสิ้นชีพตักษัย | ||
| เป็นภักษาผู้ยิ่งใหญ่ | เยี่ยงท่านข้าพลอยยินดี | ||
| ก่อนตายขอท่านสักอย่าง | เขาอ้างโบราณวิถี | ||
| เพราะพริ้งหมาป่าเป่าปี่ | บุญมีถึงจักได้ยิน | ||
| ท่วงท่าทำนองไพเราะ | เหมาะจักเรียกยอดแห่งศิลป์ | ||
| ร่ายรำดังหนึ่งโบยบิน | หวังว่าท่านคงเอ็นดู | ||
| หมาป่าภาคภูมิใจนัก | กูจักแสดงอ้ายหนู | ||
| หยิบปี่มาเป่าอูอู | ตัวมันเคลิบเคลิ้มหลับตา | ||
| แกะน้อยมิรอรีแล้ว | รีบหลบหนีแจวแหละหนา | ||
| เพลงปี่จบลงตื่นมา | อ้าวหายหัวซะแล้วแกะเวร | ||
| อันลาภสักการมีมา | บางคราวบางคราที่เห็น | ||
| อย่ามัวระเริงหลงเล่น | จนปล่อยลอยวับหายไป | ||
| จักมาเสียดายภายหลัง | อย่าหวังคืนคงสงสัย | ||
| ดังวันเวลาคลาไคล | ไหนจักย้อนกลับฤๅมี | ||
| 69. ลูกปูกับแม่ปู | |||
| ปูมันแลขามากมาย | โชคร้ายหัวปูหลบหนี | ||
| แม่ปูลูกปูชวนชี้ | ไปที่ชายหาดสนุกกัน | ||
| น้ำใสสะอาดน่าเล่น | ลมเย็นสนุกสุขสันต์ | ||
| หากินก็ง่ายแถวนั้น | มันมีอาหารมากมาย | ||
| ลูกปูชอบใจไปก่อน | สนุกตอนลุยโคลนใจหาย | ||
| เดินเซไปมาขวาซ้าย | โยกย้ายคดเคี้ยวร่องรอย | ||
| แม่ปูเห็นแล้วหนักใจ | ทำไมไม่อายพวกหอย | ||
| เดินตรงดีดีเด็กน้อย | ค่อยเดินรีบร้อนทำไม | ||
| ลูกปูหัวร่อแม่จ๋า | พวกข้าเดินดีสงสัย | ||
| เซมาแล้วก็เซไป | แปลกใจเดินดีแล้วนา | ||
| แม่ปูชักมีเสียงดัง | น่าชังจริงนะเด็กจ๋า | ||
| เดี๋ยวแม่เดินแบบดารา | จำท่าแม่แล้วเดินตาม | ||
| แม่ปูออกเดินแบบอย่าง | แต่ช่างแปลกกระไรไต่ถาม | ||
| แม่เดินคดเคี้ยวทุกยาม | ดูงามกว่าพวกหนูเดิน | ||
| ปูน้อยห่อร่อคิกคัก | ยากจักไปตรงให้เขิน | ||
| แม่แบบคดเคี้ยวเหลือเกิน | จักเชิญฝึกได้ดังใด | ||
| อันคนจักสอนผู้อื่น | พึงตื่นตาดูตัวไว้ | ||
| ตนเองสามารถทำไซร้ | จึงควรสอนให้เขาทำ | ||
| หาไม่ไร้ค่าคำสอน | เขาย้อนกลับมาน่าขำ | ||
| แม่ปูลูกปูจดจำ | พร่ำสอนตัวดีระวัง | ||
| 70. ลูกแพะกับหมาป่า | |||
| แพะน้อยตัวหนึ่งเดินมา | เล็มหญ้าเชิงเขาลำพัง | ||
| มันเพลินชะตาน่าชัง | เสียงดังหมาป่าทักทาย | ||
| เฮ้ยเจ้าแพะตัวจ้อย | เด็กน้อยอย่าวิ่งเสียหาย | ||
| แม้เหงื่อเจ้าออกท่วมกาย | เหม็นหลายมันไม่น่ากิน | ||
| แพะน้อยตกใจได้สติ | ดำริท่านผู้มีศิลป์ | ||
| ข่าวว่าหากใครได้ยิน | เสียงปี่ท่านรินหลั่งเพลง | ||
| ถึงตายก็สมควรอยู่ | อยากรู้ไม่ควรข่มเหง | ||
| โปรดได้เมตตาบรรเลง | ฟังแล้วไม่เกรงกลัวตาย | ||
| หมาป่าชอบใจแพะน้อย | คอยฟังข้าภูมิใจหลาย | ||
| เป่าปี่ให้ฟังหลานชาย | ภายหลังค่อยจับเจ้ากิน | ||
| ตะริดติ๊ดตี่ปี่หมาป่า | พรรณนาแบบผู้มีศิลป์ | ||
| เพราะยิ่งใครยลใครยิน | เจิดจินตนาการเพราะเพลิน | ||
| หมาพรานล่าเนื้อยินเสียง | จำเรียงจึงข้ามเขาเขิน | ||
| มาถึงแลเห็นบนเนิน | หมาป่าเดินเป่าบรรเลง | ||
| หมาพรานโลดไล่หมาป่า | ว่องไวนักหนาข่มเหง | ||
| กลัวตายลนลานลืมเพลง | มันเร่งรีบหนีกลัวตาย | ||
| แพะน้อยเลยรอดปลอดภัย | หลบไปเข้าป่าลับหาย | ||
| อันคนทำการมากมาย | ไม่วายลืมตัวลืมตน | ||
| ไม่รู้ภาระหน้าที่ | มีใจเรื่องอื่นสับสน | ||
| มัวทำเรื่องอื่นกังวน | งานตนเสียหายมากมี | ||
| หมาป่าปัญญาบางเบา | หลงเงาศิลปินวิถี | ||
| กำลังหากินดีดี | เมาปี่เป่าเพลงเพลิดเพลิน | ||
| ลาภลอยตรงหน้าก็หาย | หนีตายวิ่งเข้าเขาเขิน | ||
| ต้องโทษตนเองโง่เกิน | บังเอิญไม่รู้จักตน | ||
| 71. ลูกหมูกับฝูงแกะ | |||
| ลูกหมูพลัดหลงกับแม่ | ชะแง้มองหาอาหาร | ||
| ขุดคุ้ยกินไผ่เนิ่นนาน | แม่ลับตาไม่รู้ตัว | ||
| จวนค่ำมันก็ตกใจ | มองทางไหนเริ่มสลัว | ||
| หมอกมืดปกคลุมไปทั่ว | น่ากลัวมันอยู่เดียวดาย | ||
| ออกวิ่งตามหาแม่แม่ | ลองแลลับจนใจหาย | ||
| หลงทางกลัวจนแทบตาย | แม่จ๋าแม่อยู่หนใด | ||
| มันหลงเข้ายังฝูงแกะ | แบะแบะเสียงร้องเป็นไฉน | ||
| ปะปนหากินเรื่อยไป | มิกล้าเปิดเผยตัวตน | ||
| วันหนึ่งชาวนาเจ้าของ | เมียงมองเห็นหมูชวนฉงน | ||
| ไล่จับมันวิ่งเวียนวน | หลบในฝูงแกะหายไป | ||
| พวกแกะแปลกนักบอกเล่า | เจ้าหมูหลบหลีกเป็นไฉน | ||
| ยืนนิ่งเขาจับเป็นไร | ใครใครก็ยืนเหมือนกัน | ||
| หมูน้อยตอบคำพี่ข้า | พาทีมิค่อยสร้างสรรค์ | ||
| เขาจับแกะด้วยสำคัญ | ตัดขนแค่นั้นพี่ยา | ||
| ส่วนเขาไล่จับหมูน้อย | ใช่ย่อยแค่นั้นดอกหนา | ||
| เขาจับไปเชือดมรณา | สถานการณ์มิเหมือนกัน | ||
| ยามเห็นเคราะห์กรรมคนเขา | อย่าเอาเรื่องราวเคยสรรค์ | ||
| ของตัวเราเองสำคัญ | จักแก้เคราะห์กรรมฉันใด | ||
| 72. ลูกอ้นกับแม่อ้น | |||
| มีอ้นสองตัวแม่ลูก | ผูกพันอยู่ที่พงไผ่ | ||
| หากินกลางดงท่องไป | มุดใต้ดินดอนขุดรู | ||
| สงสารลูกน้อยตาบอด | แม่กอดกระซิบข้างหู | ||
| ตาบอดมิอาจแลดู | เราอยู่ที่มืดมิเป็นไร | ||
| แม่จักช่วยดูแลเจ้า | ค่ำเช้าอย่างงสงสัย | ||
| ตามหลังแม่จักพาไป | หากินหน่อไม้มากมาย | ||
| อ้นน้อยมีแม่ปกป้อง | ลำพองว่าเก่งเหลือหลาย | ||
| มิค่อยพบอันตราย | สุขสบายลืมโง่ลืมตัว | ||
| วันหนึ่งอ้นน้อยคุยโว | อวดโตอวดเก่งชวนหัว | ||
| แม่จ๋าตาฉันเห็นทั่ว | ไม่กลัวหลงแล้วมารดา | ||
| แม่อ้นรู้ลูกโอ้อวด | เจ็บปวดลองตรึกนึกหา | ||
| วิธีสั่งสอนลูกยา | จึงหากำยานวางลง | ||
| ถามลูกแม้เจ้ามองเห็น | นี่เป็นอันใดพิศวง | ||
| วางอยู่ข้างหน้ามองตรง | จงตอบแม่มาโดยพลัน | ||
| อ้นน้อยดมดมคลำคลำ | จดจำมิได้น่าขัน | ||
