| 14 กุมภาวันวาเลนไทน์ ------------------- | |
| @..ที่สิบสี่กุมภาวันวาเลนไทน์ | เรียกทั่วไปวันความรักชักกังขา |
| ลองสืบสาวเรื่องราวความเป็นมา | ถึงรู้ว่าพวกฝรั่งคลั่งนับนาน |
| ปางกรุงโรมราชาคลอดิอุส | ทรงเร่งรุดทำศึกตรึกไขขาน |
| เกณฑ์คนหนุ่มมากมายล้วนชายชาญ | เป็นทหารออกรบพบสงคราม |
| บ่อยครั้งนักชักเบื่อเมื่อจำจาก | จำพลัดพรากครอบครัวสู่สนาม |
| จากคนรักภรรยามาติดตาม | กองทัพยามถูกเกณฑ์เป็นทุกข์ใจ |
| จักรพรรดิ์ประกาศเกณฑ์ทหาร | พวกชายชาญหลบเลี่ยงมิสงสัย |
| หลบเข้าป่าค้าขายยังเมืองไกล | เกณฑ์คนได้ยากเย็นเป็นเรื่องราว |
| สั่งให้หาเหตุใดได้คนน้อย | มิต้องคอยนานกันครั้นสืบสาว |
| ห่วงครอบครัวคนรักเมื่อถึงคราว | ไปต่างด้าวเข้าป่าหายากเย็น |
| พระพิโรธโกรธนักชักเอาดาบ | ประกาศทราบรู้ไว้จักได้เห็น |
| ต่อนี้ไปห้ามหมั้นมิให้เป็น | แต่งงานเช่นผ่านมาห้ามจัดกัน |
| แม้นฝ่าฝืนเข้าคุกจำจองไว้ | ถึงบัลลัยเอาแน่โทษพร้อมสรรพ์ |
| ทุกข์คับแค้นชาวเมืองมานานวัน | ทุกข์อนันต์ถ้วนหน้าประชาชน |
| จะหาโบสถ์ก็งดมิทำให้ | งดทั่วไปทุกทางต่างสับสน |
| มิกล้าล่วงเก็บกดนักผู้คน | พระก็กลเกรงกลัวพระอาญา |
| มีนักบุญวาเลนไทน์สวนกระแส | มิเกรงแม้ความตายจะเรียกหา |
| เชิญชวนให้ผู้คนที่ศรัทธา | เร่งเข้ามาจัดแต่งให้ทันที |
| ความทราบถึงจักรพรรดิ์ทรงพิโรธ | เร่งเอาโทษจับขังมิให้หนี |
| อยู่ในคุกนักบวชผู้ใจดี | ก็เกิดมีความรักสลักใจ |
| ธิดาของผู้คุมสุมไฟรัก | สองคนภักดิ์แต่งงานมินานไข |
| เพราะรักมั่นสองคนดลเทพไท | บันดาลให้ตาหายคลายกังวล |
| ข่าวยินถึงจักรพรรดิผู้ใจโหด | สั่งเอาโทษประหารการสับสน |
| ก่อนจักตายลาพุ่มพวงดวงกมล | จดหมายบนเทพไทส่งให้เธอ |
| ลงท้ายคำสำคัญLOVE FROM YOUR | มิใช่ชั่ว VALENTINE รักเสมอ |
| วันสิบสี่กุมภากานดาเจอ | จดหมายเพ้อพร่ำรักสลักทรวง |
| วันคนรักถูกประหารศาลคนโหด | ช่างลงโทษพรากรักไปในแดนสรวง |
| น้ำตานองปิ้มขาดใจหนอพุ่มพวง | เห็นแต่ดวงเดือนดาวพราวนภา |
| เล่าลือกันความรักของสองท่าน | ยากเปรียบปานพิลาสวาสนา |
| ประชาชนชื่นชมชวนบูชา | เรียกขานว่าเป็นวันวาเลนไทน์ |
| ปีค.ศ.270พูนสวัสดิ์ | กาลวิวัฒน์นานปีมิสงสัย |