| บอกแม่ก้อนหินสำคัญ | ยืนยันถูกต้องแน่นอน | ||
| แม่อ้นสมเพชลูกน้อย | ตอบถ้อยหนูอ้นสั่งสอน | ||
| ตาบอดไม่พองามงอน | กำยานว่าก้อนหินไป | ||
| จมูกก็บอดสนิท | อยู่ชิดกำยานรู้ไหม | ||
| กลิ่นฉุนมิทราบกลิ่นใด | สงสัยเจ้าบอดจริงจริง | ||
| อันคนอวดดีอวดเก่ง | มักเบ่งข่มเขาชายหญิง | ||
| มินานเขารู้กลอกกลิ้ง | ที่แท้ชิงอวดโง่ไง | ||
| 73. ลูกโอ๊กกับฟักทอง | |||
| กะทาชายนายสิง | มิเคยอยู่นิ่งสงสัย | ||
| คิดโน่นคิดนี่เรื่อยไป | บางครั้งก็เกินพอดี | ||
| อย่างเช่นมันคิดเรื่องไก่ | ออกไข่ตัวเมียหลากสี | ||
| พวกเป็ดพวกนกก็มี | แบบนี้มิแตกต่างกัน | ||
| ทำไมตูเป็นผู้ชาย | กลับกลายมีไข่หนอสวรรค์ | ||
| สร้างผิดหรือเปล่าสำคัญ | มันคิดแบบนี้แปลกคน | ||
| วันหนึ่งไปเที่ยวในป่า | เมื่อยล้ายามอยู่ไพรสณฑ์ | ||
| มองหาร่มเงาพักตน | เจอต้นไม้โอ๊กพอดี | ||
| เอนตัวนอนใต้ร่มไม้ | ได้เห็นลูกโอ้กหลากสี | ||
| ต้นโอ้กใหญ่โตกลับมี | ลูกไม้ขนาดเล็กนิดเดียว | ||
| ฟักทองเถาเล็กลูกใหญ่ | ทำไมโตนักฟักเขียว | ||
| เทวดาสร้างผิดแน่เชียว | มันถึงได้กลับแผกกัน | ||
| ทันใดลูกโอ้กหล่นลง | ถูกตรงหน้าผากน่าขัน | ||
| หัวโนหลบหลีกไม่ทัน | ฉับพลันคิดใหม่อีกที | ||
| ต้นโอ้กลูกเล็กเหมาะนัก | หล่นปักหน้าผากยากหนี | ||
| แค่ปวดแค่บวมยังมี | หยูกยาทาได้หายไป | ||
| แม้มันโตเท่าฟักทอง | สมองแตกแน่มิสงสัย | ||
| ชีพเราก็คงบรรลัย | มิทันได้สั่งญาติกา | ||
| สิ่งใดที่เรามิรู้ | มิคู่ควรจักสรรหา | ||
| ถ้อยคำวิพากย์จรรจา | ศึกษารู้ก่อนเชี่ยวชาญ | ||
| 74. สามช่างซ่อมกำแพง | |||
| เอกทาพาราภูวง | มีเรื่องยังคงกล่าวขาน | ||
| ถึงช่างผู้ชำนาญการ | หารือจักซ่อมกำแพง | ||
| คราวนั้นมีข่าวการศึก | มันฮึกอวดเก่งกำแหง | ||
| ประกาศสงครามร้อนแรง | หวาดกลัวกันทั่วทั้งบาง | ||
| อมาตย์มนตรีปรึกษา | พารามีสิ่งกีดขวาง | ||
| ค่ายคูกำแพงจัดวาง | หอรบต่างก็พอมี | ||
| ทุกอย่างเรียบร้อยเว้นแต่ | แลรอบกำแพงวิถี | ||
| ชำรุดต้องซ่อมให้ดี | มนตรีปรึกษาเร็วไว | ||
| มนตรีเกษตรแนะนำ | จำต้องมีอิฐมากไฉน | ||
| ปรับซ่อมกำแพงจึงได้ | มั่นคงแข็งแรงแน่นอน | ||
| เดิมเป็นช่างทำอิฐ | จึงคิดว่าเหมาะพ่อสอน | ||
| จำมาบอกกล่าวทุกตอน | ขอให้ที่ประชุมพิจารณ์ | ||
| มนตรีป่าไม้กล่าวอ้าง | ท่อนซุงจับวางขอขาน | ||
| ทำง่ายแข็งแรงมินาน | จักได้กำแพงสมใจ | ||
| เพราะเคยเป็นงานช่างเรือน | แนะนำจึงมิสงสัย | ||
| ซุงแข็งกว่าอิฐบอกให้ | ทุกฝ่ายเห็นคล้อยพาที | ||
| มนตรีอุตสาหกรรม | เอ่ยคำขอค้านทุกวิถี | ||
| อิฐเผาเราก็ไม่มี | ทำอยากอาจไม่ทันการ | ||
| ท่อนซุงจักเอาจากไหน | มีไหมช้างม้าประสาน | ||
| ลากซุงมาให้ใช้งาน | ชักช้ามิทันศึกสงคราม | ||
| เราขอให้ใช้แผ่นหนัง | ซ่อมผังกำแพงอย่าถาม | ||
| เหนียวแน่นเบาบางทุกยาม | ทนทานแน่นอนเชื่อเรา | ||
| ความคิดความอ่านของคน | นึกว่าตนไม่ใช่เขลา | ||
| รู้ดีเก่งกาจมิเบา | ล้วนขึ้นกับประสบการณ์ | ||
| เคยพบเคยทำก่อนมา | นึกว่าดีแล้วจึงขาน | ||
| ความคิดคับแคบมิชาญ | คนควรเปิดกว้างดวงใจ | ||
| รับรู้วิทยาหลากหลาย | มากมายสิ่งดีมีที่ไหน | ||
| ศึกษารอบรู้กว้างไกล | จักได้เป็นปราชญ์แพรวพราว | ||
| 75. หญิงชรากับสาวใช้ | |||
| มีเรื่องเล่าขานคุณยาย | เป็นนายลูกจ้างสองสาว | ||
| ยายเฮี้ยบเขาบอกเรื่องราว | สุดยอดหาใครเทียบทัน | ||
| แกเลี้ยงไก่บอกเวลา | ตื่นมาอีหนูไก่ขัน | ||
| รีบตื่นมาทำงานกัน | ขยันหน่อยซีพวกเธอ | ||
| บางวันทำงานเหน็ดเหนื่อย | หลับเรื่อยลืมตื่นเสมอ | ||
| ไก่ขันยังนอนละเมอ | ต้องเจอน้ำสาดพอดี | ||
| สองสาวลองปรึกษากัน | ไก่ขันรบกวนนวลฉวี | ||
| หลับนอนรบกวนทุกที | แบบนี้เราต้องจัดการ | ||
| สองสาวเชือดไก่ต้มกิน | ไม่ยลไม่ยินไก่ขาน | ||
| ค่อยหลับสุขสันต์สำราญ | เบิกบานความฉลาดปัญญา | ||
| แต่เรื่องกลับตาลปัด | การจัดระเบียบเคหา | ||
| ยายไม่รู้เรื่องนาฬิกา | เวลาต้องไก่บอกยาย | ||
| ไก่ขันยายตื่นนานเนิ่น | บังเอิญเงียบเสียงไก่หาย | ||
| เลยตื่นก่อนเวลามากมาย | ปลุกเรียกสองสาวทำงาน | ||
| บางคืนโดนปลุกสองหน | สองคนยากจักไขขาน | ||
| มิกล้าขัดยายทำการ | หนักยิ่งกว่าเดิมเวรกรรม | ||
| อันคนคิดไม่ซื่อตรง | คงหาอุบายถลำ | ||
| คดโกงเอาเปรียบประจำ | จึงทำนอกรีตนอกรอย | ||
| มินานผลกรรมตามทัน | แปรผันผลสุขถดถอย | ||
| กลับเป็นทุกข์โทษที่คอย | ตามทันซ้ำเติมลำเค็ญ | ||
| 76. หนูกบกับเหยี่ยว | |||
| หนูน้อยหากินใกล้หนอง | ท่องไปไม่นานได้เห็น | ||
| คุณกบคุยกันได้เป็น | เพื่อนเล่นเพื่อนตายชอบใจ | ||
| ทุกวันออกมาหากิน | ยินดีบอกวานขานไข | ||
| กบจับตั๊กแตนยากไซร้ | หนูไล่ตะครุบฝากมัน | ||
| หนูมันอยากกินข้าวเปลือก | กบเลือกทุ่งนาเลือกสรร | ||
| ข้าเห็นรวงข้าวสาระพัน | ไปกันเลือกเก็บกินสบาย | ||
| สองรักผูกพันเช่นนี้ | ยินดีรักกันสองสหาย | ||
| สองเราเมื่อเป็นเพื่อนตาย | ดีร้ายจักดูแลกัน | ||
| เสียดายที่มีอุปสรรค | ข้ามักเดินช้าน่าขัน | ||
| หนูเอ็งเดินวิ่งเร็วพลัน | ข้าตามไม่ทันแน่นอน | ||
| หนูว่าถ้าขามัดไว้ | ล่ามเชือกเอาไว้ไม่ถอน | ||
| ไปไหนได้ด้วยแรมรอน | ตอนสุขสุขด้วยเสมอใจ | ||
| ตกลงผูกขากบหนู | เป็นคู่เพื่อนตายดีไฉน | ||
| เพลินเที่ยวหากินกันไป | ถึงหนองบึงใหญ่ยินดี | ||
| กบโดดลงน้ำดำดิ่ง | หนูหริ่งจมน้ำยากหนี | ||
| มินานจบสิ้นชีวี | มีมีอากาศหายใจ | ||
| นกเหยี่ยวผ่านมาแลเห็น | ดังเช่นหนูนาสงสัย | ||
| โฉบลงจับหนูทันใด | แถมได้กบน้อยอีกตัว | ||
| เหตุเพราะกบเพลินเกินสนุก | มิเห็นทุกข์เพื่อนน่าหัว | ||
| สุดท้ายอันตรายพันพัว | ถึงตัวฉิบหายด้วยกัน | ||
| 77. หนูกับหอยมุก | |||
| อดีตกาลนานปี | มีหนูโง่เง่าหนึ่งนั้น | ||
| นึกอยากเที่ยวไปสำคัญ | โลกนี้คงจักสวยงาม | ||
| อยากชวนเพื่อนไปด้วยกัน | สำคัญพวกเขาคงถาม | ||
| ติดตามคงน่ารำคาญ | เดินทางคงเดียวคงดี | ||
| รุ่งเช้าอากาศแจ่มใส | เดินไปบูรพาวิถี | ||
| นกการ่ำร้องมากมี | อึงมี่ไม่เปลี่ยวเดียวดาย | ||
| มองเห็นจอมปลวกใหญ่โต | โอ้โฮภูเขาใจหาย | ||
| แปลกดีมีอยู่มากมาย | บุญแล้วได้มาพบพาน | ||
| หนูอื่นไม่มีวาสนา | โลกากว้างใหญ่ไพศาล | ||
| เหมาะกับผู้ปรีชาชาญ | แบบข้านี่แหละแน่นอน | ||
| ผ่านไปได้เจอหนองน้ำ | เคยยินคำแม่กล่าวสอน | ||
| แบบนี้ทะเลข้าจร | มาพบคนแรกแปลกใจ | ||
| พวกหนูอื่นคงอิจฉา | หูตากว่ากว้างไฉน | ||
| ชื่อเสียงข้าคงเกริกไกร | เพราะได้รอบรู้นานา | ||
| มินานมาถึงแม่น้ำ | จำได้ทะเลฝันหา | ||
| อยากเห็นทะเลตัวข้า | บุญพาได้พบสมใจ | ||
| มาถึงทะเลริมหาด | ประหลาดมันกว้างจริงไฉน | ||
| อันนี้มหาสมุทรมองไป | ไกลสุดลูกหูลูกตา | ||
| มันเพลินลัดเลาะชายหาด | ทรายสะอาดชวนฝันหรรษา | ||
| ชื่นชมลมเย็นพัดมา | หอยมุกปากอ้าแปลกใจ | ||
| ตรงกาบคงมีอาหาร | บันดาลให้หิวสงสัย | ||
| ลองมุดไปดูทันใด | หอยงับกาบไว้เวรกรรม | ||
| อันพวกงี่เง่าเต่าตุ่น | ลงทุนท่องโลกน่าขำ | ||
| เห็นผิดรู้ผิดประจำ | ยังทำเป็นเก่งอวดดี | ||
| ถึงคราวพบพานอุปสรรค | ก็มักหมดท่ายากหนี | ||
| อวดกล้าอวดเด่นมากมี | ที่แท้ต่ำต้อยรำคาญ | ||
| 78. หมากับเงา | |||
| มีหมาหนุ่มน้อยหนึ่งตัว | เดินทั่วตามตลาดอาจหาญ | ||
| ทำเหมือนมันมาตรวจ การ | เช้าผ่านตลาดสดทุกวัน | ||
| สายหน่อยมันโผล่ที่วัด | พบหมาจรจัดพร้อมสรรพ์ | ||
| คืนค่ำไปบาร์ผับพลัน | อเนกอนันต์อาหารดีดี | ||
| ยามเช้าวันจันทร์ปกติ | ดำริตลาดใหญ่ไม่หนี | ||
| พบเนื้อก้อนใหญ่เข้าที | คาบได้เร็วรี่รีบไป | ||
| หลบหลีกจนออกนอกบ้าน | มินานแม่น้ำลึกไหล | ||
| ขวางทางสะพานท่อนไม้ | พาดให้เดินข้ามแคบเกิน | ||
| ค่อยค่อยไต่ไปดูเท้า | พลาดเข้าตกน้ำนึกเขิน | ||
| คงเปียกหากมัวคิดเพลิน | เดินไม่ระวังตกลง | ||
| แลดูสายน้ำใครหนา | เหมือนหมางี่เง่าพิศวง | ||
| คาบเนื้อก้อนโตงุนงง | แปลกตรงใหญ่กว่าของเรา | ||
| แบบนี้มันมาท้าทาย | หมายจักแย่งเนื้อของเขา | ||
| ปล่อยเนื้อจากปากมิเอา | จักเข้าแย่งเนื้อจากมัน | ||
| เนื้อหลุดลงน้ำจมหาย | อ้ายบ้าก็คงหุนหัน | ||
| ปล่อยเนื้อหลุดปากเช่นกัน | เนื้อสันอย่างดีหายไป | ||
| เดินข้ามถึงฝังหวังแย่่ง | มันแปลงกายวับสงสัย | ||
| ลับหายพร้อมเนื้อก้อนใหญ่ | อดได้กินเนื้อก้อนโต | ||
| อันลาภสักการน้อยนิด | ใกล้ชิดในมือในโถ | ||
| มีค่าอย่าพาลพาโล | โมหะอยากได้ไกลมือ | ||
| หาไม่จักพลอยเสื่อมลาภ | เนื้อติดปากคาบไม่ถือ | ||
| หลุดลอยไปได้เสียชื่อ | เขาเรียกคนโง่ด่าเอา | ||
| 79. หมาจิ้งจอกกับแกะและผู้ตัดสิน | |||
| ยังมีจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ | เกเรหาเรื่องแกะเขา | ||
| บอกว่าเป็นหนี้ไม่เบา | หลายแสนไม่ใช้สักที | ||
| มันตามไปทวงถึงถิ่น | ได้ยินแล้วหนาอย่าหนี | ||
| แกะงงไม่รู้ไม่ชี้ | มิเคยไปยืมเงินใคร | ||
| ฉันกินแต่หญ้าหาง่าย | มากมายมองดูทางไหน | ||
| มิอดมิอยากทำไม | จักเป็นหนี้สินกับเอ็ง | ||
| จิ้งจอกว่าเอ็งปากแข็ง | เป็นหนี้ยังแกล้งข่มเหง | ||
| มาทวงกลับร้องตะเบ็ง | อวดว่าไม่เคยยืมเรา | ||
| แบบนี้ต้องหาบัณฑิต | ช่วยคิดไปพึ่งพวกเขา | ||
| พวกนี้เที่ยงธรรมบรรเทา | รอบรู้กฏหมายคดี | ||
| จิ้งจอกชวนแกะเข้าป่า | ไปหาตลาการวิถี | ||
| หนึ่งนั้นคือเจ้าอินทรีย์ | ยังมีหมาป่าอีกตัว | ||
| จิ้งจอกบรรยายคำฟ้อง | เรียกร้องกล่าวโทษชวนหัว | ||
| แกะเป็นหนี้มันพันพัว | มึนมัวไม่ยอมใช้คืน | ||
| อินทรีย์ปรึกษาหมาป่า | ประกาศอาญายากฝืน | ||
| เป็นหนี้ถึงจนทนกลืน | ใช้เขาจึงถูกจึงควร | ||
| บอกปัดผัดผ่อนไม่ได้ | ไล่เรียงระบอบสอบสวน | ||
| โทษหนักมาตราประมวล | ประหารเร็วพลันอาญา | ||
| พวกมันจัดการฆ่าแกะ | ชำแหละกินกันหรรษา | ||
| อันพวกโง่เขลาปัญญา | ย่อมตกเป็นเหยื่อชนพาล | ||
| แถมยังฉลาดแกมโกง | เชื่อมโยงผิดถูกประสาน | ||
| ยกเป็นข้ออ้างดักดาน | ประกอบบาปกรรมทำมา | ||
| 80. หมาจิ้งจอกกับคนตัดไม้ | |||
| ยังมีจิ้งจอกตัวหนึ่ง | ถึงคราวอับจนนักหนา | ||
| พรานไพรมันไล่กวดมา | สุนัขล่าเนื้อติดตาม | ||
| มันวิ่งหนีสุดชีวิต | เพียงคิดพบใครได้ถาม | ||
| ขอความช่วยเหลือสักยาม | เพียงพ้นอยู่รอดชีวี | ||
| มินานพบคนตัดไม้ | แวะไปช่วยเราบ้างถี | ||
| พรานไพรสุนัขมากมี | กวดตามมานี้แน่นอน | ||
| วอนหาที่หลบภัยบ้าง | บอกทางปลอดภัยได้สอน | ||
| พระคุณครานี้อาทร | วันหน้าทดแทนเมตตา | ||
| ชายคนตัดไม้ชี้บอก | นึกออกในบ้านฉันหนา | ||
| ข้างเตียงหลบดีเพื่อนยา | นอกนั้นข้าจักจัดการ | ||
| สักครูพวกไล่มาถึง | เขาจึงบอกได้ไขขาน | ||
| ไม่เคยพบเห็นมานาน | จิ้งจอกที่ท่านติดตาม | ||
| แอบชี้มือไปในบ้าน | นายพรานมิรู้มิถาม | ||
| ออกเดินผ่านไปในยาม | สักครู่ก็หายลับไป | ||
| จิ้งจอกออกมาจักหลับ | ลาลับมิยอมขานไข | ||
| มิยอมขอบคุณใดใด | เจ้าบ้านสงสัยครามครัน | ||