| คนยังจำวันซึ้งรักตรึงใจ | หลายคนได้จัดงานการรื่นเริง |
| ถือโอกาสพบพานสื่อสารรัก | คนรู้จักคุ้นกันมานานเหิง |
| ถึงโอกาสสำคัญใจบันเทิง | บ้างกล่าวเชิงกลอนกาพย์กำซาบทรวง |
| มอบดอกไม้ก็ว่าภาษารัก | ของขวัญมักพิเศษค่าใหญ่หลวง |
| เป็นแก้วแหวนบ้างร้อยสร้อยดอกดวง | ฝากพุ่มพวงบอกรักสมัครใจ |
| เขานิยมบอกรักด้วยกุหลาบ | บอกให้ทราบหลายอย่างยังสงสัย |
| ลองถามพวกลูกหลานที่ทำไป | วานบอกให้รู้หน่อยความหมายมี |
| เธอว่าเพียงกุหลาบแดงและขาว | ดูแพรวพราวชมพูเหลืองสดสี |
| เขานิยมส่งกันก็เท่านี้ | แดงคือชี้บอกว่า "ฉันรักเธอ" |
| ขาวบอก"รักของฉันบริสุทธิ์" | ชมพู"นุชสนิทเสน่ห์"เสมอ |
| ส่วนสีเหลือง"รักเราแบบเพื่อนเกลอ" | ยามเจอะเจอมิตรมั่นนิรันดร |
| จำนวนดอกก็ดีมีความหมาย | ส่งให้ชายดอกเดียวอุทาหรณ์ |
| เป็นรักแรกของเธอใจบังอร | สองดอกตอนบอกให้ใจยินดี |
| ให้สามดอกบอกคำ"ฉันรักเธอ" | เจ็ดดอก"เอ้อหลงเสน่ห์"นะนวลศรี |
| เก้าดอกบอก"จักรักชั่วตาปี" | สิบดอกมี"เธอสุดยอด"อยากสื่อความ |
| เก้าสิบเก้าบอกจะรักจนมอดม้วย | พันดอกสวยจนวันตายอย่าได้ถาม |
| จะรักมั่นใจเดียวให้ลือนาม | มากมายยามฟังหลานอ่านตำรา |
| ก็เข้าใจวันวารแห่งความรัก | บอกสมัครชอบกันชวนหรรษา |
| อย่าลืมกรอบประเพณีที่มีมา | รู้คุณค่าแห่งตนเป็นสำคัญ |
| จะมีรักมีเพื่อนเตือนสติ | รู้จักตริตรองคนกลสร้างสรรค์ |
| คบคนดีสอนมาแต่ปางบรรพ์ | คนดีนั้นประพฤติดีมีราคา |
| คนดีเขาฉลาดรู้เรียนหนังสือ | มักขึ้นชื่อขยันการงานศึกษา |
| งานอาชีพสนใจตามตำรา | วันภายหน้าเอาตัวรอดได้คนดี |
| อีกมุมหนึ่งภัยร้ายมันแฝงอยู่ | คือพวกผู้ถือโอกาสนอกวิถี |
| คนอื่นเขาบอกรักด้วยไมตรี | แอบชวนชี้ผ่าเหล่าเข้ารกพง |
| ชวนชิงสุกก่อนห่ามก็มีมาก | ห้ามกันยากระวังไว้อย่าไหลหลง |
| ดุแลตัวเราเองให้มั่นคง | ไกลห่างดงผู้ร้ายพึงระวัง |
| คนรักดีเพื่อนดีก็มีอยู่ | เลือกสรรดูเห็นได้ในภูมิหลัง |
| คนคิดดีทำดีคบจีรัง | มิต้องนั่งเสียใจคบผิดคน |
| เขียนให้อ่านเล่นเล่นเห็นสนุก | แก่ยังทุกข์ห่วงใยไม่สับสน |
| อยากให้เด็กได้ดูรู้จักตน | ตาแก่บนห่วงลูกหลานเท่านั้นแล ฯ |
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น