| จึงถามจิ้งจอกเนรคุณ | ทำบุญแล้วไม่สร้างสรรค์ | ||
| ช่วยแกไม่รู้คุณกัน | วันหน้าอย่าพบกันเลย | ||
| จิ้งจอกขำขันพลันตอบ | ทำชอบพึงทำเปิดเผย | ||
| มิใช่ปากดีแกล้งเอ่ย | จักช่วยให้รอดปลอดภัย | ||
| แต่มือชี้บอกศัตรู | สัญญาณให้รู้ตรงไหน | ||
| ข้าซ่อนหวาดกลัวจับใจ | ทำได้ลงคอหนอคน | ||
| เขาเรียกพวกมือถือสาก | พวกปากถือศีลสับสน | ||
| อย่างนี้ยังมาอวดตน | ทำคุณเอาบาปไม่กลัว | ||
| 81. หมาจิ้งจอกกับจระเข้ | |||
| อตีตากาเล | ยังมีจรเข้หนึ่งตัว | ||
| ชอบอวดเก่งนักไม่กลัว | ศักดาสูงส่งเกินใคร | ||
| คนอื่นมิอยากเป็นเพื่อน | เพราะคุยเลอะเลือนนั่นเอง | ||
| วันหนึ่งมันเจอจิ้งจอก | จึงบอกคุยโขมงโฉงเฉง | ||
| พวกข้าสกุลนักเลง | เขาเกรงกันทั่วตัวจริง | ||
| ผิวหนังเหนียวกัดมิเข้า | เจ้าชู้เก่งเที่ยวเกี้ยวหญิง | ||
| ปู่ชาลวันเคยชิง | สองสาวตะเภาแก้วตะเภาทอง | ||
| ไตรเทพเวทมนต์เชิงเชี่ยว | เทียวไปไตรภพทั้งผอง | ||
| ต้นตระกูลคือเทพเรืองรอง | นามก้องเทพไดใหญ่โต | ||
| จิ้งจอกยินแล้วหัวร่อ | พอแล้วชักมีโมโห | ||
| เทพไดซอรัสฮิปโป | พวกไดโนเสาร์ล่ะซี | ||
| ดูรูปหาหล่อยากนัก | อัปลักษณ์น่าอายหน่ายหนี | ||
| ชอบแช่น้ำเน่าตลอดปี | ทั้งขี้ทั้งเยี่ยวจัญไร | ||
| แหมยังมีหน้ามาอวด | ตะกวดหล่อกว่าไหนไหน | ||
| ห่างห่างฉันหน่อยรีบไป | คลื่นใส้มันเหม็นขี้ฟัน | ||
| อันคนขี้โม้โอ้อวด | เขาสวดว่ามิสร้างสรรค์ | ||
| คุณค่ามิมีสักอัน | ต่ำชั้นด้อยค่าน่าอาย | ||
| 82. หมาจิ้งจอกกับนกกระสา | |||
| เขาว่าพวกหมาจิ้งจอก | กลิ้งกลอกเจ้าเล่ห์เหลือหลาย | ||
| มีเรื่องร่ำลือมากมาย | จนกลายมาเป็นตำนาน | ||
| นี่ก็เรื่องของจิ้งจอก | เขาบอกเล่าไว้ไขขาน | ||
| อีสปเชี่ยวเชิงนิทาน | เคยอ่านเคยรู้เรื่องราว | ||
| เจ้าหนุ่มจิ้งจอกในดง | หลงเคี้ยวกินปลาหน้าหนาว | ||
| ก้างปลาติดคอชิ้นยาว | ยากคราวสำรอกออกมา | ||
| มันติดมิยอมหลุดออก | ไปบอกเพื่อนเพื่อนเสาะหา | ||
| ให้ช่วยจัดการก้างปลา | ต่างหมดปัญญาช่วยมัน | ||
| จนคออักเสบปวดร้าว | เคยห้าวเหี้ยมหาญน่าขัน | ||
| เจ็บป่วยครวญครางทุกวัน | สำคัญนกฮูกตาโต | ||
| ได้ยินเสียงครางสงสาร | ไปวานหมอซิพิโถ | ||
| ชื่อนกกระสาพาโล | เอ็งโง่ทำไมมิไป | ||
| จิ้งจอกฟังคำจำจด | ทนอดเจ็บปวดไฉน | ||
| คลินิกกระสามิไกล | มันได้พบหมอมินาน | ||
| หมอนกกระสาตรวจสอบ | ระบอบระเบียนไขขาน | ||
| ให้อ้าปากดูรู้การ | ชำนาญดึงก้างออกมา | ||
| ปากยาวประโยชน์ดีมาก | ลำบากแค่ลองแลหา | ||
| เห็นก้างประจักษ์แก่ตา | มิช้าดึงออกได้พลัน | ||
| เจียดยาแก้ปวดให้ด้วย | ค่าช่วยรักษาพร้อมสรรพ์ | ||
| คิดเพียงสองร้อยช่วยกัน | สำคัญจิ้งจอกเปลี่ยนใจ | ||
| มันบอกสองร้อยน้อยนิด | คิดเทียบคุณข้าอสงไขย | ||
| ยามเจ้ายื่นปากเข้าไป | ข้ายอมอดให้เมตตา | ||
| ไม่กินเจ้าเป็นจานเด็ด | เหมือนเป็ดเหมือนไก่นั่นหนา | ||
| บุญคุณที่ไว้ชีวา | มากกว่าสองร้อยแน่นอน | ||
| ยังจะมาถามให้จ่าย | อยากตายหรือไรใครสอน | ||
| เพราะข้าเมตตาอาวรณ์ | หาไม่ม้วยมรณ์แน่จริง | ||
| อันคนนิสัยพวกพาล | สันดานรังแกชายหญิง | ||
| เอาเปรียบข่มเหงยากติง | จักแก้จักสอนยากเย็น | ||
| หารู้คุณใครโดยง่าย | เสียดายที่รู้ที่เห็น | ||
| กลับตัวยากยิ่งจักเป็น | ดังเช่นจิ้งจอกน่าอาย | ||
| 83. หมาจิ้งจอกกับแพะ | |||
| เรื่องราวจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ | สนเท่ห์ใจนักเหลือหลาย | ||
| เขาให้สวมบทผู้ร้าย | มากมายตำนานดำเนิน | ||
| วันหนึ่งวิ่งไล่จับสัตว์ | ลัดเลาะดักเลียบเขาเขิน | ||
| กะรอกกะแตมัวเพลิน | บังเอิญจับได้ยินดี | ||
| อิ่มท้องภูมิใจตนฉลาด | สามารถจับสัตว์ศักดิ์ศรี | ||
| เพราะด้วยปัญญามากมี | ยากหนีพ้นมือแห่งเรา | ||
| กระหยิ่มยิ้มย่องพองขน | วิ่งวนแวะเวียนเนินเขา | ||
| มินานตกบ่องี่เง่า | ที่แท้ยังเยาว์ปัญญา | ||
| ขอบบ่อก็สูงเกินนัก | ยากจักปีนพ้นเสาะหา | ||
| วิธีหลุดพ้นนานา | หมดท่าจิ้งจอกถอดใจ | ||
| จำเกาะข้างบ่อนิ่งนิ่ง | ประวิงกำลังสงสัย | ||
| คงมีทางรอดปลอดภัย | ไม่นานแพะโง่โผล่มา | ||
| เห็นบ่อหิวน้ำเหลือหลาย | มันหมายดื่มกินแลหา | ||
| แลเห็นจิ้งจอกจมชลา | สงกาสอบถามเรื่องราว | ||
| น้ำลึกหรือตื้นตรงกลาง | บอกบ้างใยหน้าซีดขาว | ||
| จิ้งจอกเจ้าเล่ห์แพรวพราว | เลยลวงแพะโง่จงดู | ||
| รสน้ำฉ่ำเย็นสดชื่น | ข้ายืนเฝ้านานเหิงสู | ||
| หวานหอมหากแกอยากรู้ | รออยู่กระโดดลงมา | ||
| เจ้าแพะโง่เง่ากระหาย | ลืมตายยินดีนักหนา | ||
| กระโดดลงบ่อมิช้า | เสียท่าจิ้งจอกมันไป | ||
| จิ้งจอกกระโดดขี่หลัง | ขึ้นฝั่งรวดเร็วไฉน | ||
| แพะโง่ประสบเภทภัย | เพราะไร้สติไต่ตรอง | ||
| ยามพบสบกิจน้อยใหญ่ | ควรใคร่ก่อนตอบสนอง | ||
| รอบคอบดีตามครรลอง | หาไม่จักต้องวุ่นวาย | ||
| 84. หมาจิ้งจอกกับเม่น | |||
| หมาจิ้งจอกหิวน้ำเห็นธาร | ลนลานดีใจเหลือหลาย | ||
| มิดูน้ำไหลมากมาย | ลืมตายกระโจนลงไป | ||
| ดื่มกินอิ่มแล้วผวา | น้ำมันพัดพาแรงไฉน | ||
| ติดอยู่ซอกหินดิ้นใหญ่ | ยังไม่หลุดรอดออกมา | ||
| ต้องรอน้ำลดอีกนาน | บันดาลเจ็บปวดนักหนา | ||
| แง่หินขูดขีดกายา | เลือดซึมทั่วน่าเจ็บใจ | ||
| ฝูงเหลือบซ้ำเติมดูดเลือด | นึกเดือดยากดิ้นไฉน | ||
| จำปล่อยพวกมันดูดไป | ทนไว้นิ่งอยู่คอยรอ | ||
| เจ้าเม่นผ่านมาท่าน้ำ | นึกขำแลเห็นโอหนอ | ||
| จิ้งจอกทุกข์ทนมากพอ | อยากขอช่วยไล่เหลือบมัน | ||
| จิ้งจอกขอบคุณไม่ต้อง | หากลองคิดดูพร้อมสรรพ์ | ||
| ดูดเลือดอิ่มถ้วนหน้ากัน | พลันเกาะนิ่งอยู่นั่นแล | ||
| หากไล่มันไปแล้วไซร้ | ฝูงใหม่มาตามกระแส | ||
| ดูดเลือดอีกครั้งคงแด | ตายแน่น้องเอ๋ยปล่อยวาง | ||
| อันความทุกข์ยากใดใด | ควรใคร่ตริตรองสะสาง | ||
| อาจต้องรับทุกข์น้อยพลาง | ละข้างทุกข์หนักปล่อยไป | ||
| ความฉลาดผ่อนหนักเป็นเบา | เป็นเชาวน์ควรมีดีไฉน | ||
| จักช่วยผ่านพ้นผองภัย | สอนใจดีหลากมากมาย | ||
| 85. หมาจิ้งจอกกับราชสีห์ | |||
| ยังมีสุนัขจิ้งจอก | กลอกกลิ้งเจ้าเล่ห์เหลือหลาย | ||
| ฟังว่ามันอยากมีนาย | หมายว่าเป็นเจ้าสิงโต | ||
| มันเข้าไปหาราชสีห์ | พาทีอย่าเพิ่งโมโห | ||
| ข้าขอรับใช้คงโก้ | ใช่พาลพาโลจริงใจ | ||
| ท่านเดินป่าเขาจักช่วย | เดินด้วยมีกิจไหนไหน | ||
| ยินดีอาสารับใช้ | แล่นไล่ล่าสัตว์ยินดี | ||
| ตกลงสิงโตรับไว้ | คนใช้จิ้งจอกสามสี | ||
| ถึงวันผ่านเข้าพงพี | มันวิ่งเร็วรี่ติดตาม | ||
| สักครู่ได้กลิ่นสาบเนื้อ | ไม่เบื่อมิเคยเข็ดขาม | ||
| พุ่มไม้ข้างหน้าคุกคาม | ยามเห่าเนื้อวิ่งออกมา | ||
| ราชสีห์จับได้อิ่มท้อง | มองดูขอบใจเจ้าหนา | ||
| จมูกดีช่วยตามไล่ล่า | กวางป่ายากรอดเงื้อมมือ | ||
| จิ้งจอกภูมิใจนายชม | นิยมคำยอนับถือ | ||
| คราวหลังข้าขอไว้ชื่อ | ให้ลือไล่จับเนื้อเอง | ||
| วันหนึ่งได้พบกวางใหญ่ | จิ้งจอกออกไล่ข่มเหง | ||
| กระโดดขี่หลังไม่เกรง | มันเร่งจักกัดกวางไพร | ||
| กวางพาวิ่งหนีสุดฤทธิ์ | มาติดหน้าผาสงสัย | ||
| วิ่งอ้อมผ่านหน้าพรานใหญ่ | จึงได้ถูกปืนนายพราน | ||
| ล้มตายทั้งกวางทั้งหมา | เขาว่าเรื่องราวกล่าวขาน | ||
| ทะนงตัวเกินไปไม่นาน | จักพานประสบพบภัย | ||
| วางตัวพอดีมีสมถะ | รู้จักจังหวะแบบไหน | ||
| ควรทำควรละกิจใด | รู้ไว้เป็นมงคลนา | ||
| 86. หมาจิ้งจอกกับหน้ากาก | |||
| นิทานจิ้งจอกกลอกกลิ้ง | มากจริงจนนึกกังขา | ||
| มันเลวเขาจึงนินทา | มิมีดีบ้างหรือไร | ||
| เรื่องนี้เล่าว่ามันฉลาด | สามารถเชี่ยวชาญขานไข | ||
| คราวหนึ่งมันแอบเข้าไป | หากินที่บ้านดารา | ||
| เคยได้ขนมนมเนย | เลยรุกอีกทีลองหา | ||
| ของกินคงมีปูปลา | เจ้าของไม่อยู่สดวกดี | ||
| ได้ของกินอิ่มเดินดู | อยากรู้ทางหลบหลีกหนี | ||
| ห้องหับเขาจัดมากมี | มาถึงที่ห้องแต่งตัว | ||
| แลเห็นหน้าคนงามสง่า | แปลกตามีแต่ส่วนหัว | ||
| มันจ้องมองดูน่ากลัว | ตกใจกระโจนออกมา | ||
| ลองนึกอีกทีสงสัย | ทำไมเงียบเสียงเจียวหนา | ||
| ถ้าคนคงร้องออกมา | บ่นด่าไล่กวดไล่ตี | ||
| เลยย่องกลับไปดูใหม่ | ได้รู้หน้ากากหลากสี | ||
| ข้างในกลวงกลวงแปลกดี | ไม่มีอะไรน่ากลัว | ||
| อันภาพที่ตามองเห็น | บางทีเป็นเรื่องชวนหัว | ||
| ดูงามสง่าถ้วนทั่ว | แท้จริงแค่ภาพลวงตา | ||
| บางคนท่วงทีดังปราชญ์ | คงฉลาดคนอยากคบหา | ||
| ตัวจริงกลับด้อยปัญญา | มันน่าหัวร่อมากมาย | ||
| 87. หมาจิ้งจอกหมาป่าและม้า | |||
| โบราณเขาว่าจิ้งจอก | กลับกลอกเจ้าเล่ห์เหลือหลาย | ||
| ตัวเล็กกลโกงมากมาย | คุณยายท่านเล่านิทาน | ||
| ลูกหมาจิ้งจอกตัวหนึ่ง | ถึงเล็กแต่มันอาจหาญ | ||
| กล้าพูดกล้าทำชำนาญ | ฉลาดทันการทันกล | ||
| มีเพื่อนเป็นลูกหมาป่า | ปัญญาค่อนข้างสับสน | ||
| คิดช้าไม่ค่อยทันคน | อวดตนว่าเป็นผู้ดี | ||
| วันหนึ่งจิ้งจอกเดินเล่น | เห็นม้าชาวบ้านวิ่งหนี | ||
| ผ่านมาใกล้มันรอรี | ท่วงทีสง่าเหลือเกิน | ||
| มันกลับเจอเพื่อนหมาป่า | บอกข้าเดินเล่นตรงเนิน | ||
| พบตัวแปลกตามันเดิน | เล็มหญ้ากินเพลินข้าดู | ||
| รูปหล่อคล้ายข้าแต่ตัวใหญ่ | คืออะไรข้าอายอดสู | ||
| นึกมิออกยากบอกให้รู้ | มันอยู่ตรงโน้นน่ะนาย | ||
| หมาป่ายืดอกไม่ยาก | ลำบากข้าไปเดี๋ยวหาย | ||
| ข้ารู้ปัญญามากมาย | เพื่อนชายมาไปดูกัน | ||
| สักครู่ก็มาเห็นม้า | จิ้งจอกวางท่าขบขัน | ||
| ร้องถามตัวใหญ่สำคัญ | เอ็งมันตัวอะไรบอกที | ||
| ม้ามองลูกหมาทั้งคู่ | ย่อมรู้ไม่ประสาประสี | ||
| แกล้งบอกที่เกือกข้ามี | ชื่อที่ช่างสลักชัดเจน | ||
| จิ้จอกมองหน้าเพื่อนรัก | รู้จักฉันใดไม่เห็น | ||
| หนังสืออ่านได้ยากเย็น | เป็นคนไม่ได้ร่ำเรียน | ||
| หมาป่าภูมิใจไว้ข้า | ผ่านมาปอหกขีดเขียน | ||
| อ่านได้ไม่ยากพากเพียร | แกเซียนสอบตกประจำ | ||
| หมาป่าเดินดูใกล้ใกล้ | จักอ่านให้ชัดชักขำ | ||
| เลยโดนม้าถีบเคราะห์กรรม | เพราะทำเป็นเก่งวิชชา | ||
| ความรู้ร่ำเรียนทุกคน | แต่กลการใช้ให้หา | ||
| ฉลาดคิดฉลาดกลปัญญา | พึ่งพาเชาวน์ชาญเฉพาะตน | ||
| คนโง่ก็เรียนรู้ได้ | ยามใช้ยุ่งยากสับสน | ||
| ใช้ผิดยุ่งยากวนวน | เล่ห์กลฝึกไว้เชิงชาย | ||
| 88. หมาจิ้งจอกหางด้วน | |||
| มีหมาจิ้งจอกตัวหนึ่ง | ถึงคราวเคราะห์หามยามร้าย | ||
| เคยเที่ยวลักไก่มากมาย | ผู้คนเบื่อหน่ายระวัง | ||
| เขาวางกับดักเอาไว้ | มีไก่ชาวบ้านจับขัง | ||
| ในเล้ารอบข้างยายยัง | กับตั้งเรียงรายหลายอัน | ||
| ที่สุดก็พลาดจนได้ | กลไกกับดักผลักผัน | ||
| งับหางจิ้งจอกขาดพลัน | มันดิ้นหลุดรอดออกไป | ||
| แผลหายหลายวันเจ็บนัก | หางเคยน่ารักพิสมัย | ||
| กลายเป็นหางกุดเสียใจ | ไฉนจึงช่างมาเป็น | ||
| พอดีนึกออกอุบาย | สุนัขทั้งหลายมาเห็น | ||
| หางด้วนน่าอายลำเค็ญ | เว้นแต่หางด้วนทุกตน | ||
| จำต้องเรียกประชุมใหญ่ | ฟังไว้โปรดอย่าสับสน | ||
| ข้ามีเรื่องราวชอบกล | ช่วยให้หลุดพ้นทุกข์ใจ | ||
| หาวยาวพ่วงพีดีดอก | แต่พอตัดออกดีไฉน | ||
| คล่องตัวเดินเหินว่องไว | เสีอไล่ก็ยากจักทัน | ||
| เพราะรักเอ็นดูพวกเรา | สูเจ้ามาตัดพร้อมสรรพ์ | ||
| หางกุดคุณค่าสาระพัน | ฉันแจ้งประจักษ์ชัดเจน | ||
| เซ็งแซ่หลายตัวสนับสนุน | ขอบคุณหัวหน้าข้าเห็น | ||
| อยากตัดข้าอยากจักเป็น | เช่นท่านหางกุดคงงาม | ||
| หมาใหญ่ตัวหนึ่งได้ยิน | ผินหน้าสงสัยไถ่ถาม | ||
| เห็นชอบวิ่งเร็วทุกยาม | เชื่อตามที่ท่านบอกมา | ||
| แต่ที่เคยทราบก่อนนี้ | ตอนที่ยืนเดินยากหนา | ||
| ทำให้พวกเราเดินช้า | แถมยังขาเป๋สิ้นดี | ||
| ไม่จริงจักเดินให้ดู | เสียรู้เสียศักดิ์เสียศรี | ||
| เขาเห็นหางด้วนทันที | หมาใหญ่จึงชี้เรื่องราว | ||
| ที่แท้เอ็งโดนตัดหาง | มาอ้างดำว่าเป็นขาว | ||
| หมาหมาส่งเสียงเกรียวกราว | เป็นเรื่องฉาวโฉ่น่าอาย | ||
| อันคนปกติทำชั่ว | กลัวคนอื่นทราบเสียหาย | ||
| อ้างชั่วเป็นดีกลับกลาย | เรื่องร้ายว่างามหลอกลวง | ||
| หากคนเขารู้เท่าทัน | อาจเสียเพื่อนรักเพื่อนหวง | ||
| ยามเขารู้กันทั้งปวง | ทักท้วงได้ขายหน้าตา | ||
| 89. หมาดุ | |||
| ชาวบ้านเลี้ยงสัตว์ ตัวหนึ่ง | ดื้อดึงดุร้ายเป็นหมา | ||
| ชอบแอบกัดคนนานา | เจ้าขอระอาเหลือเกิน | ||
| จึงหากระพรวนผูกคอ | ดังเสียงเกราะลอเพราะพลิน | ||
| ไว้บอกเวลามันเดิน | บังเอิญให้คนได้ยิน | ||
| จักได้เตรียมตัวต่อสู้ | ย่อมรู้วิธีตัดสิน | ||
| มีไม้สักท่อนก้อนดิน | ปาบินใส่หัวมันไป | ||
| เจ้าหมายินดีเหลือหลาก | หายากเครื่องประดับสดใส | ||
| สุดยอดงามสง่าวิไล | เที่ยวได้อวดเขาชื่นชม | ||
| คุณหมาสาวสาวเชื่อสนิท | อยากชิดพาทีดีสม | ||
| พี่ท่านสง่างามนิยม | พรหมท่านส่งพี่ลงมา | ||
| สุนัขหนุ่มหนุ่มกลุ้มจิต | เห็นสาวใกล้ชิดอิจฉา | ||
| ทำไมนายของพวกข้า | ไม่มาให้ผูกสักอัน | ||
| ความทราบถึงหมาผู้ใหญ่ | รู้นัยเรื่องที่หมาฝัน | ||
| จึงบอกกล่าวเรื่องสำคัญ | ต่างกันกับเธอรู้มา | ||
| เขาผูกระพรวนที่คอ | เทียวจ้อยินดีนักหนา | ||
| ทำไมลองใช้ปัญญา | เพราะหมาตัวนั้นดุเกิน | ||
| เขาติดสัญญาณเตือนจิต | เพียงคิดข้ายังนึกเขิน | ||
| ยามมันจักวิ่งจักเดิน | บังเอิญกระพรวนดังไกล | ||
| ผู้คนเขาจักรู้ตัว | มิกลัวเตรียมการไหนไหน | ||
| ก้อนดินอิฐหินเตรียมไว้ | หมาไล่ต้องโดนเจ็บตัว | ||
| อันคนประพฤติไม่ดี | เขามีเครื่องหมายน่าหัว | ||
| ตั้งชื่อนักเลงน่ากลัว | ยังมัวโอ้อวดทำไม | ||
| 90. หมาป่ากับแกะโง่ | |||
| กาละครั้งหนึ่งนานแล้ว | ยายแก้วเล่านิทานขานไข | ||
| อีสปหลายเรื่องชอบใจ | จำไว้หมาป่าแสนกล | ||
| นับแต่เจ้าของฝูงแกะ | หมั่นแวะมาเฝ้าทุกหน | ||
| จับแกะยากเย็นกลัวคน | ลำบากลำบนจริงจริง | ||
| มีหมาเลี้ยงแกะมาช่วย | สุดซวยเหลือเกินน้องหญิง | ||
| หมาป่าคุยกันติติง | บ้างนิ่งนึกหาอุบาย | ||
| จ่าฝูงนึกออกบอกได้ | จักให้เป็นทูตโฉมฉาย | ||
| เธอสาวเธอสวยแพรวพราย | พูดจาน่าเชื่อศรัทธา | ||
| สุนัขสาวสวยรับคำ | จดจำอุบายไปหา | ||
| พบพานฝูงแกะเจรจา | ตัวข้าเป็นทูตไมตรี | ||
| พวกหมาในป่าส่งสาร | ถึงท่านแกะศักดิ์ทรงศรี | ||
| เมื่อก่อนพวกเราไม่ดี | ราวีพวกท่านระราน | ||
| ไมตรีสองฝ่ายห่างเหิน | ยากเกินที่จักประสาน | ||
| พวกเราสำนึกบาปพาล | หวังท่านโปรดได้อภัย | ||
| สองฝ่ายเป็นมิตรชิดเรือน | เป็นเหมือนญาติกันขานไข | ||
| สะดวกจักมาจักไป | มิต้องกลัวภัยระราน | ||
| มิต้องให้หมามันคุม | น่ากลุ้มมันเห่ามันหาญ | ||
| ขู่กัดท่านแกะรำคาญ | ควรไล่จากบ้านพวกเรา | ||
| อยากเดินเที่ยวดงบ้านข้า | มีหมาพวกฉันไม่เหงา | ||
| สนุกเที่ยวชมไพรไม่เบา | เชิญท่านเข้าป่าตามสบาย | ||
| แกะเขลาหลงเชื่อคำหวาน | เลยพาลพวกหมาไม่หาย | ||
| ต้อนหน้าต้อนหลังวุ่นวาย | หลายตัวหลบลี้หลีกไป | ||
| พบพวกหมาป่าพาเที่ยว | สนุกเชียวมินึกสงสัย | ||
| ตกเย็นมาส่งเข้าใจ | เชื่อได้เขามีไมตรี | ||
| ฝูงแกะหลงชื่อมากเข้า | หูเบาชวนกันแอบหนี | ||
| หลายตัวหลงป่าพงพี | มีบ้างหมาป่าจับไป | ||
| อันคนขาดเขลาปัญญา | ถูกล่าถูกหลอกมิสงสัย | ||
| เชื่อง่ายเชื่อเร็วเชื่อใจ | ประสบพบภัยง่ายดาย | ||
| 91. หมาป่ากับลูกแกะ | |||
| ส่ำสัตว์ในป่าใหญ่ | อาศัยลำธารกระหาย | ||
| เร่าร้อนลอยธารคลาคลาย | ดื่มกินน้ำเย็นสบายดี | ||
| ลูกแกะลอยเล่นทวนน้ำ | สำราญลืมภัยลืมหนี | ||
| เหนือน้ำหมาป่าคอยที | ตะโกนด่าแกะบ้าจริง | ||
| ชาติชั่วลุยน้ำลุยโคลน | กระโจนเล่นยังกับหญิง | ||
| น้ำขุ่นเมือไรจักนิ่ง | กำลังกระหายอยู่เลย | ||
| แกะน้อยร้องตอบนายท่าน | วานดูมั่งอย่าทำเฉย | ||
| ต้นน้ำที่ท่านนั่งเคย | ไหลมาที่ข้านี่นา | ||
| แล้วมันจักขุ่นอย่างไร | หมาป่าว่าจริงของแก | ||
| ปีกลายข้ายังจำได้ | ใช่เอ็งลอยกวนกระแส | ||
| น้ำขุ่นข้าหิวย่ำแย่ | ดื่มน้ำไม่ได้เพราะเธอ | ||
| แกะน้อยหัวร่องอหงาย | ปีกลายที่อ้างน่ะเหรอ | ||
| ข้ายังมิเกิดนะเออ | จะทำน้ำขุ่นอย่างไร | ||
| หมาป่าบอกอย่าพูดมาก | ถ้าหากเอ็งยังสงสัย | ||
| ชาติก่อนจริงแท้ประไร | เอ็งกวนน้ำขุ่นแน่นอน | ||
| ว่าแล้วจับแกะกัดกิน | ดับดิ้นในอุ้งมือมาร | ||
| วิสัยพาโลมีเหตุ | หาเลศทำชั่วบอกขาน | ||
| มากมายข้ออ้างทำการ | สันดานแก้ยากจริงมัน | ||
| 92. หมาไล่เนื้ออายุมาก | |||
| เจ้าดำเป็นหมาล่าเนื้อ | เมื่อหนุ่มกำยำล่ำสัน | ||
| นายพรานให้ความสำคัญ | เห็นมันเป็นหมาเทวดา | ||
| วันไหนจักไปไล่เนื้อ | ดีเหลือเจ้าดำเรียกหา | ||
| ดำเอ๋ยลูกพ่อตามมา | เดินป่าล่าเนื้อด้วยกัน | ||
| ทุกคราวมิเคยผิดหวัง | พลังเจ้าดำดังฝัน | ||
| ไล่เนื้อด้วยดีตามทัน | เสร็จมันทุกทีร่ำไป | ||
| นายพรานรักมากดังลูก | พันผูกมิเคยสงสัย | ||
| ผ่านมาล่วงเลยแก่วัย | เจ้าดำไม่หนุ่มดังเดิม | ||
| หูตาฝ้าฟางไม่ชัด | ติดขัดกำลังไม่เสริม | ||
| เขี้ยวก็โยกคลอนยากเติม | มันเริ่มแก่เฒ่าตามกาล | ||
| วันหนึ่งเดินป่าล่าหมู | นายชี้ให้ดูไขขาน | ||
| ลูกพ่อไล่กัดอย่านาน | นายพรานสั่งให้ติดตาม | ||
| เจ้าดำไล่ทันไม่ช้า | หมูป่าหันสู้น่าขาม | ||
| สู้ตายขบกัดเต็มกราม | ถึงหามเจ้าหมีเจ็บใจ | ||
| นายพรานมาถึงมิช้า | ร้องด่าเจ้าหมีเหตุไหน | ||
| ปล่อยหมูหลุดออกหนีไป | เงื้อไม้จักฟาดให้ตาย | ||
| เจ้าดำช้ำใจยิ่งนัก | ยากจักให้รู้ความหมาย | ||
| บัดนี้ตัวมันกลับกลาย | แก่เฒ่าวุ่นวายในใจ | ||
| ถึงตีจนตายก็ยาก | ลำบากหมดแรงสงสัย | ||
| ความดีที่เคยทำไว้ | ทำไมหมดค่าหนอนาย | ||
| อันคนเป็นผู้นำเขา | พึงเอาใจใส่มุ่งหมาย | ||
| ยามดีใช้งานวุ่นวาย | ยามร้ายอาฆาตตัดรอน | ||
| ความดีมีคุณค่ามาก | หากรู้จักใช้ได้สอน | ||
| ให้เขาคำนึงบทตอน | เป็นพรส่งเสริมมากมาย | ||
| 93. หมาอยู่ในรางหญ้า | |||
| เจ้าด่างหมาหนุ่มพ่วงพี | หน้าตาดูดีเหลือหลาย | ||
| นิสัยค่อนข้างใจร้าย | มักง่ายคนเขานินทา | ||
| วันหนึ่งมันไปคอกงัว | เดินทั่วแวะเวียนแลหา | ||
| อาจได้ของกินนานา | รางหญ้ามันมีสิ่งใด | ||
| แปลกดีมีหญ้านุ่มนัก | จักลองนอนดูดีไหม | ||
| มิช้าล้มนอนเร็วไว | หลับใหลสบายตัวสบายกาย | ||
| เจ้าวัวเดินมาที่คอก | กลอกตาแลดูที่หมาย | ||
| รางหญ้าจักกินให้สบาย | วุ่นวายหมาหลับในราง | ||
| จึงปลุกเจ้าหมารีบตื่น | ข้ายืนรอนานอย่าขวาง | ||
| ลุกแล้วออกไปเจ้าด่าง | แกช่างไม่รู้ที่นอน | ||
| เจ้าด่างไล่งับไม่ยอม | มันพร้อมต่อสู้เห่าหอน | ||
| วัวแสนรำคาญกล่าววอน | สั่งสอนไอ้ด่างหน้าลาย | ||
| เอ็งมันลูกหมาหวงก้าง | กีดขวางตัวข้าเสียหาย | ||
| เอ็งไม่กินหญ้าวุ่นวาย | ทำคล้ายหวงแหนนักแล | ||
| เหมือนคนที่เห็นแก่ตัว | มัวหวงทำไม่แยแส | ||
| จนเสียประโยชน์มากแท้ | แน่นอนสมควรด่าตี | ||
| 94. หมูป่ากับลาโง่ | |||
| ลาหนุ่มจอมซุกซน | เห็นผู้คนมิหลีกหนี | ||
| ทำเก่งมันอยากอวดดี | เป็นผู้กล้ามิกลัวใคร | ||
| อยู่ป่าก็คึกคะนอง | ชอบลองเล่นเป็นวิสัย | ||
| ลืมตัวลืมกลัวเภทภัย | พบสัตว์ร้ายมิเกรงกลัว | ||
| วันหนึ่งมันพบหมู่ป่า | มันทำหน้าอยากเล่นหัว | ||
| เข้าใกล้ทักทายคุยมั่ว | ไฮ้นี่ตัวสบายดี | ||
| หมูป่ายินยังงุนงง | มันหลงลืมหรือไรนี่ | ||
| เพื่อนลาเรามิเคยมี | จึงหลบลี้เลี่ยงเลยไป | ||
| ลาโง่มิยอมปละปล่อย | คอยดักหน้าจักไปไหน | ||
| เพื่อนหมูรีบร้อนนักใย | คุยกันก่อนนะเพื่อนยา | ||
| วันวานเพื่อนได้ไปเที่ยว | ในไพรเขียวถิ่นใดหนา | ||
| สนุกไหมลองบอกมา | ข้าอยากรู้หมูบอกที | ||
| หมูป่ามันนึกรำคาญ | ไม่ขานเดินหลบหลีกหนี | ||
| ลาโง่มันมิรอรี | ตามเซ้าซี้น่ารำคาญ | ||
| ร้องบอกตูไม่มีเพื่อน | แชเชือนทำอวดอาจหาญ | ||
| พูดจาทำวาทะการ | ไร้สารสาระไม่มี | ||
| ลาโง่ยังมิยอมถอย | คอยตามต่อมิหลีกหนี | ||
| หมู่ป่าวิ่งใส่เร็วรี่ | จักขบกัดให้วางวาย | ||
| ฉุกใจหมูคงได้คิด | ปลิดชีพลาโมโหหาย | ||
| สาระเลยไร้ลวดลาย | ไร้คุณค่ามิควรการ | ||
| อดกลั้นหลบหลีกรีบหนี | ยังดีกว่าเสาะสืบสาน | ||
| คบคนผู้เป็นพวกพาล | เสียเวลาเสียการอย่าตาม | ||
| 95. หมูป่ากับหมาจิ้งจอก | |||
| หมูป่ากำยำล่ำสัน | เขี้ยวมันยาวโง้งน่าขาม | ||
| มันชอบลับเขี้ยวคมกราม | สัตว์ป่าเห็นแล้วเกรงกลัว | ||
| วันหนึ่งมันแทงเปลือกไม้ | หวังได้ลับเขี้ยวส่วนหัว | ||
| ทำเป็นประจำฝึกตัว | มิได้ประมาทขลาดใคร | ||
| หมาป่าผ่านมามองเห็น | ลองเล่นพี่หมูจริงไหม | ||
| เห็นทำทุกวันแปลกใจ | ใยเสียเวลาลับคม | ||
| ในป่าแห่งนี้ใครเล่า | เขาจักเทียบพี่เหมาะสม | ||
| ว่องไวไปมาปานลม | กล้าแกร่งเทียมท่านมิมี | ||
| พรานไพรก็มิเคยผ่าน | ใครจักหาญเทียบรัศมี | ||
| สบายใจได้เลยคุณพี่ | มิต้องลับเขี้ยวเสียเวลา | ||
| แบบฉันสบายมากลองดู | หมูร้องอู๊ดอู๊ดอ้ายหมา | ||
| แบบเอ็งคนประมาทนี่นา | ระวังจักพลาดเสียที | ||
| หมูอย่างเราใช่เขลาขลาด | มิประมาทลับเขี้ยวทุกวิถี | ||
| ยามเกิดเภทภัยราวี | พร้อมเข้าต่อตีทุกเวลา | ||
| อปมาโทอมตังปะทัง | พึงยังไม่ประมาทนั่นหนา | ||
| ให้เกิดมีพร้อมถ้วนหน้า | เพราะเป็นไม่ตายมรรคา | ||
| 96. ห่านออกไข่เป็นทอง | |||
| ชาวบ้านเลี้ยงห่านไว้หนึ่งคู่ | ดูแลด้วยดีเสมอมา | ||
| วันหนึ่งห่านตกไข่มา | แปลกตาเป็นทองเนื้อดี | ||
| ลองนำไปขายร้านค้า | เขาให้เงินมาตามวิถี | ||
| ราคาทองคำอย่างนี้ | คงเป็นเศรษฐีมิยากเย็น | ||
| ขายไข่ทองคำมานาน | เบิกบานร่ำรวยได้เห็น | ||
| เมื่อก่อนชาวนาลำเค็ญ | มาเป็นพ่อเลี้ยงหน้าบาน | ||
| วันหนึ่งปรีกษายายเฒ่า | สองเราหารือไขขาน | ||
| หากผ่าเอาทองท้องห่าน | คงได้ไข่ทองมากมาย | ||
| มิต้องรอทีละฟอง | นวลน้องว่าไงโฉมฉาย | ||
| ยินดีเห็นด้วยคุณยาย | ต่างฝ่ายก็โลภพอกัน | ||
| จับห่านมาเชือดทั้งคู่ | แหวะดูหาไข่น่าขัน | ||
| มีแต่ตับไตใส้มัน | แถมขี้ห่านนั้นเหม็นจริง | ||
| ไม่มีไข่ทองให้ขาย | วุ่นวายโลภมากชายหญิง | ||
| มักชวดจากลาภขอติง | ควรรู้พอเพียงยลยิน | ||
| 97. โหรคนหนึ่ง | |||
| คราหนึ่งเล่าเรื่องโหรา | ปรีชาเชิงเชี่ยวชาญศิลป์ | ||
| ศาสตร์เรื่องดางดาวยลยิน | รอบรู้ตำแหน่งโคจร | ||
| กลางวันอ่านพระคัมภีร์ | ราตรีดวงดาวสลอน | ||
| ติดตามตำแหน่งทุกตอน | โหรารอบรู้จริงเจียว | ||
| คืนหนึ่งฟ้าโล่งปลอดเมฆ | โหรเอกเกิดเรื่องหวาดเสียว | ||
| เดินพลัดตกบ่อนั่นเชียว | ปีนขึ้นมิได้เวรกรรม | ||
| รุ่งเช้าชาวบ้านมาเห็น | ลากเข็นขึ้นมาน่าขำ | ||
| เขาว่าท่านโหรด้วยซ้ำ | ดีแต่มองหาดวงดาว | ||
| รู้หมดทุกดวงบนฟ้า | ปัญญาไม่เคยสืบสาว | ||
| ถนนหนทางมิยาว | ทำไมไม่รู้บ่อมี | ||
| ทางเดินดวงดาวรู้หมด | จำจดได้ทุกวิถี | ||
| แต่ทางตัวเองจรลี | กลับหลงมิเคยจดจำ | ||
| อันคนหลงใหลมัวเมา | เขาเก่งเรื่องนั้นน่าขำ | ||
| เรื่องอื่นมักเขลาหนอกรรม | เหมือนดังโหราแกเป็น | ||
| 98. อีกากับหอยกาบ | |||
| อีกาตาดำตัวหนึ่ง | บินผ่านบึงใหญ่ได้เห็น | ||
| หอยกาบตัวใหญ่ลุยเย็น | เดินขึ้นริมฝั่งสนใจ | ||
| บินมาค่อนวันโหยหิว | ท้องกิ่วเหนื่อยยิ่งไฉน | ||
| มันโฉบลงมาทันใด | หอยกาบหุบเปลือกซ่อนตัว | ||
| กาจิกกาบหอยเนิ่นนาน | มันพาลมิแตกน่าหัว | ||
| ทำไมมันแข็งน่ากลัว | มิได้กินแน่หนอกู | ||
| ทันใดกาแก่ตัวหนึ่ง | มาถึงก็พูดกรอกหู | ||
| ลองเปลี่ยนวิธีใหม่ดู | จักรู้มันแสนง่ายดาย | ||
| คาบหอยบินบนเวหา | ปล่อยทิ้งลงมาเปลือกหาย | ||
| รับรองเปลือกแตกกระจาย | โดนหินตรงโน้นแน่นอน | ||
| มันรีบทำตามเขาแนะ | แกะหอยตามที่กาสอน | ||
| คาบหอยบินไปทางดอน | ลานหินเบื้องล่างปลอยลง | ||
| บินวนกลับมาหาหอย | เห็นเพียงร่องรอยพิศวง | ||
| เศษเปลือกกระจายนึกงง | เนื้อหอยมิเห็นหายไป | ||
| โน่นแน่ะกาเฒ่าตัวเก่ง | มันเร่งกินหอยสงสัย | ||
| หมดแล้วอ้ายหนูขอบใจ | ร้องบอกโบยบินลับตา | ||
| อันคนชอบแนะระวัง | บางครั้งมุ่งหวังสืบหา | ||
| อยากไห้ตอบแทนนานา | ปัญญาแก้ข้อคลุมเคลือ | ||
| 99. อึ่งอ่างกับวัว | |||
| ท้องนาน้ำแห้งขอดนัก | มีปลักหลุมพอหลงเหลือ | ||
| น้ำขังนิดหน่อยจุนเจือ | สัตว์น้ำอาศัยไม่ตาย | ||
| อึ่งอ่างกับลูกหลายร้อย | ลอยคอในแอ่งกระหาย | ||
| แม่อึ่งกระวนกระวาย | ออกหาสายธารในนา | ||
| หากแอ่งเดิมน้ำขอดแห้ง | ฝนแล้งต่อไปผวา | ||
| ต้องย้ายเสาะแหล่งชลธา | จากมาแต่เช้าจนเย็น | ||
| กล่าวถึงแม่วัวเขาเก | โซเซกินหญ้ามาเห็น | ||
| แอ่งน้ำเล็กเล็กช่างเป็น | หญ้างอกเร้นอยู่มากมาย | ||
| แม่วัวเล็มหญ้าไปทั่ว | มันมั่วย่ำอยู่จนสาย | ||
| ลูกอึ่งถูกย่ำจนตาย | สุดท้ายเหลือเพียงหนึ่งตัว | ||
| แม่อึ่งกลับมายามเย็น | มาเห็นยามมืดสลัว | ||
| เศร้าสร้อยเสียงสั่นระรัว | น่ากลัวมันเรื่องอันใด | ||
| ลูกน้อยบอกว่าอึ่งโอ่ง | ตัวโย่งสูงยิ่งไฉน | ||
| เหยียบย่ำพี่น้องตายไป | เหลือไว้เพียงข้าตัวเดียว | ||
| แม่อึ่งชักไม่ชอบจิต | มันคิดใหญ่แค่ไหนเชียว | ||
| ลองเบ่งพองตัวสักเที่ยว | หน้าตาบูดเบี้ยวพองลม | ||
| ถามลูกคงใหญ่เท่านี้ | ลูกชี้ยังไม่เหมาะสม | ||
| หกเที่ยวแม่เบ่งให้ชม | อกตรมยังไม่พอดี | ||
| สุดท้ายเบ่งสุดแรงเกิด | ระเบิดอกตายคาที่ | ||
| ตับไตใส้พุงมากมี | กระเด็นยากชี้ส่วนใด | ||
| อันความพอดีพอควร | ชวนคิดศึกษาไฉน | ||
| อย่าทำเกินตัวเกินไป | อาจจักมีภัยปั้งปวง | ||
| 100. แอนโดรคลีสกับสิงโต | |||
| เอนโรลิสเป็นทาส | ทำงานราชที่วังหลวง | ||
| แต่เช้ายันค่ำงานทั้งปวง | ต้องเสร็จตามสั่งทุกงาน | ||
| ยามค่ำต้องขังกันหนี | แบบนี้นับนานหลายสิบปี | ||
| เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าอนาคต | มืดหมดเสียสิ้นศักดิ์ศรี | ||
| มิต่างจากสัตว์คงมี | สักวันจักหนีออกไป | ||
| ครั้นแล้วโอกาสมาถึง | มันจึงหลบหนีเร็วไฉน | ||
| ปีนออกนอกกำแพงได้ | วิ่งวิ่งเข้าไพรพนา | ||
| หลายวันคงไกลอักโข | เอนโดรลิสจึงเดินเสาะหา | ||
| ที่พักเป็นถ้ำกลางป่า | สายตาเหลือบเห็นสิงโต | ||
| หนีเสือปะสิงห์หรือนี่ | ภัยมีอีกน่าโมโห | ||
| เคราะห์ซ้ำกรรมซัดพิโธ่ | วิ่งหนีทันใดกลัวตาย | ||
| แลหลังเห็นมันนิ่งอยู่ | อยากรู้ทำไมใจหาย | ||
| แอบย่องกลับมามิวาย | กล้ากล้ากลัวกลัวเพ่งมอง | ||
| เห็นมันนอนนิ่งเหยี่ยดขา | ท่าทางคงปวดมีหนอง | ||
| มันครางเบาเบาเสียงร้อง | คงต้องช่วยมันสักครา | ||
| เดินไปลูบขาขอดู | ได้รู้มีหนามปักหนา | ||
| บ่งหนามดึงออกคลายคลา | คัดหนองออกแล้วปวดคลาย | ||
| ราชสีห์ขอบคุณที่ช่วย | ด้วยใจซาบซึ้งเหลือหลาย | ||
| เลียมือเลียเท้าเจ้านาย | ข้าคงรอดตายแน่นอน | ||
| ชวนนายไปอยู่ที่ถ้ำ | คืนค่ำมิได้ทอดถอน | ||
| ข้าวปลาอาหารอาวรณ์ | ราชสีห์มีให้มากมวล | ||
| ต่อมาถูกจับทั้งคู่ | แต่อยู่ต่างกันผันผวน | ||
| สัตว์ใส่กรงขังก็ควร | แต่คนล่ามโซ่หนีคดี | ||
| พิพากษาลงโทษให้ตาย | หมายให้สิงโตคาบหนี | ||
| ไปเป็นอาหารเข้าที | แบบนี้จึงควรโทษมัน | ||
| เขามัดเอนโดรลีสไว้ | ปักไม้กลางลานแล้วขัน | ||
| ด้วยเชือดมันแน่นกลางวัน | แล้วปล่อยราชสีห์ออกมา | ||
| มันกลับหมอบนิ่งดมดู | คงรู้เจ้านายนี่หนา | ||
| มันกลับยินดีปรีดา | เลียแข้งเลยขาเจ้านาย | ||
| พระราชาให้ไต่สวน | กระบวนรู้ความไม่สาย | ||
| คนดีมิสมควรตาย | ปล่อยให้พ้นทาสจากไป | ||
| ราชสีห์ปล่อยคืนสู่ป่า | กลับมาที่เนินไศล | ||
| คนดีทำดีพลังใจ | ยิ่งใหญ่ผู้คนเมตตา | ||
| เขียนโดย Sritong Sriprajong |
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น